Minnie the Moocher

Minnie the Moocher – popularna piosenka jazzowa, po raz pierwszy nagrana w 1931 r. przez Caba Callowaya i jego big band. Niezwykłą popularność przyniósł jej refren złożony z bezsensownych dźwięków (scat, rozpoczynający się od frazy Hi-dee hi-dee hi-dee ho), które podczas występów za Callowayem powtarzała publiczność (call and response). W 1999 r. znalazła się na liście Grammy Hall of Fame^[1].

Minnie the Moocher

Wykonawca utworu
Cab Calloway and His Orchestra
Wydany	1931
Nagrywany	1931
Gatunek	jazz
Twórca	Cab Calloway, Irving Mills

Powstanie

Twórcami piosenki Minnie the Moocher byli Cab Calloway i menedżer Irving Mills^[2]. Calloway był wówczas liderem jazzowego zespołu Cab Calloways & His Orchestra, który krótko wcześniej zastąpił zespół Duke’a Ellingtona w słynnym Cotton Club w nowojorskim Harlemie^[3]. Inspiracją dla twórców było kilka popularnych w tamtym czasie utworów: klasyk St. James Infirmary Blues (nagrany przez Callowaya i jego orkiestrę kilka miesięcy wcześniej), któremu zawdzięcza nieco bluesowy charakter, oraz Willie the Weeper, ludowa piosenka o kominiarzu o podobnej narracji, elementach scatu i sugestywnym wskazaniu wizji narkotykowych^[4][5]. Imię Minnie zaczerpnięto z piosenki Minnie the Mermaid Berniego Cumminsa^[4]. Wbrew wesołej melodii i niezwykle popularnemu i bawiącemu publiczność refrenowi, piosenka opowiada niezbyt wesołą historię: Minnie, jej bohaterka, jest dziewczyną z kiepskiej dzielnicy, jednak szczerą i hojną. Angażuje się w związek z narkomanem o pseudonimie Smokey Joe i w efekcie popada w ten sam nałóg^[2]. Wątki narkotykowe przedstawiono z użyciem ówczesnego slangu (wers He showed her how to kick the gong around odnosi się do palenia opium)^[5][6]. Piosenka kończy się lamentem: Poor Min, poor Min^[2].

Charakterystycznym elementem piosenki był porywający do zabawy publiczność refren, złożony z bezsensownych dźwięków (pierwsza, charakterstyczna fraza to Hi-dee hi-dee hi-dee ho), powtarzanych za Callowayem przez publiczność – z coraz trudniejszymi do powtórzenia motywami^[2][7]. Co prawda powtórzenia w stylu call and response nie były niczym nowym w muzyce jazzowej (np. pomiędzy członkami zespołu grającymi na różnych instrumentach), jednak Cab Calloway tym utworem przeniósł je na nowy poziom^[4]. Sam Calloway miał wyznać, iż są one efektem zapomnienia tekstu podczas wykonania na żywo w radio – co jednak jest raczej nieprawdopodobne^[5][8][7]. Jemu samemu piosenka również przyniosła sławę, stawiając go w szeregu najbardziej uznanych afroamerykańskich wykonawców i liderów zespołów jazzowych tego okresu z Duke'm Ellingtonem, Louisem Armstrongiem i Ethel Waters^[4][7].

Popularność

Piosenka od początku uzyskała niezwykłą popularność^[2][9]. W recenzjach po premierze piosenki chwalono obok Callowaya także innych członków zespołu – m.in. wstęp na trąbce Rogera Q. Dickersona czy solo na jednostrunowej gitarze Morrisa White’a^[3]. Już w maju 1931 r. autorzy z Music Trades opisywali ją jako całkowity odskok od dotychczas popularnej muzyki i prorokowali sukces^[3]. Cab Calloway poprzez całą swoją długą karierę wykonywał ją, uzupełniając o nowe wersy historii Minnie i Joego. Już wkrótce Harold Arlen i Ted Koehler napisali dla niego dwie piosenki: Kickin' the Gong Around i Minnie the Moocher's Wedding Day, stanowiące pierwsze z wielu kontynuacji pierwotnego utworu, których bohaterami byli Minnie i Smokey Joe oraz ponownie nawiązywały do narkotyków^[4][8]. Późniejsze kontynuacje Callowaya to Mister Paganini, Swing for Minnie w 1938 r., The Ghost of Smokey Joe w 1939 r., Hi De Ho Serenade w 1940 r.^[4] W 1932 r. nakręcono krótkometrażowy animowany film wyreżyserowany przez Dave’a Fleishera, noszący tytuł Minnie the Moocher (jeden z filmów o Betty Boop) i zawierający m.in. tytułową piosenkę (zaśpiewaną przez Caba Callowaya)^[2][10]. W tym samym roku Calloway zaśpiewał Minnie w filmie The Big Broadcast, który miał zdobyć dla gwiazd ówczesnego radia publiczność kinową^[5].

Calloway niezwykle często wykorzystywał także motyw call and response z Minnie the Moocher – He-De-Ho' pojawia się nawet w tytułach licznych jego utworów z lat 30. i 40., nagrany w 1933 r. Zah, Zuh, Zaz w całości składa się z takiej zabawy z zespołem i publicznością^[4].

W 1980 r. ponad 70-letni Calloway wykonał w porywającym stylu Minnie the Moocher w komedii Blues Brothers, co odnowiło jego popularność, także wśród młodszej publiczności^[9][7].

Minnie the Moocher szybko wkroczyła do twórczości innych artystów. Już w 1931 r. pojawiła się na nagraniu siostry Callowaya, Blanche. W 1935 r. Minnie zainspirowała jeden z najlepszych skeczy z Nocy w operze braci Marx. W animowanym filmie Swing Wedding wytwórni MGM opowieść o związku i ślubie Minnie i Joego jest przedstawiona poprzez żaby stanowiące karykatury znakomitości ówczesnego Harlemu (z Louisem Armstrongiem na czele; Smokey Joe jest w tym filmie karykaturą Stepina Fetchita). W 1941 r. własną kontynuację przeboju, pod tytułem Smokey Joe, nagrał Nat King Cole z zespołem King Cole Trio^[4]. W 1984 r. pojawiła się w filmie Cotton Club^[11].

Mimo iż Calloway był twórcą innych przebojów (m.in. The Jitterbug z 1934 r. i The Jumpin’ Five z 1939 r.), to Minnie the Moocher pozostała najbardziej znaną i popularną jego piosenką, do dziś dostępną i odtwarzaną w stacjach radiowych^[2]. Jak napisał Calloway w swojej autobiografii (zatytułowanej zresztą Of Minnie the Moocher and Me), dochody z wykonywania i publikowania piosenki przez różnych artystów pomogły mu w zbudowaniu fortuny^[2].

Przypisy

1. Grammy Hall of Fame Jazz Singles. [w:] Jazz.com [on-line]. [dostęp 2015-05-25].
2. Aberjhani: "Minnie the Moocher". W: Aberjhani, Sandra L. West: Encyclopedia of the Harlem Renaissance. New York: Facts On File, Inc., 2003, s. 221. ISBN 0-8160-4539-9. [dostęp 2015-05-25].
3. Minnie the Moocher (1931)–Cab Calloway & His Orchestra. W: Steve Sullivan: Encyclopedia of Great Popular Song Recordings. T. I. Plymouth: Scarecrow Press, Inc., 2013, s. 365–366. ISBN 978-0-8108-8295-9. [dostęp 2015-05-25].
4. Cab Calloway (1907–1994). W: Will Friedwald: A Biographical Guide to the Great Jazz and Pop Singers. New York: Pantheon Books, 2010, s. 66–67. ISBN 978-0-375-42149-5. [dostęp 2015-05-25].
5. Larry Birnbaum: Before Elvis. The Prehistory of Rock ’n’ Roll. Plymouth: Scarecrow Press, Inc., 2013, s. 137. ISBN 978-0-8108-8638-4. [dostęp 2015-05-25].
6. James Sellman: Calloway, Cabell (Cab). W: Africana. The Encyclopedia of the African & African American Experience. ed. Kwame Anthony Appiah i Henry Louis Gates Jr.. T. I. Oxford, New York: Oxford University Press, s. 707. ISBN 978-0-1952-2325-5. [dostęp 2015-05-25].
7. Kenneth F. Thomas: Calloway, Cab. W: African American Lives. ed. Henry Louis Gates Jr. i Evelyn Brooks Higginbotham. Oxford, New York: Oxford University Press, 2004, s. 134–136. ISBN 0-19-516024-X. [dostęp 2015-05-25].
8. Constance Valis Hill: Brotherhood in Rhythm. The Jazz Tap Dancing of the Nicholas Brothers. New York: Cooper Square Press, 2000, s. 72–73. ISBN 978-0-8154-1215-1. [dostęp 2015-05-25].
9. Calloway, Cab (1907–94), Bandleader, Singer, Dancer, Songwriter, Author. W: Encyclopedia of African American Popular Culture. ed. Jessie Carney Smith. Santa Barbara: ABC-CLIO, LLC, 2011, s. 227–228. ISBN 978-0-313-35796-1. [dostęp 2015-05-25].
10. Minnie the Moocher. W: Nichola Dobson: Historical Dictionary of Animation and Cartoons. Plymouth: Scarecrow Press, Inc., 2009, s. 134. ISBN 978-0-8108-5830-5. [dostęp 2015-05-25].
11. Minnie the Moocher. W: Don Tyler: Hit Songs, 1900–1955. American Popular Music of the Pre-Rock Era. Jefferson: McFarland & Company, Inc., Publishers, 2007, s. 181. ISBN 978-0-7864-2946-2. [dostęp 2015-05-25].