Neobarok – nurt w architekturze historyzmu, nawiązujący formalnie do baroku[1], szczególnie w dekoracjach elewacji, rozpowszechniony w końcu XIX wieku (od 1880)[2].
W stylu neobaroku wznoszono przede wszystkim budynki użyteczności publicznej (Pałac Ziemstwa Pomorskiego w Szczecinie[3], gmach Towarzystwa Zachęty w Warszawie), zwłaszcza teatry, gdyż włoskie i francuskie korzenie baroku kojarzyły się z rozwojem opery i dramatu. Jednocześnie powstawały neobarokowe budynki mieszkalne, wraz z neorenesansowymi. Neobarok niekiedy występował w architekturze sakralnej (np. Kościół Trójcy Świętej w Korfantowie[4]). W końcowej fazie współistniał z secesją, style wzajemnie na siebie wpływały. Sporadycznie był spotykany jeszcze do lat 20. XX wieku[2].
W Austrii neobarok kojarzony był z patriotyzmem, gdyż nawiązywał do stylu panującego w okresie największej potęgi politycznej tego państwa na początku XVIII stulecia[5].
Galeria
Przypisy
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
