Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nabój 40×46 mm SR – amerykański nabój 40 mm przeznaczony do zasilania granatników.
Podczas wojny koreańskiej okazało się, że Armia Stanów Zjednoczonych nie posiada broni zapewniającej skuteczne wsparcie na dystansach przekraczających zasięg rzutu granatem ręcznym a mniejszych niż bezpieczny dystans ognia artylerii. Tę rolę miały zapewniać granaty nasadkowe, ale okazało się, że są one co prawda skuteczne, ale ich celność jest niezadowalająca.
W 1952 rozpoczęto program „Niblick” mający na celu opracowanie nowego granatnika. Po serii analiz uznano, że najlepszy będzie granatnik z dwukomorowym układem miotającym. Jako pierwszy powstał nabój z granatem odłamkowo-burzącym (M381). W następnych latach powstawały kolejne wersje naboju z granatami o różnym przeznaczeniu. Z czasem nabój 40×46 mm SR stał się standardowym nabojem używanym w lekkich granatnikach armii NATO. Do końca lat 90. powstało ponad 50 wersji tego naboju produkowanych poza USA także w innych krajach (m.in. w Polsce (Zakłady Metalowe DEZAMET S.A.[1][2]), Niemczech, Korei Południowej i Singapurze).
Polskie Zakłady Metalowe Dezamet S.A. z Nowej Dęby produkują amunicję bojową 40×46 mm LV NGO-N (nabój z pociskiem odłamkowym bez samolikwidacji) i NGO-N1 (nabój z pociskiem odłamkowym z samolikwidacją), amunicję treningową i ćwiczebną:
oraz amunicję do działań taktycznych:
W pierwszej połowie 2010 roku ZM Dezamet zaprezentowały również amunicję termobaryczną oznaczeniu NGTB[3].
Bułgarska firma Arsenal JSCo[4] opracowała granaty: termobaryczny RLV-TB[5] i przeciwnurkowy RLV-AD[6]. Granat termobaryczny RLV-TB[7] elaborowany jest 85 g mieszaniny termobarycznej TBC-2 i zaopatrzony w zapalnik uderzeniowo-czasowy AF41. Zasięg maksymalny strzału granatem wynosi 400 m. Granat przeciwnurkowy RLV-AD (AD – Anti-Diver) zaopatrzony jest w zapalnik AF-44, który uruchamia się na głębokości 5 m pod wodą. Wybuch granatu może spowodować obrażenia śmiertelne w promieniu 15 m, a oszołomienie i dezorientację w promieniu 30 m.
W latach 2000–2009 opracowano również nowsze granaty o większej masie np. MEI HELLHOUND i o większej prędkości początkowej (około 125 m/s) i zasięgu do 800 m np. MEI MERCURY HEDP. Opracowano także amunicję oświetlającą (emitującą światło podczerwone) MEI Mercury Covert IR Marker, termobaryczną (paliwowo-powietrzną) np. MEI DRACO, obezwładniają czy nawet obserwacyjną z kamerą np. MEI HUNTIR.
Istnieją również naboje 40×53 mm przeznaczone do zasilania granatników automatycznych jak amerykański Mk 19 lub południowoafrykański Vektor Y3. Naboje 40×46 mm i 40×53 mm nie są wymienne.
Nabój zbudowany z łuski i granatu. Łuska posiada dwukomorową budowę: komorę wysokiego ciśnienia i połączoną z nią kanalikami komorę niskiego ciśnienia. Ładunek miotający umieszczony jest w komorze wysokiego ciśnienia i tam też się spala po zainicjowaniu przez spłonkę. Sprężone gazy za pomocą kanalików przedostają się do komory niskiego ciśnienia i tam oddziałują na pocisk. Taka budowa naboju spowalnia rozpędzanie pocisku i oddziaływanie odrzutu na strzelca. Pocisk – granat elaborowany materiałem wybuchowym A5 (będącym mieszaniną heksogenu i 1,5% wosku). Zapalnik uderzeniowy uzbraja się po przebyciu przez pocisk 10–25 metrów.
Firma Ripple Effect – poprzednio Milkor opracowała nabój 40×51 mm Extended Range Low Pressure (ERLP), powiększając zasięg z 400 do 800 metrów. Do wystrzeliwania tych nabojów opracowano granatnik XRGL40 – nową wersję M32 MGL, w którym zachowano zgodność z nabojami 40×46 mm.
Naboje 40x46 mm są używane w jednostrzałowych granatnikach M79, M203, M320, AG36 i granatnikach rewolwerowych: polskim RGP-40 i południowoafrykańskim M32 MGL.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
