Neokonstruktywizm
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Neokonstruktywizm – jeden z elementów postmodernizmu i neoawangardy[1][2]. Nurt w abstrakcji geometrycznej, który pojawił się po II wojnie światowej, nawiązuje do konstruktywizmu, teorii Bauhausu oraz kierunku De Stijl; tworzy jednak zupełnie nowe wartości, obce ideom konstruktywizmu – poszukiwania związane ze światłem, przypadkiem, innym spojrzeniem na zagadnienie przestrzeni i natury. Z tych względów niektórzy krytycy sztuki uważają termin neokonstruktywizm za zbyt wąski, co uniemożliwia dostrzeżenie wartości specyficznych dla wielu artystów tworzących w tym nurcie, i może prowadzić do błędnych interpretacji ich dzieł.
Twórczość neokonstruktywistów opiera się w dużej mierze na ścisłych zasadach matematycznych.
Ten nurt artystycznych był popularny w Europie środkowowschodniej na przełomie lat 50. i 60. XX w. jako strategia oporu wobec realizmu socjalistycznego[3].
Terminu neokonstruktywizm używa się w szerszym znaczeniu dla nazwania całej powojennej sztuki geometrycznej[4].
- Krzysztof Wodiczko[5]
- Halina Jaworski[6]
- Gerhard Jürgen Blum-Kwiatkowski[7]
- Krystian Burda[8]
- Zbigniew Romańczuk[9]
- Radoslav Kratina[10]
- Tadeusz Mysłowski[11]
- Pantelis Xagoraris
- Mária Balážová
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
