Ochwat

Ochwat – u konia ostre, rozlane zapalenie tworzywa kopytowego, okrywającego kość kopytową. Ochwat może być ostry lub przewlekły. Zazwyczaj dotyka przednich nóg konia, choć może też pojawić się we wszystkich czterech kopytach^[1]. Schorzenie jest bardzo niebezpieczne, ponieważ róg kopyta może ulec trwałemu zniekształceniu w wyniku powikłań^[2].

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Ochwat

Zdjęcie rentgenowskie kopyta z ochwatem

Struktura zdrowego kopyta

Schemat kopyta z ochwatem

Kowal-podkuwacz w pracy

Przyczyny

Przyczyną może być:

• spożycie zbyt dużej ilości ziarna (szczególnie owsa lub jęczmienia),
• brak regularnego ruchu połączony z nieodpowiednim żywieniem,
• pojenie zimną wodą zgrzanego konia po wysiłku, zwłaszcza, gdy nie jest do tego przyzwyczajony,
• praca na zbyt twardym podłożu,
• nieprawidłowości poporodowe u klaczy (zatrzymanie łożyska),
• biegunka i inne zaburzenia układu pokarmowego^[1],
• pozostawienie zgrzanego konia na zimnie lub w przeciągu^[2].

Objawy

Objawy ochwatu u koni są łatwo zauważalne:

• Niechęć do poruszania się, przestępowanie z nogi na nogę, próby położenia się;
• Gdy chore są tylko przednie nogi, koń przyjmuje pozycję podobną do siedzącego psa;
• Zmuszony do ruchu koń powłóczy nogami, najpierw stawiając tylną część kopyta (tzw. piętkę)^[1].

Objawy ochwatu chronicznego:

• Kulawizna występuje z przerwami, a podczas chodzenia koń najpierw stawia tylne części chorych kopyt;
• Kopyta i pęciny są gorące, a podeszwa wybrzuszona;
• Na ścianie kopyta widoczne są poziome pierścienie rogowe;
• Zazwyczaj występuje nadmierne złuszczanie kopyta i oddzielenie się puszki kopytowej od wewnętrznej warstwy twórczej kopyta, co może doprowadzić do przebicia podeszwy kopyta kością kopytową^[1].

Leczenie i pomoc

Leczenie zapalenia chronicznego jest długotrwałe i wymaga stosowania zaleconych przez lekarza śródków przeciwzapalnych. W terapii potrzebny jest również udział kowala-podkuwacza – stosuje się specjalne korekcyjne "struganie" (tarnikowanie) oraz podkuwanie korekcyjnymi podkowami. Metody te pozwalają w niektórych przypadkach ochwatu chronicznego doprowadzić kopyto do stanu sprzed choroby^[1].

Rokowania

W zależności od przyczyny ochwatu, stopnia zaawansowania choroby oraz momentu rozpoczęcia leczenia, zupełne wyleczenie może być osiągalne. Jeśli choroba doprowadziła do rotacji kości kopytowej, szanse wyleczenia są mniejsze^[1].

Niekonwencjonalna metoda leczenia

Oprócz konwencjonalnych metod leczenia ochwatu, znana jest niekonwencjonalna metoda leczenia ochwatu dr n. wet. Hiltrud Strasser^[3]. Leczenie polega na prawidłowym tarnikowaniu kopyta z zachowaniem podstawowych parametrów: pochylenie ściany przedniej (kopyto przednie 45 st., kopyto tylne 55 st.), nachylenie koronki do podłoża 30 st., wysokość piętki 3-3,5 cm, ściany wsporowe powinny być krótkie i wystrugane głębiej niż ściana puszki kopyta, podeszwa głęboko wybrana w kształcie miseczki, strzałka kopytowa możliwie jak najszersza.