Mładen Kuczew

Mładen Weliczkow Kuczew (bułg. Младен Величков Кучев, ur. 29 stycznia 1947 w Zgalewie) – bułgarski sztangista, wicemistrz olimpijski oraz czterokrotny medalista mistrzostw świata.

Mładen Kuczew

Младен Кучев

Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1947 Zgalewo
Wzrost	156 cm
Informacje klubowe
Klub	Akademik Sofia
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Bułgaria Igrzyska olimpijskie srebro Monachium 1972 podnoszenie ciężarów (waga lekka) Mistrzostwa świata srebro Monachium 1972 waga lekka srebro Warszawa 1969 waga piórkowa srebro Hawana 1973 waga lekka brąz Moskwa 1975 waga lekka Mistrzostwa Europy złoto Warszawa 1969 waga piórkowa złoto Szombathely 1970 waga piórkowa złoto Konstanca 1972 waga lekka srebro Madryt 1973 waga lekka brąz Moskwa 1975 waga lekka

Kariera

Pierwszy sukces w karierze osiągnął w 1969 roku, kiedy zdobył srebrny medal w wadze piórkowej podczas mistrzostw świata w Warszawie. W zawodach tych rozdzielił na podium Japończyka Yoshiyukiego Miyake i Dito Szanidze z ZSRR. W tym samym roku Bułgar został także mistrzem Europy. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Columbus zwyciężył Polak Mieczysław Nowak przed swym rodakiem Janem Wojnowskim i Yoshiyukim Miyake. Po mistrzostwach całą trójkę zdyskwalifikowano za stosowanie niedozwolonych środków; złoto otrzymał Węgier János Benedek, srebro Kuczew, a brąz Włoch Peppino Tanti. Jednakże już po roku dyskwalifikację cofnięto i przywrócono pierwotne wyniki, a działacze Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów przeprosili z pomyłkę^[1].

Od 1971 roku startował w wadze lekkiej. W 1972 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Monachium, gdzie wywalczył srebrny medal. W zawodach tych lepszy był tylko Mucharbij Kirżynow z ZSRR, a trzecie miejsce zajął Polak Zbigniew Kaczmarek. Podczas mistrzostw świata w Hawanie Kuczew ponownie zajął drugie miejsce, kolejny raz przegrywając z Kirżynowem. Ostatni sukces osiągnął w 1975 roku, zdobywając brązowy medal na mistrzostwach świata w Moskwie, gdzie wyprzedzili go reprezentant gospodarzy Petro Korol oraz Zbigniew Kaczmarek. Ponadto triumfował na mistrzostwach Europy w latach 1969, 1970 i 1972, w 1973 roku był drugi, a dwa lata później trzeci.

W latach 1969–1972 pobił 10 rekordów świata^[2].