Mucha zielona

Mucha zielona, padlinówka skórnica^[1], lucilia skórnica^[2], (łac. Lucilia sericata) – gatunek muchówki z rodziny plujkowatych.

Mucha zielona

Zasięg geograficzny

Gatunek kosmopolityczny, najczęściej występuje w strefie klimatu umiarkowanego^[1].

Siedlisko

Imago muchy zielonej występuje w środowisku antropogenicznym, w pobliżu zabudowań gospodarskich, zwłaszcza w miejscach z rozkładającą się materią organiczną. Larwy mogą przygodnie występować w ranach skóry i naturalnych otworach ciała ludzi oraz zwierząt. Ponadto można ją spotkać na łąkach, polanach oraz ugorach.

Biologia owada dorosłego

Mucha zielona - zdjęcie z boku

Imago o długości 6-10 mm jest bardziej krępe niż imago muchy domowej z charakterystycznym, zielonozłotym ubarwieniem oraz opalizującymi skrzydłami. Aparat gębowy typu ssąco-liżącego^[3].

Cykl rozwojowy

Larwa muchy zielonej

Samica składa jaja na martwych, gnijących tkankach roślinnych i zwierzęcych. W strefie klimatu umiarkowanego rozwój larw trwa ok. 7 dni. Przepoczwarzenie larwy odbywa się w glebie, a postacie dorosłe wykluwają się z poczwarki po kilkunastu dniach.

Znaczenie medyczne

Dorosły owad może być przenosicielem czynników chorobotwórczych, m.in. bakterii, cyst pierwotniaków, jaj robaków jelitowych. Larwy Lucilia sericata są czynnikiem etiologicznym muszycy. Samica może złożyć jaja w ranach u ludzi i zwierząt oraz w ich naturalnych otworach ciała. Z jaj wylęgają się larwy pasożytujące na martwych lub żywych tkankach żywiciela. Na złożenie jaj i rozwój muszycy szczególnie narażone są osoby unieruchomione, z rozległymi uszkodzeniami skóry i tkanek miękkich. W przeszłości larwy muchy zielonej były wykorzystywane w leczeniu zapalenia szpiku. Obecnie larwoterapia z powodzeniem stosowana jest w leczeniu owrzodzeń goleni, ropni skóry, ran odleżynowych, zakażeń ran pourazowych oraz stopy cukrzycowej. W przypadku muszycy konieczne jest chirurgiczne usunięcie larw^[4].

Zobacz też

• plujka pospolita
• mucha domowa