Olszanica (rejon złoczowski)

Olszanica (ukr. Велика Вільшаниця) – wieś w obwodzie lwowskim, w rejonie złoczowskim na Ukrainie. Miejscowość liczy 873 mieszkańców.

Olszanica

Cerkiew w Olszanicy
Państwo	Ukraina
Obwód	lwowski
Rejon	zołocziwski
Powierzchnia	3,762 km²
Wysokość	240 m n.p.m.
Populacja  • liczba ludności • gęstość	873 232,06 os./km²
Nr kierunkowy	+380 3265
Kod pocztowy	80732
Położenie na mapie obwodu lwowskiego Olszanica
Położenie na mapie Ukrainy Olszanica
49°48′25″N 24°39′46″E

Historia

Pierwsza pisemna wzmianka o wsi pochodzi z końca XIV wieku. Miejsce, w którym znajdowała się wieś było bardzo podmokłe. Rosło tu wielu olch, stąd być może, pochodzi nazwa osady.

Pod koniec XIX w. folwark we wsi nosił nazwę Zamoście.

Położenie

Według Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich Olszanica to wieś w powiecie złoczowskim, położona 18 km na zachód od sądu powiatowego w Złoczowie i na wschód od wsi Trędowacz. We wsi jest szkoła etatowa jednoklasowa z j. ruskim. Dawniej istniała tu fabryka cukru Ferdynanda Piotra de Hennequin et Curel. 20 km od miejscowości znajduje się stacja kolejowa Krasne.

Ludność

Według spisu z roku 1880 w gminie było 1449 mieszkańców, 102 na obszarze dworu, między innymi 1348 osób wyznania gr.-kat., 141 rz.-kat., 62 izrael. Rzym.-kat. parafia znajdowała się w Gołogórach, gr.-kat. w miejscu^[1].

Herb Fresnel gen. Ferdynanda Piotra de Hennequin et Curel

Przypisy

1. Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VII. Warszawa: 1880–1902, s. 499.

Bibliografia

• Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VII, Warszawa, 1880–1902, s. 499.

Linki zewnętrzne

• Olszanica 4.) O., wś, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 499.
• Zamoście, folwark w Olszanicy, powiat złoczowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 386.