Otaria (1908)

Otaria – włoski okręt podwodny z początku XX wieku, jedna z pięciu jednostek typu Glauco. Okręt został zwodowany 25 marca 1908 roku w Arsenale w Wenecji, a w skład Regia Marina wszedł 1 lipca 1908 roku. Pełnił służbę na Morzu Adriatyckim, biorąc udział w I wojnie światowej. Jednostka została wycofana z czynnej służby we wrześniu 1918 roku.

Zobacz też: inne jednostki pływające o tej nazwie.

Otaria

Trzy siostrzane okręty „Otarii” w Brindisi w 1918 r.
Klasa	okręt podwodny
Typ	Glauco
Historia
Stocznia	Arsenał w Wenecji
Położenie stępki	10 maja 1905
Wodowanie	25 marca 1908
Regia Marina
Wejście do służby	1 lipca 1908
Wycofanie ze służby	26 września 1918
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	157-161 ton 240-244 t
Długość	36,84 m
Szerokość	4,32 m
Zanurzenie	2,66 m
Zanurzenie testowe	25 m
Napęd
2 silniki benzynowe o łącznej mocy 600 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 170 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	13 węzłów 6 w.
Zasięg	powierzchnia: 900 Mm przy 8 w. zanurzenie: 40 Mm przy 5 w.
Uzbrojenie
4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe	2 × 450 mm
Załoga	15

Projekt i budowa

„Otaria” była jednym z pięciu okrętów typu Glauco zaprojektowanych przez inż. Cesarego Laurentiego^[1] [2]. Zastosowane do napędu silniki benzynowe sprawiały duże zagrożenie ze względu na łatwopalne opary paliwa^[1] [2]. Mimo to powstało pięć jednostek tego typu, dzięki czemu były to pierwsze zbudowane seryjnie okręty podwodne we Włoszech^[1] [2]. Okręt charakteryzował się konstrukcją częściowo dwukadłubową z głównymi zbiornikami balastowymi na śródokręciu i zbiornikami trymującymi na dziobie i rufie^[3]. Kształt kadłuba został zoptymalizowany pod kątem poruszania się na powierzchni z szeroką i płaską rufą, szerokim grzbietem służącym jako pokład i ostrym, wystającym przed pokrywami wyrzutni torped dziobem^[3][4]. Okręt miał stery głębokości umieszczone na dziobie i rufie^[3]. „Otaria” różniła się od prototypu uzbrojeniem (zainstalowano na niej dwie wyrzutnie torped w przeciwieństwie do trzech na „Glauco”)^[1] [2] oraz położeniem kiosku (nieco przesunięty do tyłu w porównaniu z prototypem)^[4].

„Otaria” zbudowana została w Arsenale w Wenecji^[5][6]. Stępkę okrętu położono 10 maja 1905 roku, a zwodowany został 25 marca 1908 roku^[5][7][a]. Był pierwszym okrętem we włoskiej flocie noszącym to imię^[8].

Dane taktyczno-techniczne

„Otaria” była niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym^[1] . Długość całkowita wynosiła 36,84 metra, szerokość 4,32 metra i zanurzenie 2,66 metra^[7]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 157-161 ton, a w zanurzeniu 240-244 tony^[7][9][b]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki benzynowe Thornycroft(inne języki) o łącznej mocy 600 KM^[5][7][c]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Savigliano(inne języki) o łącznej mocy 170 KM^[3][5]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13 węzłów na powierzchni i 6 węzłów w zanurzeniu^[1] [5][d]. Zasięg wynosił 900 Mm przy prędkości 8 węzłów w położeniu nawodnym oraz 40 Mm przy prędkości 5 węzłów w zanurzeniu^[3][5][e]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 25 metrów^[1] .

Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie torped kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped^[3][5].

Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 13 podoficerów i marynarzy^[7][8].

Służba

„Otaria” weszła do służby w Regia Marina 1 lipca 1908 roku^[7][8]. W początkowym okresie załoga okrętu przechodziła szkolenie w Wenecji i odbywała rejsy głównie wzdłuż wybrzeża Adriatyku^[4]. W 1908 roku „Otaria” uczestniczyła w manewrach morskich, które miały miejsce na Morzu Tyrreńskim^[4]. W momencie przystąpienia Włoch do I wojny światowej okręt wchodził w skład 4. dywizjonu okrętów podwodnych (wraz z siostrzanymi jednostkami „Glauco”, „Narvalo”, „Squalo” i „Tricheco” oraz „Foca” i „Delfino”)^[4][10]. Jednostka uczestniczyła w defensywnych patrolach na wodach okalających bazy włoskiej floty w Brindisi i Wenecji^[2][3]. Od stycznia 1916 roku „Otaria” wraz z siostrzanym „Glauco” operowały z Tarentu^[4]. 31 grudnia 1917 roku okręt wchodził w skład Flotylli Górnego Adriatyku w Wenecji (wraz z „Delfino”, X 1, „Atropo”, „Tricheco”, „Fisalia”, „Argonauta”, „Narvalo”, „Zoea”, „Argo”, „Squalo”, F 2, F 3, F 4, F 5, F 12, F 13 i F 16)^[11]. „Otaria” nie odniosła podczas działań wojennych żadnych sukcesów^[4].

Okręt został skreślony z listy floty 26 września 1918 roku^[7][9].

Uwagi

1. Pollina 1963 ↓, s. 38 podaje, że stępkę okrętu położono 1 maja 1905 roku.
2. Brassey 1912 ↓, s. 259 podaje wyporność 180/230 ton.
3. Jane 1970 ↓, s. 280 podaje, że moc 12-cylindrowych silników benzynowych wynosiła 500 KM.
4. Fontenoy 2007 ↓, s. 118 podaje, że okręt na powierzchni rozwijał prędkość 14 węzłów; Jane 1970 ↓, s. 280 podaje, że okręt mógł się poruszać na powierzchni z prędkością 12 węzłów i pod wodą z prędkością 8 węzłów; Csonkaréti 2004 ↓, s. 346 i Pollina 1963 ↓, s. 38 podają prędkość 13,5/6,5 węzła, a Brassey 1912 ↓, s. 259 podaje natomiast, że podczas prób okręt osiągnął na powierzchni prędkość 15 węzłów.
5. Fraccaroli 1970 ↓, s. 103 podaje, że zasięg nawodny wynosił 220 Mm przy prędkości 10 węzłów, a podwodny 45 Mm przy prędkości 4 węzły, zaś Pollina 1963 ↓, s. 38 podaje, że okręt mógł przepłynąć na powierzchni 150 Mm przy prędkości 13,5 węzła oraz 9 Mm przy prędkości 6,5 węzła pod wodą.

Przypisy

1. Gogin 2020 ↓.
2. Jackson 2001 ↓, s. 122.
3. Fontenoy 2007 ↓, s. 118.
4. Pollina 1963 ↓, s. 40.
5. Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 275.
6. Brassey 1912 ↓, s. 259.
7. Fraccaroli 1970 ↓, s. 103.
8. Pollina 1963 ↓, s. 38.
9. Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 619.
10. Csonkaréti 2004 ↓, s. 278.
11. Bagnasco i Rastelli 1997 ↓, s. 138.

Bibliografia

• Erminio Bagnasco, Achille Rastelli: Navi e marinai italiani nella Grande Guerra. Parma: Ermanno Albertelli Editore, 1997. ISBN 88-85909-75-2. (wł.).
• Károly Csonkaréti: Marynarka wojenna Austro-Węgier w pierwszej wojnie światowej 1914-1918. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7.
• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7. (ang.).
• Ivan Gogin: GLAUCO small submarines (1905-1909). Navypedia. [dostęp 2020-05-06]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Robert Jackson: Okręty podwodne świata. Warszawa: Bellona, 2001. ISBN 83-11-09214-1.
• Jane’s Fighting Ships 1905/6. Fred T. Jane (red.). New York: ARCO Publishing Company, 1970. (ang.).
• Paolo M. Pollina: I sommergibili italiani 1895-1962. Roma: Ufficio Storico Della M.M., 1963. (wł.).
• The Naval Annual, 1912. T.A. Brassey (red.). Portsmouth: J. Griffin and Co., 1912. (ang.).