Krzysztof Nykiel (duchowny)

Krzysztof Józef Nykiel (ur. 28 lutego 1965 w Osjakowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, biskup, regens Penitencjarii Apostolskiej od 2012.

Krzysztof Nykiel

Biskup tytularny Velii
Patris corde Ojcowskim sercem
Kraj działania	Watykan
Data i miejsce urodzenia	28 lutego 1965 Osjaków
Regens Penitencjarii Apostolskiej
Okres sprawowania	od 2012
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	9 czerwca 1990
Nominacja biskupia	1 maja 2024
Sakra biskupia	22 czerwca 2024

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	22 czerwca 2024
Miejscowość	Watykan
Miejsce	bazylika św. Piotra
Konsekrator	Mauro Piacenza
Współkonsekratorzy	Angelo De Donatis Władysław Ziółek

Życiorys

Urodził się 28 lutego 1965 w Osjakowie^[1][2], pochodzi z parafii św. Rocha w Konopnicy w archidiecezji częstochowskiej^[3]. W 1984 złożył świadectwo dojrzałości i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. Święcenia kapłańskie przyjął 9 czerwca 1990 w katedrze łódzkiej z rąk miejscowego biskupa diecezjalnego Władysława Ziółka^[4][5]. W tym samym roku uzyskał tytuł magistra teologii na Akademii Teologii Katolickiej. W 2001 na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim uzyskał stopień doktora prawa kanonicznego^[6].

W latach 1990–1991 był wikariuszem w parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski we Włodzimierzowie, a w 1991 rozpoczął pracę przy parafii pw. św. Anny w Passoscuro, w diecezji Porto-Santa Rufina, skupiając się na duszpasterstwie Polaków^[6]. W latach 1995–2002 pracował w Papieskiej Radzie ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia. W 2002–2012 pracował w Kongregacji Nauki Wiary, będąc bliskim współpracownikiem ówczesnego prefekta tejże kongregacji, kardynała Josepha Ratzingera, do momentu jego wyboru na papieża w 2005 roku^[7]. Został postulatorem procesów beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych Czcigodnych Służebnic Bożych Wandy Malczewskiej i Marii Julitty Ritz^[1][2]. 26 czerwca 2012 Benedykt XVI mianował go Regensem Penitencjarii Apostolskiej^[1][2]. 20 lipca 2001 został mianowany przez papieża Jana Pawła II kapelanem Jego Świątobliwości, a 3 maja 2010 papież Benedykt XVI podniósł go do godności prałata honorowego Jego Świątobliwości^[6]. 24 listopada 2005 został również kanonikiem honorowym Archikatedralnej Kapituły Łódzkiej, a 30 grudnia 2010 został mianowany prałatem Kamery Apostolskiej^[6].

18 grudnia 2009 został sekretarzem pomocnicznym międzynarodowej komisji do zbadania sprawy objawień w Medziugoriu^[6][8]. 23 kwietnia 2010 został członkiem Rady Rewizyjnej Polskiego Instytutu Kościelnego w Rzymie^[6], a 5 stycznia 2011 papież Benedykt XVI mianował go konsultorem Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia^[9].

Jest członkiem komitetu wydawniczego periodyku „Studi sul Dolore e di Bioetica”, Stowarzyszenia Kanonistów Polskich, a współpracuje z redakcjami polskiej edycji „L’Osservatore Romano”, „Dolentium Hominum”, „Niedzieli” i „Rycerza Niepokalanej dla Polonii”. Angażuje się także we współpracę z polską sekcją Radia Watykańskiego^[6]. Pełni funkcję wykładowcy prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim^[10][6].

13 maja 2017 został przyjęty do konfraterni zakonu paulinów^[11].

1 maja 2024 papież Franciszek mianował go biskupem tytularnym Velii^[12][13]. Święcenia biskupie otrzymał 22 czerwca 2024 w bazylice św. Piotra na Watykanie, a głównym konsekratorem był kardynał Mauro Piacenza, emerytowany penitencjariusz większy, współkonsekratorami zaś: Penitencjariusz Większy kard. Angelo De Donatis oraz emerytowany arcybiskup łódzki abp Władysław Ziółek^[14]. Na zawołanie biskupie wybrał słowa „Patris corde” (Ojcowskim sercem)^[15].