Ludomir Chojnowski

Ludomir Chojnowski (inna pisownia nazwiska Choynowski, ur. 4 lipca 1843, zm. 20 stycznia 1940^[1] w Kaliszu^[2]) – podporucznik weteran powstania styczniowego^[3][4].

Ludomir Chojnowski (Choynowski)

Weteran Powstania Styczniowego

podporucznik weteran
Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1843 Borysławice
Data i miejsce śmierci	20 stycznia 1940 Kalisz
Przebieg służby
Główne wojny i bitwy	powstanie styczniowe
Odznaczenia

Życiorys

Ludomir Chojnowski urodził się w Borysławicach w Kaliskiem. Był synem Stanisława i Pelagii zd. Dłużniakiewicz, jego ojciec dzierżawił majątek Grzybki^[1]. Ukończył w Kaliszu Wyższą Szkołę Realną^[1], następnie uczęszczał do szkoły przygotowawczej do Szkoły Głównej w Warszawie, w której należał do organizacji spiskowej. W 1862 roku przeszedł do nowo utworzonego Instytutu Politechnicznego i Rolniczo-Leśnego w Puławach^[5].

Po wybuchu powstania wrócił w okolice Kalisza, gdzie wstąpił do tworzącego się oddziału^[6]. Po pierwszych potyczkach dołączył do oddziału pod dowództwem Franciszka Parczewskiego liczącego około 700 powstańców, który jednak 22 kwietnia 1863 został szybko rozbity w okolicach wsi Rudniki^[7][a]. Podczas bitwy Ludomir Chojnowski miał zostać ciężko ranny.

Mieszkał w Kaliszu^[6], gdzie był znanym społecznikiem. Był m.in. wiceprezesem Kaliskiego Towarzystwa Wioślarskiego (1896-1897), członkiem Towarzystwa Dobroczynności, Kaliskiego Towarzystwa Kredytu Wzajemnego i Kaliskiego Towarzystwa Muzycznego. W 1938 został Honorowym Obywatelem Kalisza^[1]. Jego żoną była Celestyna z Wyrzykowskich (1855-1924)^[1]. Zmarł w 1940 roku. Pochowany na Cmentarzu Miejskim w Kaliszu^[8].

Ordery i odznaczenia

• Krzyżem Niepodległości z Mieczami – 8 listopada 1930 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[9]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 22 stycznia 1938 roku „za zasługi w walkach o niepodległy byt Narodu oraz w pracy dla Państwa”^[10][11]

Uwagi

1. Podane w publikacji "Rok 1863 za naszą wolność i waszą. W 75-lecie Powstania Styczniowego" (wyd. 1938, Warszawa, s. 26) informacje jakoby pod Rudnikami z 2400-osobową partią Parczewskiego walczyło 8000 Rosjan, a 300 powstańców poległo, są nieprawdopodobne i niemające potwierdzenia w innych źródłach.

Przypisy

1. Stanisław Małyszko: Zabytkowe cmentarze przy Rogatce w Kaliszu. Kalisz: Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 2012, s. 265. ISBN 978-83-62689-09-5.
2. Informator. Kultura, sport, rekreacja, turystyka.. Kalisz: Miejska Biblioteka Publiczna im. Adama Asnyka w Kaliszu, 2018, s. 109.
3. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 40.
4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 88.
5. Historia Ośrodka Nauk Rolniczych w Puławach, Studenci zapisani do Instytutu Politechnicznego i Rolniczo-Leśnego w roku 1862/1863.. [dostęp 2014-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-02)]. (pol.).
6. Żywe Pomniki Bohaterstwa ostatni weterani 1863 roku. W: Rok 1863 za naszą wolność i waszą. W 75-lecie Powstania Styczniowego. Warszawa: Oddział im. Romualda Traugutta Polskiego Towarzystwa Kultury i Oświaty Robotniczej "Pochodnia" w Warszawie, 1938, s. 26.
7. Eligiusz Kozłowski: Parczewski Franciszek. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXV. Warszawa: 1980, s. 208-209.
8. Kalendarium Południowej Wielkopolski. d-w.pl. [dostęp 2017-05-17]. (pol.).
9. M.P. z 1930 r. nr 260, poz. 350.
10. M.P. z 1938 r. nr 17, poz. 13.
11. Krzyż oficerski Orderu Polski Odrodzonej na piersiach weteranów z 1863 r.. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. XIX, s. 1, 13, 24 stycznia 1938. Kraków.

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.