Nabuchodonozor IV

Nabuchodonozor IV, Nabu-kudurri-usur IV (akad. Nabu-kudurrī-uṣur, tłum. „boże Nabu strzeż mego najstarszego syna”^[1], właśc. Araka, syn Haldity, zm. 27 listopada 521 p.n.e. w Babilonie) – Urartyjczyk obwołany królem Babilonii 25 sierpnia 521 p.n.e., za panowania władcy perskiego Dariusza Wielkiego, podający się za syna ostatniego władcy Babilonii sprzed podboju perskiego, Nabonida.

Nabuchodonozor IV jako jeniec Dariusza Wielkiego – przedstawienie z reliefu wyrzeźbionego nad słynną inskrypcją z Behistun.

Ten artykuł dotyczy Nabuchodonozora IV. Zobacz też: innych władców o tym imieniu.

Korzystając z walk na terenie dzisiejszego Iranu, gdzie Dariusz, który niedawno wstąpił na tron, umacniał swoje panowanie, Babilończycy podnieśli bunt w połowie 521 p.n.e. i wynieśli na tron Nabuchodonozora IV. Powstanie zostało szybko stłumione przez dowódcę perskiego Windafarnę. Araka wraz ze swymi zwolennikami zostali nabici na pale.