Muzeum Gdańska
muzeum w Gdańsku Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Muzeum Gdańska – muzeum w Gdańsku, do 2000 istniejące pod nazwą Muzeum Historii Miasta Gdańska, a następnie, do 30 stycznia 2018, pod nazwą Muzeum Historyczne Miasta Gdańska[1]. Instytucja gromadząca zbiory dokumentujące historię miasta od średniowiecza do XX wieku. Muzeum zostało utworzone 31 marca 1970 uchwałą Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej jako oddział Muzeum Pomorskiego w Gdańsku. Muzeum ma 10 oddziałów na terenie miasta.
 Ratusz Głównego Miasta w Gdańsku - siedziba muzeum | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Długa 46–47 |
| Data założenia |
31 marca 1970 |
| Zakres zbiorów |
zbiory dokumentujące dzieje miasta od średniowiecza do współczesności |
| Dyrektor |
prof. UG dr hab. Waldemar Ossowski |
Położenie na mapie Gdańska  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
 54°20′56,15″N 18°39′09,72″E | |
| Strona internetowa | |
Muzeum
Główna siedziba muzeum mieści się w Ratuszu Głównego Miasta, dawnej siedzibie władz miejskich. W placówce wzniesionej w XIV w. zaczęto gromadzić zbiory dokumentujące dzieje miasta od średniowiecza do współczesności.
Tworzona na nowo instytucja nie posiadała zaplecza muzealnego, tj. pracowni merytorycznych i magazynów zbiorów. Brakowało sali oświatowo-audiowizualnej, pomieszczeń do przygotowywania wystaw oraz pracowni technicznej. Mimo to muzeum rozwijało działalność: przybywały nowe eksponaty, organizowano wystawy, krajowe i zagraniczne. Publikowano katalogi wystaw i inne prace, organizowano sympozja i odczyty. Rozszerzano współpracę z innymi instytucjami kulturalnymi. Przygotowano wnętrza ratusza do spotkań delegacji rządowych i zagranicznych goszczących w Gdańsku. Współorganizowano także koncerty i przedstawienia teatralne.
Muzeum dążyło do powiększenia instytucji o kolejne historyczne budowle. Stopniowo włączano gmachy należące do najsłynniejszych zabytków gdańskiej architektury świeckiej. Zachowane w różnym stanie wymagały dokończenia ich odbudowy, rewaloryzacji oraz dostosowania do muzealnych funkcji.
W 2016 muzeum odwiedziło 373 646 osób, a w 2017 - 378 809[2].
Dyrektorzy
Źródło:[3]
- Józef Kuszewski (1971–1972)
- Tadeusz Matusiak (1972–1976)
- Mirosław Gliński (1976–1988)
- Adam Koperkiewicz (1989–2015)
- Grzegorz Szychliński (w 2015, p.o.)[4]
- Waldemar Ossowski (od 2015)
Oddziały
- Ratusz Głównego Miasta
- Dwór Artusa wraz z sąsiadującymi kamienicami, Nowym i Starym Domem Ławy oraz Domem Ekonomistów
- Dom Uphagena
- Twierdza Wisłoujście
- Wartownia nr 1 na Westerplatte
- Muzeum Bursztynu (do 2021 w zespole Przedbramia ulicy Długiej, tj. Katowni i Wieży Więziennej, od 2021 w Wielkim Młynie)
- Muzeum Zegarów Wieżowych w kościele św. Katarzyny
- Muzeum Poczty Polskiej w Gdańsku
- Kuźnia Wodna w Oliwie
- Muzeum Gdańska - przyszła siedziba główna
Muzeum Gdańskiego Sportu i Turystyki zostało zlikwidowane pod koniec 2008 roku.
Do muzeum należy także pięć kamienic przy ulicy Kramarskiej, które zostały przeznaczone na pracownie naukowe, pomieszczenia biurowe i magazyny.
Ważniejsze daty w dziejach muzeum
- 31 marca 1970 – Uchwała Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku o powołaniu Muzeum Historii Miasta Gdańska. Do czasu usamodzielnienia się stanowiło ono oddział ówczesnego Muzeum Pomorskiego w Gdańsku (obecne Muzeum Narodowe).
- 22 marca 1971 – Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku przekształciło dotychczasowy Oddział Muzeum Pomorskiego w samodzielne Muzeum Historii Miasta Gdańska, przekazując je w gestię Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. Pierwszym jego dyrektorem został mgr Józef Kuszewski.
- 1972-1976 – Dyrektorem muzeum był mgr Tadeusz Matusiak.
- 1973 – Decyzją władz miasta Gdańska przekazano muzeum Zespół Przedbramia ulicy Długiej, składający się z Katowni, Wieży Więziennej oraz szyi łączącej obie historyczne budowle.
- 11 marca 1974 – Muzeum otrzymało od władz miasta Twierdzę w Wisłoujściu, unikatowy zespół budowli obronnych, usytuowany na prawym brzegu Martwej Wisły, nieopodal jej ujścia do Zatoki Gdańskiej.
- 1976-1988 – Dyrektorem muzeum był dr Mirosław Gliński.
- 3 stycznia 1980 – Ministerstwo Kultury i Sztuki zadecydowało o przekształceniu Wartowni Nr 1 na Westerplatte w oddział muzeum. Wartownia Nr 1 stanowi jedyny ocalały obiekt obronny byłej polskiej Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte udostępniony do zwiedzania.
- 1981 – Stan posiadania muzeum powiększył się o kamienicę przy ul. Długiej 12, zwaną domem Uphagena.
- 1988 – Muzeum przejęło zabytkową basztę „Na Podmurzu”, usytuowaną przy ul. Podmurze 2, na siedzibę Pracowni Sportu Gdańskiego i Turystyki, utworzonej 1 lutego 1985
- 1 marca 1989 – Dyrektorem został mgr Adam Koperkiewicz.
- 1989 – Muzeum pozyskało Nowy Dom Ławy, budynek przylegający od strony wschodniej do Dworu Artusa. W ten sposób powstał Zespół Dworu Artusa, składający się z następujących budowli: parteru dwóch połączonych kamienic, zwanych Domem Ekonomistów lub Starym Domem Ławy, Dworu Artusa oraz Nowego Domu Ławy.
- maj 1990 – Powołano Towarzystwo Domu Uphagena.
- 22 października 1991 – Zakończenie rekonstrukcji dachu na Wieży Więziennej Zespołu Przedbramia ul. Długiej i osadzenie na nim odtworzonej sygnaturki.
- 1993 – Władze miejskie przekazały muzeum pięć kamieniczek przy ul. Kramarskiej, przylegających od północy do Ratusza Głównego Miasta, o łącznej powierzchni 1360 m². Po przeprowadzeniu prac remontowo – adaptacyjnych przeznaczono je na pracownie merytoryczne, pomieszczenia biurowe i magazyny zbiorów.
- 1993-1998 – Przeprowadzona została rewaloryzacja Domu Uphagena, sfinansowana przez miasto Gdańsk i Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej, dzięki czemu zabytek został udostępniony do zwiedzania. Za rewaloryzację Domu Uphagena Muzeum otrzymało Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za Najważniejsze Wydarzenie Muzealne Roku 1998.
- 1996 – Powstało Muzeum Zegarów Wieżowych jako Oddział MHMG. Zakon oo. Karmelitów w Gdańsku użyczył do tego celu wnętrze wieży swojego kościoła pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej.
- 1998 – Dzięki funduszom pochodzącym od władz miasta, prywatnych sponsorów i władz wojewódzkich wykonane zostały mechanizmy do gry ręcznej i czwarta oktawa (od cis4 do c5) carillonu znajdującego się na wieży kościoła św. Katarzyny Aleksandryjskiej, zajmowanej przez Muzeum Zegarów Wieżowych. Tym samym liczba dzwonów tego koncertowego instrumentu wzrosła do 49.
- 1 stycznia 2000 – Zmiana nazwy instytucji z Muzeum Historii Miasta Gdańska na Muzeum Historyczne Miasta Gdańska.
- luty 2000 – Decyzją Zarządu Miasta Gdańska powołane zostało Muzeum Bursztynu, jako Oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska. Jego siedzibą zostało Przedbramie ulicy Długiej, w którym obecnie trwają prace remontowo – adaptacyjne.
- listopad-grudzień 2000 – Na wieży Ratusza Głównego Miasta zamontowany został nowy, 37-dzwonowy, koncertowy carillon, wykonany przez holenderską wytwórnię dzwonów i carillonów z miasta Asten.
- listopad 2015 – Dyrektorem został prof. nadzwyczajny UG dr hab. Waldemar Ossowski.
- 30 stycznia 2018 – Zgodnie z Uchwałą Rady Miasta Gdańska z 18.12.2017 przemianowanie Muzeum Historycznego Miasta Gdańska na Muzeum Gdańska.
- 24 lipca 2021 - przeniesienie Muzeum Bursztynu z Katowni i Wieży Więziennej do Wielkiego Młyna[5].
Zarząd[6]
- dr hab., prof. UG Waldemar Ossowski – dyrektor
- dr Ewa Szymańska – zastępca dyrektora ds. Merytorycznych
- dr Janusz Marszalec – zastępca dyrektora ds. Rozwoju Oddziałów
- mgr inż. Tomasz Wierzchowski – zastępca dyrektora ds. Inwestycji i Administracji
Rada Muzeum (kadencja 2022[7][8]–2026)
- prof. dr hab. Cezary Obracht-Prondzyński[9] (Uniwersytet Gdański) – przewodniczący
Rada Muzeum (kadencja 2018–2021[10])
- prof. Edmund Kizik (Uniwersytet Gdański) – przewodniczący
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
