Lars Christensen
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lars Christensen (ur. 6 kwietnia 1884 w Sandar, zm. 10 grudnia 1965 w Nowym Jorku) – norweski przedsiębiorca, przemysłowiec, właściciel przedsiębiorstw wielorybniczych i transportu morskiego; wspierał eksplorację Antarktyki – zorganizował dziewięć wypraw badawczych, uczestnicząc w czterech z nich.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
przedsiębiorca, przemysłowiec, polarnik |
| Odznaczenia | |
      | |
Lars Christensen urodził się 6 kwietnia 1884 roku w Sandar[1]. Jego ojcem był przedsiębiorca w sektorze stoczniowym i wielorybniczym Christen Christensen (1845–1923), syn armatora Sørena Lorentza Christensena (1810–1862), a matką – córka armatora Larsa Christensena, Augusta Frederikke Christensen (1851–1888)[2].
Po ukończeniu szkoły średniej w 1899 roku pracował jako pracownik biurowy w firmie rodzinnej w Sandefjord[1]. Następnie kształcił się w szkołach handlowych w Niemczech i Wielkiej Brytanii, gdzie później odbył również praktykę zawodową w stoczniach[1]. Po powrocie do Norwegii zaczął pracować w firmie rodzinnej, która zaangażowała się w rozwój wielorybnictwa na obszarach Antarktyki[1]. Swoja własną firmę założył w 1907 roku, jednak przez wiele lat kierował spółkami rodzinnymi we współpracy z ojcem i braćmi[1]. Wówczas działalność Christensenów skupiała się na eksploracji nowych obszarów dla wielorybnictwa, przede wszystkim na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej i Południowej[1]. W 1910 roku poślubił Ingrid Dahl (1891–1976) – córkę Thora Dahla (1862–1920) – największego przedsiębiorcy w branży wielorybniczej w Sandefjord[1]. Od 1909 roku Christensen był zastępcą konsula Danii w Sandefjord, a od 1937 roku konsulem Danii[1].
Po śmierci ojca i teścia na początku lat 20. XX w. roku przejął większą część ich działalności[1]. Rozwinął firmę teścia A/S Thor Dahl, która stała się jednym z najbardziej znaczących przedsiębiorstw w branży wielorybniczej na świecie[1].
Podczas II wojny światowej przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie przewodniczył komitetowi ds. wielorybnictwa przedsiębiorstwa Nortraship[1]. Współpracował również z ambasadą Norwegii w Waszyngtonie jako doradca finansowy[1]. Działał na rzecz marynarzy, finansując m.in. działalność kościoła marynarzy w San Pedro w Kalifornii[1].
Po wojnie grupa Thor Dahl pod kierownictwem Christensena odzyskała pozycję jednego z liderów w branży wielorybniczej i zaczęła zwiększać udziały w firmach transportu morskiego oraz żeglugi liniowej[1].
Christensen aktywnie wspierał eksplorację Antarktyki[1]. Sfinansował dziewięć wypraw badawczych, biorąc osobiście udział w czterech z nich[3]. W ekspedycjach towarzyszyła mu żona Ingrid[3]. Dzięki Christensenowi zorganizowano m.in.[4]:
Głównym celem tych wypraw było znalezienie łowisk wielorybów, oszacowanie ich populacji i tras migracji[1]. Jednocześnie ekspedycje zajmowały się badaniami topograficznymi i mapowaniem terenów Antarktydy[1]. Dzięki wyprawom Christensena Norwegia zajęła Wyspę Bouveta (1927), Wyspę Piotra I (1929) i Ziemię Królowej Maud (1939)[1].
W 1929 roku Christensen wprowadził do swojej floty wielorybniczej samoloty, zmodyfikował statek „Norvegia” i wyposażył go w dwa wodnoloty[5]. Czwarta wyprawa norweska w latach 1930–1931 zbadała z powietrza Ziemę Królowej Maud – loty zwiadowcze prowadzili Hjalmar Riiser-Larsen (1890–1965) (kierownik wyprawy) i Finn Lützow-Holm (1890–1950)[5].
Christensen aktywnie angażował się na rzecz rodzinnego miasta Sandefjord[1]. W 1917 roku ufundował Muzeum Wielorybnictwa, a w kolejnych latach sfinansował m.in. budowę pomnika wielorybnictwa (norw. Hvalfangstmonumentet) i kaplicy św. Olafa[1]. W 1957 roku ufundował Sjøfartsmuseeet (pol. „muzeum morskie”)[3]. Hojnie wsparł prace nad odrestaurowaniem statku „Fram”, który brał udział w trzech wielkich norweskich ekspedycjach polarnych: Fridtjofa Nansena (1893–1896), Ottona Sverdrupa (1898–1902) i Roalda Amundsena (1910–1912)[6].
Christensen zmarł 10 grudnia 1965 roku w Nowym Jorku[1].
Na cześć Christensena nazwano:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
