Numenius – rodzaj ptaków z podrodziny kulików (Numeniinae) w obrębie rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Zamknij
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce, Eurazji oraz Australii i Oceanii[10].
Długość ciała 28–66 cm; rozpiętość skrzydeł 68–110 cm; masa ciała 118–1360 g; płcie podobne, lecz samice są większe i cięższe od samców[10].
Etymologia
- Numenius: gr. νουμηνιος noumēnios „ptak” wspomniany przez Hezychiusza, tradycyjnie wiązany z kulikiem wielkim ze względu na jego dziób w kształcie półksiężyca, od νουμηνια noumēnia „nów”, od νεος neos „nowy”; μηνη mēnē, μηνης mēnēs „księżyc” (por. łac. numen, numinis „kiwając głową”, od nuere „kiwać, zgodzić się”)[11].
- Phaeopus: średniowiecznołac. phaeopus „kulik mniejszy”, od gr. φαιος phaios szary; πους pous, ποδος podos „stopa”[12]. Gatunek typowy: Scolopax phaeopus Linnaeus, 1758.
- Cracticornis: gr. κρακτικος kraktikos „głośny”, od κραζω krazō „krzyczeć”; ορνις ornis, ορνιθος ornithos „ptak”[13]. Gatunek typowy: Scolopax arquata Linnaeus, 1758.
- Arquata: średniowiecznołac. arquata „kulik”, od łac. arcuatus „w kształcie łuku”, od arcus „łuk”[14]. Gatunek typowy: Scolopax arquata Linnaeus, 1758
- Mesoscolopax: gr. μεσος mesos „środek, pośredni”; rodzaj Scolopax Linnaeus, 1758 (słonka)[15]. Gatunek typowy: Numenius minutus Gould, 1841.
- Zarapita: hiszp. nazwa Zarapita dla kulika[16]. Gatunek typowy: Numenius tenuirostris Vieillot, 1812.
- Palnumenius: gr. παλαιος palaios „stary, antyczny”; rodzaj Numenius Brisson, 1760[17]. Gatunek typowy: †Palnumenius victima Miller, 1942.
- Micronumenius: gr. μικρος mikros „mały”; rodzaj Numenius Brisson, 1760[18]. Gatunek typowy: Scolopax borealis J.R. Forster, 1772.
Podział systematyczny
Do rodzaju należą następujące gatunki[19]:
Niepoprawna późniejsza pisownia Numenius Brisson, 1760.
M.J. Brisson: Ornithologie, ou, Méthode contenant la division des oiseaux en ordres, sections, genres, especes & leurs variétés, a laquelle on a joint une description exacte de chaque espece, avec les citations des auteurs qui en ont traité, les noms quils leur ont donnés, ceux que leur ont donnés les différentes nations, & les noms vulgaires. T. 5. Parisiis: Ad Ripam Augustinorum, apud Cl. Joannem-Baptistam Bauche, bibliopolam, ad Insigne S. Genovesae, & S. Joannis in Deserto, 1760, s. 311. (fr. • łac.).
G.R. Gray: A list of the genera of birds. Wyd. 2nd ed., rev., augm., and accompanied with an index. London: Printed and sold by R. and J.E. Taylor, 1841, s. 88. (ang.).
L.H. Miller. Two new bird genera from the Pleistocene of Mexico. „University of California publications. Zoology”. 47 (3), s. 45, 1942. (ang.).
B.C. Livezey. Phylogenetics of modern shorebirds (Charadriiformes) based on phenotypic evidence: analysis and discussion. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 160 (3), s. 567–618, 2010. DOI: 10.1111/j.1096-3642.2010.00635.x. (ang.).
D.W.D.W. Winkler D.W.D.W., S.M. Billerman & I.J.S.M.B.& I.J. Lovette S.M. Billerman & I.J.S.M.B.& I.J., Sandpipers and Allies (Scolopacidae), version 1.0, [w:] S.M.S.M. Billerman, B.K.B.K. Keeney, P.G. Rodewald & T.S. Schulenberg (redaktorzy), Birds of the World, Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY 2020, Numenius, DOI: 10.2173/bow.scolop2.01 [dostęp 2023-10-12] (ang.).
- The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
Identyfikatory zewnętrzne: