Maciej Gdula
polski socjolog, polityk Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maciej Roman Gdula (ur. 20 maja 1977[1] w Żywcu[2]) – polski socjolog, polityk i publicysta, doktor habilitowany nauk społecznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Warszawskiego, poseł na Sejm IX kadencji, wiceminister nauki w rządzie Donalda Tuska (2023–2025).
 | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
20 maja 1977 |
| Doktor habilitowany nauk społecznych | |
| Specjalność: teoria socjologiczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
6 czerwca 2006 – socjologia |
| Habilitacja |
8 listopada 2016 – socjologia |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Jest synem Andrzeja Gduli i praprawnukiem Antoniego Korygi[3].
W 2001 ukończył studia z socjologii na Uniwersytecie Warszawskim[4]. W 2006 na Wydziale Filozofii i Socjologii UW, na podstawie napisanej pod kierunkiem Aleksandry Jasińskiej-Kani rozprawy pt. Utopia, kontrakt i natura. Dyskursy o miłości w kulturze eksperckiej[5], uzyskał stopień naukowy doktora w dziedzinie nauk humanistycznych w dyscyplinie socjologii i specjalności socjologia wiedzy[6]. Tam też w 2016 na podstawie dorobku naukowego oraz monografii pt. Uspołecznienie i kompozycja. Dwie tradycje myśli społecznej a współczesne teorie krytyczne[7] otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk społecznych w zakresie socjologii[6]. Został adiunktem w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego[6][8]. Jako socjolog specjalizuje się w teorii społecznej i teorii polityki.
Jest publicystą „Krytyki Politycznej” oraz członkiem Stowarzyszenia im. Stanisława Brzozowskiego, w latach 2005–2010 wchodził w skład jego zarządu, a od 2010 do 2015 zasiadał w komisji rewizyjnej[1]. Komentator w Poranku radia Tok FM[9][10][11].
W 2017 był koordynatorem głośnego badania terenowego w jednym z miast powiatowych na Mazowszu. Opublikowany raport pod nazwą Dobra zmiana w Miastku. Neoautorytaryzm w polskiej polityce z perspektywy małego miasta przez niektórych socjologów został uznany za pierwszą miarodajną diagnozę przyczyn zwycięstwa Prawa i Sprawiedliwości w wyborach parlamentarnych w 2015[12][13][14].
W 2019 został ekspertem partii Wiosna[15] i liderem jej listy do Parlamentu Europejskiego w okręgu nr 10, obejmującym województwa małopolskie i świętokrzyskie. Nie uzyskał wówczas mandatu (głosowały na niego 38 534 osoby)[16].
W wyborach parlamentarnych w 2019 wystartował do Sejmu z listy SLD w okręgu krakowskim (z rekomendacji Wiosny, w ramach porozumienia Lewica), uzyskując mandat posła na Sejm IX kadencji (otrzymał 35 279 głosów)[17]. W Sejmie został członkiem Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji do Spraw Służb Specjalnych[2]. W czerwcu 2021, po rozwiązaniu Wiosny, został członkiem Nowej Lewicy. W wyborach w 2023 nie uzyskał poselskiej reelekcji[18].
W grudniu 2023 został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji i Nauki, a w styczniu 2024 objął tożsame stanowisko w wydzielonym Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego[19][20]. W kwietniu tego samego roku kandydował do Sejmiku Województwa Małopolskiego z listy KKW Lewica, otrzymując 3954 głosy i nie uzyskując mandatu radnego sejmiku[21][22]. W styczniu 2025 zakończył pełnienie funkcji wiceministra[23].
Życie prywatne
Jest żonaty z lekarką Agnieszką Pomianowską, mają dwie córki[24][25].
Wyniki wyborcze
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 2019 | Wiosna Roberta Biedronia | Parlament Europejski IX kadencji | nr 10 | 38 534 (2,21%) [16] | |
| 2019 | Sojusz Lewicy Demokratycznej | Sejm IX kadencji | nr 13 | 35 279 (5,43%) [17] | |
| 2023 | Nowa Lewica | Sejm X kadencji | nr 13 | 16 308 (2,15%)[18] | |
| 2024 | KKW Lewica | Sejmik Województwa Małopolskiego VII kadencji | nr 3 | 3954 (1,34%)[21] | |
Publikacje
- Trzy dyskursy miłosne (2009)
- Style życia i porządek klasowy w Polsce (red. nauk. wspólnie z Przemysławem Sadurą, 2012)
- Oprogramowanie rzeczywistości społecznej (red. wspólnie z Lechem Nijakowskim, 2014)
- Dobra zmiana w Miastku. Neoautorytaryzm w polskiej polityce z perspektywy małego miasta (wspólnie z Katarzyną Dębską i Kamilem Trepką, 2017)
- Nowy autorytaryzm (2018)
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.