Marek Plaucjusz Sylwan

Marek Plaucjusz Sylwan, Marcus Plautius Silvanus – konsul zwyczajny (consul ordinarius) w 2 p.n.e., prokonsul Azji w 4-5 n.e., który służył pod Tyberiuszem w Panonii, Dalmacji i Ilirii w latach 6-9 n.e. jako namiestnik Galacji^[1].

W czasie trwania wojny panońskiej (6-9 n.e.), stał na czele armii z prowincji zamorskich wraz z Aulusem Cecyną Sewerusem. Gdy część armii barbarzyńskiej ruszyła przeciw nim, okrążywszy pięć rzymskich legionów, oddziały pomocnicze i konnicę królewską Remetalcesa, króla Tracji, zadała im wszystkim niemal druzgocącą klęskę w bitwie w Błotach Wolcejskich, na północ od dolnej Sawy (w 7 n.e.). Rzymscy żołnierze okazali się bardziej roztropni od wodzów, którzy nie ustalili przez wywiadowców położenie armii nieprzyjacielskiej, i w krytycznej sytuacji sami ruszyli na wroga. Powstrzymawszy natarcie przeszli od razu do ataku i przełamali linię nieprzyjaciela odnosząc niespodziewane zwycięstwo^[2].

Pomimo tego wydarzenia, Sylwan i nowy legat Marek Lepidus z łatwością pokonywali przeciwników w walce^[3]. W czasie swojej kampanii przeciwko Panończykom wygrywał z niektórymi nawet bez walki. Wódz Panonii Bato, widząc to, stracił wszelkie nadzieje dla Panonii, ale okupował przełęcz prowadzącą do Dalmacji z garnizonami i niszczył ten kraj. W końcu resztki Panończyków pogodziło się z przegraną, głównie z powodu, że ich kraj był dręczony przez Sylwana^[4].

Miał córkę Plaucję Urgulanillę i dwóch synów, Plaucjusza Sylwana i Aulusa Plaucjusza Urgulaniusa, który zmarł w wieku 9 lat i na którego nagrobku widnieje informacja, że jego ojciec był członkiem septemviri epulonum, siedmioosobowego kolegium kapłańskiego i że senat przyznał mu odznaki triumfalne (Ornamenta triumphalia) za swoje czyny w Ilirii^[5]. Sylwan zbudował mauzoleum rodzinne w Ponte Lucano niedaleko Tivoli^[6].

Przypisy

1. Ronald Syme, The Roman Revolution, Oxford University Press 1939, str. 435; idem, The Augustan Aristocracy, Oxford University Press 1989, str. 340; Claude Eilers, Roman patrons of Greek cities, Oxford University Press 2002, str. 261 online
2. Wellejusz Paterkulus, Historia rzymska, ks. II, rozdz. 112
3. Kasjusz Dion, Historia rzymska, ks. LVI, rozdz. 12
4. Kasjusz Dion, Historia rzymska, ks. LV, rozdz. 34
5. www.Roman-Britain.org: Aulus Plautius. [dostęp 2015-09-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
6. www.roman-emperors.org przypis 25

Bibliografia

• Matthew Bunson, A dictionary of the Roman Empire, Oxford University Press 1995, str. 331 online
• John Hazel, Who's who in the Roman World, Routledge 2002, str. 237 online