Mieczysław Potocki vel Roman Górski, vel Henryk Tuczyłowski, vel Kazimierz Ziuch, ps. „Węgielny”, „Kamienny”, „Albinek” (ur. 18 marca 1909 w Goniądzu, zm. 11 listopada 1989 w Łodzi[1]) – major dyplomowany łączności w ZWZ-AK Okręgu Wilno, jeden z dowódców akcji „Burza” na Wileńszczyźnie.
 | |
 major dyplomowany | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
7 batalion telegraficzny |
| Stanowiska |
dowódca zgrupowania |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa |
| Późniejsza praca |
Łódzkie Zakłady Radiowe |
| Odznaczenia | |
  | |
Życiorys
Ukończył roczny kurs unitarny w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie koło Ostrowi Mazowieckiej, a następnie dwuletnią Szkołę Podchorążych Inżynierii w Warszawie. 7 sierpnia 1932 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1931 i 4. lokatą w korpusie oficerów łączności[2]. 1 września 1932 przydzielony do 7 batalionu telegraficznego w Poznaniu i wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu. W latach 1937–39 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[1].
W trzeciej dekadzie sierpnia 1939 roku został przydzielony do Sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” na stanowisko pomocnika dowódcy łączności, majora Tadeusza Błońskiego. Obowiązki na tym stanowisku pełnił w czasie kampanii wrześniowej. 19 września w godzinach przedpołudniowych przekroczył granicę Litwą[3].
Był internowany na Litwie, skąd udało mu się uciec[1]. W maju 1940 zaangażował się w działalność konspiracyjną i został oficerem sztabowym garnizonu Dwór[1]. Rok później został aresztowany przez NKWD, jednak udało mu się zbiec z transportu przy pomocy kolejarzy[1]. Następnie był szefem sztabu „Pola”, dowódcą Inspektoratu B i Inspektoratu BC, a od kwietnia 1944 dowódcą Zgrupowania nr 2[1]. Pod Krawczunami i Nowisiółkami dowodził oddziałami AK w ich największej bitwie stoczonej na Wileńszczyźnie z jednostkami Wehrmachtu.
17 sierpnia 1944 został aresztowany przez NKWD[4]; był przetrzymywany w obozach w Ostaszkowie i Morszańsku. Wrócił do kraju w 1947 roku. W latach 1948–50 był więziony na Mokotowie. Po uwolnieniu zamieszkał w Łodzi. Pracował w Łódzkich Zakładach Radiowych, działał w ruchu kombatanckim[1].
Awanse
- podporucznik – 7 sierpnia 1932 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1931 i 4. lokatą w korpusie oficerów łączności
- porucznik – 5 marca 1934 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 13. lokatą w korpusie oficerów łączności[5]
- kapitan – 19 marca 1939
- major – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1943[6]
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Nr 12645 (14 lipca 1944)[7]
- Krzyż Walecznych – 1943
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
