Muzeum Egipskie w Kairze
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Muzeum Egipskie w Kairze, Muzeum Kairskie[1] (egipski arabski المتحف المصري, Al-Matḥaf al-Miṣrī) – muzeum sztuki egipskiej w stolicy Egiptu, Kairze, założone w 1835 roku.
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Majdan at-Tahrir, Kair 11557 |
| Data założenia |
1835 |
| Zakres zbiorów | |
| Wielkość zbiorów |
ok. 160 000 |
| Dyrektor |
Ali Abdelhalim Ali (od 2023) |
Położenie na mapie Egiptu  | |
| 30°02′52″N 31°14′00″E | |
| Strona internetowa | |
_-_TIMEA.jpg)
Początkowo zabytki gromadzono w magazynach kairskiej szkoły językowej, później przeniesiono je do innego budynku w cytadeli Saladyna. W 1857 roku w Bulak francuski archeolog August Mariette (1821–1881) założył na bazie zgromadzonych dotychczas zbiorów muzeum sztuki egipskiej – pierwsze tego rodzaju muzeum na obszarze Bliskiego Wschodu. W 1880 roku zostało ono przeniesione do pałacu Isma’ila Paszy w Gizie. Od 1902 roku muzeum mieści się w specjalnie dla niego wybudowanym gmachu przy placu at-Tahrir w Kairze.
Dzisiejszą siedzibę, dwupiętrowy neoklasycystyczny gmach, zaprojektował w roku 1900 francuski architekt Marcel Dourgnon (1858–1911). Na niewielkiej powierzchni zgromadzono dotychczas ok. 160 tys. przedmiotów. Zwiedzający mogą podziwiać m.in. wyposażenia z grobowca faraona Tutanchamona[2], w tym jego złotą maskę; kolekcję portretów fajumskich, królewskie mumie, posągi faraonów, ich żon oraz bóstw egipskich.
Przed budynkiem ustawiono popiersia najwybitniejszych archeologów i badaczy starożytnego Egiptu. Od 2007 roku jest wśród nich także popiersie prof. Kazimierza Michałowskiego.
Historia
Podsumowanie
Perspektywa
Pierwsza kolekcja
Pierwszy zbiór egipskich starożytności powstał w związku z prośbą francuskiego pioniera egiptologii Jeana-François Champolliona (1790–1832) skierowaną do wicekróla Egiptu Muhammada Alego (1769–1849) o wybudowanie gmachu dla ochrony egipskich pomników[3]. Muhammad Ali rozpatrzył prośbę pozytywnie i 5 sierpnia 1835 roku wydał dekret nakazujący zbieranie i przekazywanie wszystkich obiektów z okresu faraonów uczonemu al-Tahtawiemu, wówczas dyrektorowi szkoły językowej w Kairze, i Jossefowi Effendiemu, inspektorowi stanowisk archeologicznych w Górnym Egipcie[3]. W 1848 roku zgromadzone zbiory zostały umieszczone w magazynie szkoły językowej[3]. Do oceny kolekcji najęty został francuski inżynier i geograf Louis Maurice Linant de Bellefonds (1799–1883)[3]. Wiele artefaktów zostało rozkradzionych[3]. W 1851 roku za rządów Abbasa I zbiory zostały przeniesione do pomieszczeń w cytadeli[3][4]. W 1855 roku znaczna część kolekcji została przekazana przez Abbasa I w darze arcyksięciu austriackiemu Maksymilianowi i wzbogaciła zbiory Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu[3][4].
Muzeum w Bulak
1 czerwca 1858 roku Sa’id Pasza nominował francuskiego archeologa Auguste'a Mariette`a (1821–1881) na dyrektora Egipskiej Służby Starożytności[3]. Mariette przyjechał do Egiptu w 1850 roku i odkrył w Sakkarze Serapeum[5][4]. Po jego usilnych namowach, Sa’id Pasza zgodził się założyć Muzeum Egipskie[4]. Mariette planował utworzenie muzeum w Gizie w odkrytej przez siebie dolinie świątyni Chefrena[3]. Rozpoczął gromadzenie odkrytych przez siebie artefaktów w czterech pomieszczeniach dawnych doków w porcie nad Nilem w kairskiej dzielnicy Bulak[3]. Wkrótce zgromadzono znaczną kolekcję zabytków z całego kraju i zaszła konieczność rozbudowy powierzchni magazynowej[3]. W 1863 roku nastąpiło uroczyste otwarcie Muzeum Egipskiego w Bulak w obecności wicekróla Isma’ila Paszy[3][4]. Najcenniejszym eksponatem muzeum był posąg Amunerdis znaleziony w 1858 roku w świątyni Montu w Karnaku[3].
Położone nad brzegiem Nilu muzeum było zagrożone wylewami rzeki[3]. W 1878 roku nastąpiła powódź, która zniszczyła znaczną część muzeum[3]. W styczniu 1881 roku do Egiptu przybył kolejny francuski egiptolog Gaston Maspero (1846–1916), który po śmierci Mariette’a objął stanowiska dyrektora Egipskiej Służby Starożytności oraz dyrektora Muzeum Egipskiego w Bulak[3]. Maspero kontynuował renowacje budynku w Bulak i opracował wystawę muzeum na kolejne pięć lat[3]. W 1883 roku wydał przewodnik po zbiorach muzeum w Bulak[3]. Maspero współpracował ze swoim uczniem Victorem Loretem (1859–1946), który wykonywał pracę kuratora muzeum oraz z pierwszym archeologiem egipskim Ahmedem Kamalem (1851–1923), który początkowo pracował jako tłumacz Maspero, a później założył przy muzeum Szkołę Archeologii[3]. Maspero wraz z Kamalem lobbowali lokalne władze na terenie całego Egiptu, by zakładały lokalne muzea starożytności[3].
Z uwagi na zagrożenie wylewami rzeki oraz niedostatek powierzchni magazynowej i wystawienniczej podjęto decyzję o nowej lokalizacji muzeum[3].
Muzeum w Gizie
W 1887 roku zbiory muzeum zostały przeniesione tymczasowo do pałacu Isma’ila Paszy w Gizie[3]. 12 stycznia 1890 roku pierwsze 45 sal Muzeum w Gizie zostało uroczyście otwarte przez kedywa Taufika Paszę, kolejne 46 sal udostępniono publiczności rok później[3]. Kolejnym dyrektorem Egipskiej Służby Starożytności został Victor Loret, który poświęcił się Muzeum w Gizie, w którym pracował i mieszkał, opuszczając je jedynie, by prowadzić wykopaliska[3].
Kolejny dyrektor Egipskiej Służby Starożytności Jacques de Morgan (1857–1924) wywierał nacisk na władze Egiptu, by wybudować nowy budynek specjalnie na potrzeby muzeum[3]. Muzeum w Gizie było krytykowane za słabe bezpieczeństwo eksponatów[3]. Brytyjski egiptolog E.A. Wallis Budge (1857–1934) skarżył się również na nieadekwatne warunki wystawiania w muzeum mumii[3].
Muzeum Egipskie w Kairze
W latach 1893–1895 przeprowadzono międzynarodowy konkurs na projekt gmachu muzeum w centrum Kairu przy koszarach brytyjskiego garnizonu stacjonującego przy placu at-Tahrir[3]. Do konkursu zgłoszono 87 projektów[3]. Zwyciężył neoklasycystyczny projekt francuskiego architekta Marcela Dourgnona[3]. Kontrakt na budowę gmachu w latach 1897–1901 podpisano z włoską firmą Garozzo e Zafframi[3]. 1 kwietnia 1897 roku odbyło się uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego w obecności kedywa Abbasa II Hilmiego, Jacques'a de Morgana i Marcela Dourgnona[3]. Pięć lat później, Gaston Maspero wraz z włoskim architektem Alessandro Barsantim rozpoczął przenosiny zbiorów z pałacu w Gizie oraz z magazynów, wykorzystując do transportu pięć tysięcy drewnianych skrzyń[3]. Kairskie Muzeum Egipskich Starożytności otwarto oficjalnie 15 listopada 1902 roku[3].
W tym samym roku przeniesiono mauzoleum Mariette’a do ogrodu muzealnego, spełniając jego wolę pochowania obok gromadzonych przez siebie zabytków[3].
Wielkie Muzeum Egipskie
Od 2002 roku trwają prace nad utworzeniem Wielkiego Muzeum Egipskiego (ang. Grand Egyptian Museum) w Gizie[6]. Gmach muzeum budowany jest od 2012 roku[7] i jego ukończenie spodziewane jest w 2022 roku[8]. Muzeum ma zapewnić komfortowe warunki dla wystawienia ok. 100 tys. eksponatów[9], m.in. z Muzeum Egipskiego w Kairze, w tym wyposażenia grobowca Tutanchamona[10][11]. Otwarcie części muzeum jest planowane na koniec 2018[11][9].
Zbiory
Podsumowanie
Perspektywa
Muzeum Kairskie jest największym muzeum sztuki egipskiej na świecie[12]. Według Najwyższej Rady Starożytności Egiptu (ang. Supreme Court of Antiquities) zbiory muzeum obejmują ok. 160 tys. eksponatów[13]. Muzeum ma ok. 1700 obiektów z grobowca Tutanchamona ze złotą maską faraona[14]. Inne artefakty zgromadzone w muzeum to: m.in. reliefy, sarkofagi, papirusy, obiekty sztuki funeralnej, przedmioty znalezione w grobowcach, rzeźby (m.in. wykonana z czarnego granitu rzeźba królowej Nefertiti), posągi (m.in. granitowy posąg królowej Hatszepsut oraz kolosalny posąg Amenhotepa IV) i biżuteria[14]. W muzeum znajduje się ponadto kolekcja portretów fajumskich z okresu hellenistycznego i rzymskiego[14].
W muzeum znajduje się galeria wielkich egiptologów. W dniu 21 października 2007 roku miała miejsce uroczystość odsłonięcia popiersia profesora Kazimierza Michałowskiego[15].
Wystawa Seventy Years of Polish Archaeology in Egypt
W dniach od 21 października 2007 roku do 31 stycznia 2008 roku w Muzeum Egipskim w Kairze otwarta była wystawa czasowa, prezentująca najcenniejsze zabytki pozyskane podczas prac prowadzonych przez polskie misje wykopaliskowe z terenu całego Egiptu: Edfu, Sakkary, Deir el-Bahari, Tell Atrib, Aleksandrii, Sheich abd el-Gurna i Naqlun[16]. Dla zwiedzających wystawiono m.in. rekonstrukcje dwóch późnopredynastycznych figur pokrytych złotą blachą oraz unikatowe, miniaturowe figurki wykonane z kła hipopotama datowane na okres wczesnodynastyczny ze stanowiska Tell el-Farcha w Delcie Nilu[16]. Przy okazji wernisażu wystawy odsłonięto popiersie prof. Kazimierza Michałowskiego w panteonie wielkich egiptologów w muzealnych ogrodach[17].
Dewastacja i kradzież eksponatów w 2011 roku
28 stycznia 2011 podczas zamieszek złodzieje kilkakrotnie włamali się do muzeum, niszcząc i rabując starożytne artefakty[18]. Jeszcze w 2011 roku udało się odzyskać, m.in. pozłacaną drewnianą figurkę faraona Tutanchamona, wachlarz i królewską trąbkę z kolekcji Tutanchamona oraz dziesięć figurek uszebti pary dworzan, Jujego i jego żony Czuju[19].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.