Notacja strzałkowa Knutha – metoda zapisywania bardzo dużych liczb wprowadzona przez amerykańskiego matematyka Donalda Knutha w 1976[1]. Podstawowa idea tej metody jest oparta na iterowanym potęgowaniu, w sposób podobny do tego jak potęgowanie jest iterowanym mnożeniem, mnożenie jest iterowanym dodawaniem, a dodawanie jest iterowaną inkrementacją.
Celem tej notacji było zapisanie bardzo dużych liczb, których nawet zapisanie w postaci wykładniczej było trudne lub praktycznie niemożliwe do wykonania. Tempo wzrostu w szybko rosnącej hierarchii wynosi
Z potęgowaniem jako podstawą:
dla wszystkich liczb całkowitych z
Dodatkowo w sekcji Inne przykłady wykazano, że:
Z mnożeniem jako podstawą[2]:
dla wszystkich nieujemnych liczb całkowitych
Dla otrzymamy zwykłe potęgowanie dla tetrację, dla pentację(inne języki) itd. (ang. n-hyperoperation(inne języki))[2].
Przykłady
Dla skrócenia zapisu dużą ilość strzałek zastępuje się ich liczbą umieszczoną po prawej stronie strzałki w indeksie górnym:
gdzie występuje po prawej stronie równań zawsze dokładnie razy.
- a stąd indukcyjnie uzasadniamy, że dla wszystkich
- i stąd indukcyjnie uzasadniamy, że dla wszystkich
FabioF. Caldarola FabioF. i inni, On the Arithmetic of Knuth’s Powers and Some Computational Results About Their Density, [w:] Yaroslav D.Y.D. Sergeyev, Dmitri E.D.E. Kvasov, Numerical Computations: Theory and Algorithms: Third International Conference, NUMTA 2019, Crotone, Italy, June 15–21, 2019, Revised Selected Papers, Part I, Springer Nature, 13 lutego 2020, s. 382, ISBN 978-3-030-39081-5 [dostęp 2023-03-08] (ang.).