Malassezia furfur

Malassezia furfur (C.P. Robin) Baill. – gatunek grzybów należący do rzędu Malasseziales^[1]. Grzyb chorobotwórczy dla ludzi i zwierząt.

Malassezia furfur

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	Malasseziomycetes
Rząd	Malasseziales
Rodzina	Malasseziaceae
Rodzaj	Malassezia
Gatunek	Malassezia furfur
Nazwa systematyczna
Malassezia furfur (C.P. Robin) Baill. Traité Bot. Méd. Crypt.: 234 (1889)

Atopowe zapalenie skóry

Systematyka

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Malassezia, Malasseziaceae, Malasseziales, Incertae sedis, Malasseziomycetes, Ustilaginomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1853 roku Charles Philippe Robin nadając mu nazwę Microsporum furfur. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Henri Ernest Baillon w 1889 r.^[1]

Ma liczne synonimy. Niektóre z nich^[2]:

• Pityrosporum furfur (C.P. Robin) C.W. Emmons, Binford & Utz 1970
• Pityrosporum sphaericum Cif. 1960
• Malassezia ovalis (Bizz.) Acton & Panja 1927
• Torulopsis ovalis (Bizz.) F.P. Almeida, 1933

Morfologia i fizjologia

Malassezia furfur to jednokomórkowy organizm zbudowany z komórek o butelkowatym kształcie i wielkości od 1,5–4,5 × 2,0–6,5 mikrometrów. Ich hodowla w laboratorium jest trudna, wymagająca spełnienia określonych warunków^[3]. W warunkach laboratoryjnych zazwyczaj tworzy się forma drożdżowa. Najczęściej wymienianymi suplementami warunkującymi rozwój hodowli są: glicyna, cholesterol i estry cholesterolu^[4].

Znana jest tylko anamorfa. Rozmnażanie bezpłciowe zachodzi przez pączkowanie drożdżowej komórki macierzystej^[4].

Chorobotwórczość

Malassezia furfur to gatunek drożdżopodobnego grzyba naturalnie występujący na powierzchni skóry ludzi i niektórych innych ssaków. Na ogół istnieje jako organizm komensalny stanowiący naturalną część mikroflory ludzkiej skóry, ale w pewnych warunkach może nabrać zdolności patogenicznych, przechodząc z formy strzępkowej w formę drożdżową. Dzieje się to wskutek niezbadanych dotąd zmian molekularnych. Może to prowadzić do jego niekontrolowanego rozmnażania się i zaburzenia równowagi flory bakteryjnej skóry^[5].

Wywołuje różnego rodzaju schorzenia dermatologiczne, zwłaszcza łojotokowe zapalenie skóry i łupież pstry, ponadto łupież, zapalenie mieszków włosowych, zapalenie płuc związane z cewnikowaniem u pacjentów otrzymujących przeszczepy układu krwiotwórczego^[6] oraz atopowe zapalenie skóry^[7].