Laurowiśnia wschodnia

Laurowiśnia wschodnia, laurośliwa wschodnia, wawrzynośliwa, śliwa wawrzynolistna (Prunus laurocerasus L.) — gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Pochodzi z Półwyspu Bałkańskiego, Kaukazu i Azji Mniejszej^[6]. W Polsce jest uprawiana.

Laurowiśnia wschodnia

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	różowce
Rodzina	różowate
Rodzaj	Prunus
Gatunek	laurowiśnia wschodnia
Nazwa systematyczna
Prunus laurocerasus L. Sp. pl. 1:474. 1753[3]
Synonimy
Cerasus laurocerasus (L.) Dum.Cours. Laurocerasus officinalis M.Roem. Padus laurocerasus (L.) Mill.[4]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]
najmniejszej troski

Kwiatostany

Liście i owoce

Systematyka

• Według systemu APG II^[2] i systemu Reveala^[7] należy do rodzaju Prunus (Prunus laurocerasus L.)
• Według Krytycznej listy roślin naczyniowych Polski^[8] należy do odrębnego rodzaju laurowiśnia (Laurocerasus officinalis Roem.)

Morfologia

Pokrój

Wieczniezielony krzew lub małe drzewo o szerokiej, rozłożystej koronie, dorastające 6 m wysokości^[9][10].

Kora

Gładka, ciemna i szarobrązowa^[9].

Liście

Eliptyczne, grube, skórzaste i całobrzegie, ułożone skrętolegle^[10][9]. Ciemnozielone i błyszczące z wierzchu, od spodu blade lub żółtozielone. Dorastają do 20 cm długości^[9]. Przypominają liście laurowe, stąd pochodzi nazwa rośliny.

Kwiaty

Drobne, białe, delikatne, pachnące, zebrane we wzniesione grona. Mają 5-działkowy kielich, 5-płatkową koronę, 1 słupek i liczne pręciki^[6].

Owoc

Czerniejący, błyszczący pestkowiec, dorastający 1,25 cm średnicy^[9]. U nas owoce zawiązują się rzadko^[11].

Biologia

Roślina jednopienna, owadopylna. Kwitnie od kwietnia do maja. Owoce pojawiają się w lipcu. Jest rośliną trującą dla człowieka, nasiona i liście zawierają trujący glikozyd, będący pochodną kwasu cyjanowodorowego^[10].

Zastosowanie

Roślina ozdobna, posiada szereg odmian. W Polsce uprawiana była dość rzadko z powodu niewystarczającej odporności na silne mrozy. Ceniona za dekoracyjne, ciemnozielone liście i pachnące kwiaty. Sadzona w ogrodach i na cmentarzach^[10]. Często stosowana na formowane żywopłoty^[12].

Uprawa

Wymaga żyznej i wilgotnej gleby z dużą zawartością wapnia oraz stanowiska osłoniętego od wiatru. Jest odporna na zanieczyszczenia powietrza. Może rosnąć na stanowiskach nasłonecznionych i cienistych. Podczas mroźnych zim zdarza się, że przemarza, nie trzeba jej wtedy jednak usuwać. Wystarczy przyciąć przy ziemi obumarłe pędy, a szybko wypuści nowe^[11].