Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Parafia Najświętszego Serca Jezusowego i Świętej Małgorzaty Marii Alacoque w Łodzi

parafia rzymskokatolicka w archidiecezji łódzkiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Parafia Najświętszego Serca Jezusowego i Świętej Małgorzaty Marii Alacoque w Łodzimap
Remove ads

Parafia pw. Najświętszego Serca Jezusowego i Świętej Małgorzaty Marii Alacoque w Łodzi – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w archidiecezji łódzkiej w dekanacie Łódź-Radogoszcz.

Szybkie fakty Państwo, Siedziba ...
Remove ads

Na początku XX w. właściciel folwarku Radogoszcz wybudował fabrykę i wydzielił miejsce na park, powstało także osiedle urzędników. Teren nazwany został Julianowem. W 1912 roku mieszkańcy osiedla zakupili drewniany budynek pozostały po wystawie przemysłowej w Helenowie. Dokupiono drewno i ukończono budowę kościoła. W sierpniu 1914 roku za zezwoleniem arcybiskupa warszawskiego Aleksandra Kakowskiego dokonano poświęcenia świątyni[1].

Parafia została erygowana 7 czerwca 1915 roku przez bp. Stanisława Zdzitowieckiego[2]. Grunt pod budowę kościoła, z fragmentu swoich dóbr na Julianowie, podarował łódzki przemysłowiec Juliusz Teodor Heinzel (o co zwróciło się już na przełomie lutego i marca 1911 roku grono mieszkańców wsi Bałuty i Radogoszcz[3]). Kościół uroczyście poświęcił abp Aleksander Kakowski, podczas wizytacji łódzkich parafii w dniach 31 maja – 1 czerwca 1916 roku[4].

Postanowienie o budowie świątyni zapadło w 1936 roku. Powołany został Komitet Budowy (między innymi z udziałem księży z parafii: ks. F. Romasa i ks. H. Pytki), który zaczął gromadzić fundusze na budowę. Autorem projektu świątyni był warszawski inż. architekt Stanisław Uleyski[2][5]. Uroczystość rozpoczęcia kopania fundamentów pod kościół miała miejsce 18 września 1938 roku[6]. Spośród zgromadzonych na uroczystości wylosowano cztery osoby, które pierwsze wbiły łopaty w ziemię. Byli to: Stefan Kmieciak (robotnik), Andrzej Teper (urzędnik państwowy), Ignacy Malczewski (robotnik) i Alfred Mądralski (uczeń szkoły powszechnej)[7].

Do wybuchu II wojny światowej zdołano jedynie posadowić fundamenty. W tym czasie proboszczem był ks. prałat Stanisław Mirecki[8][9].

Budowę kontynuowano w latach 1949–1956 z wielkimi trudnościami, szczególnie w okresie stalinowskim[2], przy czym nie zbudowano planowanej okazałej dzwonnicy, która miała powstać obok lewego (patrząc na front kościoła) narożnika świątyni. Ze względu na okres w którym kościół powstawał jego wykonanie było bardzo oszczędne – przede wszystkim nie wykonano odpowiedniego stropu w efekcie czego strop zaczął grozić zawaleniem, a ściany odchyliły się od pionu o ok. 10 cm. Korzystając ze złagodzenia restrykcyjnej polityki władz wobec Kościoła katolickiego w Polsce po wydarzeniach grudniowych na Wybrzeżu w 1970 roku przystąpiono do niezbędnych prac naprawczych, które trwały do 1995 roku. W ich wyniku przede wszystkim założono żelbetonowe sklepienie w nawie głównej, sklamrowano ściany boczne i założono 5 ściągów wewnętrznych, osuszono i otynkowano piwnice, w których zorganizowano 6 sal katechetycznych. Otynkowano pomieszczenia nad obydwoma zakrystiami i przeznaczono na potrzeby katechizacji. Dach pokryto blachą miedzianą[1].

Kościół podłączono do miejskiej sieci cieplnej, wymieniono przewody aluminiowe na miedziane, założono żyrandole i tablice rozdzielcze. Dach pokryto blachą miedzianą (15 ton). Kościół otynkowano terraboną, odwodniono przez podłączenie terenu do kanalizacji miejskiej. Plac wokół kościoła wyłożono trylinką i kostką ceramiczną. Założono 8 linii odgromowych, okratowano wszystkie okna dolne kościoła[10].

W latach 1967–1971 wybudowano murowaną jednopiętrową plebanię. Budynek otynkowano terraboną i podłączono do sieci cieplnej miejskiej. Założono 4 pary drzwi pancernych i system alarmowy. Dach pokryto płytkami bitumicznymi[1]. W latach 1978–1979 wybudowano dzwonnicę o wysokości 16 m żelbetonowa, zharmonizowana z architekturą kościoła, zawieszono na niej 3 dzwony i zabezpieczono linią odgromową[1]. W latach 1980–1982 powstał budynek katechetyczny o wymiarach 22 × 22 m o trzech poziomach, kryty blachą miedzianą. W budynku przygotowano siedem sal katechetycznych, trzy przestronne korytarze, pokój dydaktyczny, toalety i jedno mieszkanie[1].

Konsekracji odremontowanej świątyni dokonał 12 kwietnia 1987 roku ks. bp Jan Wawrzyniec Kulik[2]. Była to pierwsza powojenna świątynia zbudowana w Łodzi. Kolejna, której budowę rozpoczęto w 1950, a zakończono w 1963, to kościół św. Teresy przy ul. Pomorskiej.

1 kwietnia 2009 r. abp Władysław Ziółek poświęcił przed kościołem pomnik Jana Pawła II wykonany przez Krystynę Fałdygę-Solską ufundowany przez Barbarę i Piotra Klemmów.

Remove ads

Proboszczowie parafii

  • ks. Józef Szcześniak 1915–1917
  • ks. Jakub Nowakowski 1917–1937
  • ks. Stanisław Mirecki 1937–1941
  • ks. Antoni Kaczewiak 1945–1947
  • ks. Franciszek Gwoździcki 1947–1967
  • ks. Kazimierz Gadzinowski 1967–1970
  • bp Jan Kulik 1970–1995
  • ks. Piotr Rycerski 1995–2012
  • ks. infułat Andrzej Dąbrowski 2012–2018
  • ks. prałat Jarosław Pater od 2018[11]

Przypisy

Loading content...

Bibliografia

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads