Ożenić się nie mogę

Ożenić się nie mogę. Komedia w trzech aktach – trzyaktowa komedia Aleksandra Fredry^[1].

Ożenić się nie mogę

Okładka wydania z 1880
Autor	Aleksander Fredro
Typ utworu	komedia
Data powstania	1858–1860(?)
Wydanie oryginalne
Język	polski
Data wydania	1880

Opis

Dokładna data napisania sztuki nie jest znana – prawdopodobnie powstała między rokiem 1858 a 1860^[1]. Po śmierci autora komedia została uznana przez komitet zajmujący się jego spuścizną za utwór średniej jakości i przeznaczona do wystawienia w roku 1878^[2]. Prapremiera odbyła się jednak we Lwowie już 12 listopada 1877, w Krakowie wystawiono ją 4 grudnia 1877, zaś w Warszawie 18 listopada 1888^[2]. Drukiem po raz pierwszy ukazała się w 1880 w tomie VII pośmiertnego wydania dzieł (s. 131–211)^[2]. W zbiorach Ossolineum zachowały się dwa autografy sztuki – brulion i czystopis^[2].

Począwszy od połowy XX w. sztuka miała przynajmniej 19 inscenizacji, w tym spektakl Teatru Telewizji z 1982 w reż. Jana Klemensa i słuchowisko Teatru Polskiego Radia z 1955 w reż. Michała Meliny^[3][4].

Treść

Kupiec Kasper Gdański, ożeniony z Hermenegildą, zobowiązał się do wypłaty żonie 50 tys. złotych w razie separacji^[5]. Po jakimś czasie wychodzi na jaw, że jest wdowcem i ma córkę, co może być dla żony pretekstem do separacji^[5]. Mąż córki, Wacław Marski, ma jednak listy kompromitujące Hermenegildę, dzięki czemu zmusza ją do zniszczenia zapisu^[5].

• 
  Afisz, Teatr Miejski w Krakowie, 1905
• 
  Afisz, Teatr Miejski w Krakowie, 1906

Przypisy

1. Pigoń 1957 ↓, s. 271.
2. Pigoń 1957 ↓, s. 272.
3. Ożenić się nie mogę, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (sztuki) [dostęp 2023-09-21].
4. Aleksander Fredro. Filmpolski.pl.
5. Mazanowski 1931 ↓, s. 162.

Bibliografia

• Mikołaj Mazanowski: Aleksander hr. Fredro. Złoczów: W. Zukerkandel, 1931.
• Stanisław Pigoń: Komentarz. W: Aleksander Fredro: Komedie. Seria pierwsza VIII. T. 8. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1957, s. 253–380, seria: Pisma wszystkie.