Moabici

Moabici – starożytny lud zamieszkujący Moab, krainę położoną na wschód od Morza Martwego.

Kraje położone nad Jordanem ok. 830 p.n.e.

Według przekazów biblijnych, byli potomkami Moaba, kazirodczego syna Lota i jego starszej córki^[1]. Moabici wojowali z Izraelitami, zostali pokonani i podbici przez króla Dawida (X w. p.n.e.). Niepodległość odzyskali za panowania króla Meszy (IX w. p.n.e.)^[2].

Język moabicki był spokrewniony z językiem hebrajskim. Głównym bóstwem Moabitów był Kemosz^[3].

Zobacz też

• stela Meszy

Przypisy

1. Por. Rdz 19,30-37.
2. Andrew J. Dearman: Moab. W: Paul J. Achtemeier: Encyklopedia Biblijna. Warszawa: Vocatio, 1999, s. 772-773. ISBN 83-7146-075-9. (pol.).
3. Michael D. Coogen: Kemosz. W: Paul J. Achtemeier: Encyklopedia Biblijna. Warszawa: Vocatio, 1999, s. 516. ISBN 83-7146-075-9. (pol.).

Kontrola autorytatywna (historyczna grupa etniczna):

• GND: 4241206-7

Encyklopedie internetowe:

• PWN: 3942423
• Britannica: topic/Moabite