Loading AI tools
Leon Michał Kniaziołucki (ur. 30 stycznia 1891 w Wiedniu, zm. 11 września 1973 w Brukseli) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
 major dyplomowany kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
30 stycznia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 września 1973 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914 – po 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
oficer sztabu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        | |
.png){kind=small}
Ukończył gimnazjum realne. Służbę wojskową odbywał w cesarskiej i królewskiej Armii. Ukończył szkołę oficerów rezerwy. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 w korpusie oficerów rezerwy kawalerii. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Ułanów Nr 13[1][2]. W styczniu 1917 przydzielono go do Legionów w roli instruktora, został z nich odwołany w lipcu tego roku po kryzysie przysięgowym. W lipcu 1918 został mianowany porucznikiem.
W listopadzie 1918 walczył w obronie Lwowa jako dowódca półszwadronu. 7 maja 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia rotmistrza ze starszeństwem z 1 listopada 1918, zaliczony do I Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny, i przydzielony z dniem 1 listopada 1918 do 7 Pułku Ułanów[3]. W 1920 był oficerem łącznikowym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego przy Kwaterze Głównej atamana Symona Petlury[4]. Następnie służył w 11 pułku ułanów i 1 pułku szwoleżerów, z którego przeszedł do grona adiutantów Józefa Piłsudskiego[5].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 59. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii). Jego oddziałem macierzystym był wówczas 1 pułk ułanów[6]. W tym samym roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza jednorocznego kursu doszkolenia, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku szwoleżerów. W październiku 1923, po ukończeniu kursu, został przydzielony do 4 pułk strzelców konnych w Płocku. W tym czasie przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[7]. Od 1 czerwca do 30 lipca 1924 został odkomenderowany z 4 psk do WSWoj. w celu odbycia podróży taktycznej z kursem doszkolenia 1923/1924[8][9]. 15 października tego roku otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[10]. Z dniem 1 lutego 1925 został przydzielony do 11 pułku ułanów z równoczesnym odkomenderowaniem do Oddziału V Sztabu Generalnego[11]. W tym samym roku został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego[12]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[13]. W sierpniu 1927 został przeniesiony służbowo do składu osobowego generała do prac przy do Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, gen. bryg. Gustawa Orlicz-Dreszera na czas do 15 października tego roku[14][15]. W październiku 1927 został przeniesiony z Oddziału II SG do 3 pułku ułanów na stanowisko dowódcy szwadronu[16]. Z dniem 31 sierpnia 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[17]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[18]. W styczniu 1937 marszałek Polski Edward Śmigły-Rydz odmówił mu prawa do Odznaki Pamiątkowej Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych[19].
W kampanii wrześniowej 1939 służył jako oficer Oddziału III Sztabu Armii „Łódź” i Armii „Warszawa”[5][20]. Od 20 września 1939 był dyrektorem sekretariatu Komitetu Obywatelskiego w Warszawie[21]. W 1939 został osadzony na Pawiaku. 2 maja 1940 został wysłany do Obozu Koncentracyjnego Sachsenhausen, a później do Dachau, w którym przebywał do 29 kwietnia 1945[22][23][24].
Po wojnie osiadł w Belgii, był wydawcą „News Exchange”[5]. Był ministrem pełnomocnym rządu RP na uchodźstwie[25].
Leon Kniaziołucki był dwukrotnie żonaty. W 1919 ożenił się w Marią Collonna-Walewską, z którą miał syna Zygmunta (1922–2010). Po rozwodzie w 1927 ożenił się z Zofią Czopp-Umlauff von Frankwell (1898–1980)[4][26]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1966)[25]
- Krzyż Walecznych („za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)[5]
- Krzyż Walecznych (29 września 1939 - „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939”)[20]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[27]
- Medal Niepodległości (5 sierpnia 1937)[28]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[29]
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy (Austro-Węgry)[29]
- Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)[29]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
