Paul Balzereit
niemiecki działacz religijny, publicysta, tajny współpracownik Stasi Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paul Johannes Gerhard Balzereit (pseudonimy: Paul Gehrhard i P.B. Gotthilf[1]; ur. 2 listopada 1885 w Kilonii; zm. 6 lipca 1959 w Magdeburgu) – niemiecki publicysta, sługa oddziału Towarzystwa Strażnica w Niemczech w początkowym okresie prześladowania Świadków Jehowy przez Trzecią Rzeszę, poźniejszy tajny współpracownik Stasi.
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Paul Balzereit po ukończeniu szkoły podstawowej zdobył zawód kupca, którym się trudnił. Kilka lat później przyjął wierzenia Badaczy Pisma Świętego. W roku 1910 został kolporterem (pionierem), a od 1913 roku był pielgrzymem (nadzorcą podróżującym) Międzynarodowego Stowarzyszenia Badaczy Pisma Świętego. W latach 1916–1917 był tłumaczem niemieckiej wersji językowej „Strażnicy”, a w roku 1923 został redaktorem nowo utworzonego czasopisma „Złoty Wiek” (obecnie „Przebudźcie się!”). 16 maja 1925 roku został oskarżony ze względu na rzekomy antyklerykalny charakter pisma, lecz po procesie sądowym 6 lutego 1926 roku został uniewinniony.
Od roku 1920 był przywódcą („Leiter”) a od roku 1933 prezesem („Präsident”) oddziału Towarzystwa Strażnica w Niemczech[2], które początkowo mieściło się w Barmen-Elberfeld (obecnie Wuppertal), a w 1923 roku zostało przeniesione do Magdeburga. W 1927 roku został oddelegowany z niemieckiego Biura Oddziału do Polski celem wybrania przedstawiciela Towarzystwa Strażnica. Zaproponował tę funkcję Wilhelmowi Scheiderowi, który jednak wtedy odmówił i na rok sługą oddziału w Polsce został Edward Rüdiger, polski tłumacz „Złotego Wieku”[3]. Po wprowadzeniu zakazu działalności Świadków Jehowy (nazwa od 1931 roku) w 1933 roku Balzereit nadal publikował zakazane publikacje, choć w ograniczonym zakresie. Prowadził rozmowy, które miały doprowadzić do zniesienia zakazu działalności Świadków Jehowy w Niemczech, lecz z czasem był coraz bardziej krytykowany ze względu na swoją gotowość do ustępstw wobec władz państwowych. Według jego biografów (Schnell) wykonywał jednak wtedy w pełni polecenia swojego szefa, Rutherforda, w tym nawet zgolenia brody czy koloru stroju[4].
10 maja 1935 roku został aresztowany i umieszczony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. 17 grudnia 1935 roku wraz z ośmioma innymi osobami uznanymi za przywódców działalności Świadków Jehowy w Niemczech skazany sądownie na dwa i pół roku więzienia. W 1936 roku został usunięty z Towarzystwa Strażnica, a jego prezes Joseph Rutherford wyjaśnił w liście do niemieckich Świadków Jehowy powody: „żaden z oskarżonych [w tym Balzereit] w tym czasie nie dał wiernego i prawdziwego świadectwa o imieniu Jehowy” i dlatego Towarzystwo „nie będzie odtąd miało z nim nic wspólnego”[5].
Rok później w obozie koncentracyjnym pod przymusem strażników Balzereit wyrzekł się wiary i podpisał stosowne oświadczenie[6]. Jednak mimo obietnicy zwolnienia musiał powrócić do bloku i pozostał w obozie do 29 kwietnia 1939 roku[6]. We wrześniu 1936 roku w jego miejsce sługą oddziału w Niemczech został Erich Frost.
Po wojnie Balzereit został dyrektorem Stowarzyszenia Kształcenia Biblijnego (Allgemeinen Bibel-Lehrvereinigung, ABL)[7], późniejsze Stowarzyszenie Wolnych Chrześcijan (Vereinigung freistehender Christen)[8], uważającego się za część Brzasku Nowej Ery i kontynuującego wdrażanie idei Charlesa T. Russella[9], które z pomocą Stasi prowadziło kampanie przeciw Świadkom Jehowy w NRD (Balzereit był tajnym współpracownikiem Stasi)[8], gdzie organizacja ta została zakazana w 1950 roku[7].
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.