Metoda Seldingera

Metoda Seldingera – w medycynie metoda bezpiecznego uzyskania dostępu naczyniowego. Polega na umieszczeniu w naczyniu krwionośnym cewnika o dużej średnicy za pomocą niewielkiej igły (przez to zabieg jest obarczony stosunkowo niewielkim ryzykiem powikłań). Jest najczęściej wykorzystywana w radiologii i anestezjologii. Nazwa pochodzi od szwedzkiego radiologa Svena-Ivara Seldingera (1921–1998), który po raz pierwszy w 1953 zastosował tę procedurę^[1]. Do tego momentu zakładanie dużych dojść naczyniowych było obarczone dużym ryzykiem^[2].

Zestaw do wkłucia metodą Seldingera

Wykonanie

Do wybranego naczynia wprowadza się stosunkowo niewielki trokar, przez jego światło później wprowadza się giętką prowadnicę. Po usunięciu trokara i poszerzeniu miejsca wkłucia za pomocą rozszerzadła po prowadnicy wprowadza się duży cewnik albo dren. Następnym krokiem jest usunięcie prowadnicy i umocowanie do skóry założonego cewnika.

Zastosowanie

Metodę Seldingera stosuje się przy:

• angiografii
• drenażu jamy opłucnowej
• zakładaniu wkłucia centralnego
• zakładaniu wkłucia pośredniego typu Midline
• zakładaniu przezskórnej gastrostomii endoskopowej
• wszczepianiu kardiowertera-defibrylatora serca.

Powikłania

Nakłucie naczynia czy organu może prowadzić do krwotoku, perforacji, infekcji, utraty prowadnicy („zgubienie” wewnątrz naczynia)^[3].