Loading AI tools
polski dziennikarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Leski (ur. 9 stycznia 1959 w Warszawie, zm. 1 stycznia 2020 tamże[1][2]) – polski dziennikarz prasowy, telewizyjny i radiowy, w latach 1989–1991 związany z „Gazetą Wyborczą”.
 Krzysztof Leski (2007) | |
| Data i miejsce urodzenia |
9 stycznia 1959 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 stycznia 2020 |
| Przyczyna śmierci |
zabójstwo |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz |
| Alma Mater | |
| Rodzice | |
| Odznaczenia | |
 | |
| Strona internetowa | |
Syn Kazimierza Leskiego[3] i Elżbiety Pleszczyńskiej[4]. Był bratankiem polskiej pilotki Anny Leskiej-Daab.
W 1985 ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej, w latach 1984–1989 studiował też na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego[5].
Karierę dziennikarską rozpoczął w latach 1980–1981 jako publicysta prasy wydawanej przez Niezależne Zrzeszenie Studentów i redaktor naczelny Biuletynu Informacyjnego NZS na PW. W 1981 jako reporter Agencji Solidarność relacjonował m.in. obrady Krajowej Komisji Porozumiewawczej oraz jej prezydium. Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany[5]. Po zwolnieniu dołączył do redakcji „Tygodnika Mazowsze”, w którym pisał pod pseudonimem K. Pajka[6].
W latach 1989–1991 był reporterem i korespondentem „Gazety Wyborczej”. Od 1990 do 2001 współpracował z TVP[5], w której prowadził szereg programów, m.in. Tylko w jedynce, Spięcie, Klub Dwójki i Wiadomości. W Programie Trzecim Polskiego Radia od 1991 do 1998 był stałym komentatorem wydarzeń politycznych. Od 1991 pracował też jako korespondent „The Daily Telegraph” i BBC World Service. Od 1989 do 1996 wydawał „Gazetę. Prawiedziennik Polskiego Echa”, publikację przeznaczoną dla emigrantów, informującą o wydarzeniach społecznych i politycznych w kraju. W latach 90. współpracował z różnymi mediami lokalnymi, przez rok był też związany z „Expressem Wieczornym”. Publikował też artykuły i felietony m.in. w „Kulisach”, „Wprost”, „Polityce” czy „Press”.
Od 2006 do 2007 ponownie związany z Telewizją Polską jako reporter Kuriera 3 oraz prezenter programu 30 minut bazującego na dziennikarstwie śledczym. Od września 2008 do lutego 2009 prowadził w Programie Pierwszym PR wieczorny magazyn Polska i Świat. Był również aktywnym blogerem na platformie Salon24.
Został zamordowany przez współlokatora w wynajmowanym przez siebie mieszkaniu w Warszawie, według relacji sprawcy w noc sylwestrową z 31 grudnia 2019 na 1 stycznia 2020[1]. Ciało zostało odnalezione 6 stycznia. Sprawca oddał się tego samego dnia w ręce policji i przyznał do zabójstwa[1], po czym w I instancji został skazany na karę 25 lat pozbawienia wolności[7]. Wniosek o kasację wyroku wniósł Prokurator Generalny Zbigniew Ziobro, argumentując, że kara jest rażąco łagodna, nie spełnia wymogów prewencji indywidualnej oraz nie odzwierciedla stopnia społecznej szkodliwości czynu. Sąd Najwyższy w lutym 2023 kasację oddalił[8].
Pochowany został 17 stycznia 2020 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (Kwatera:G dodatek, rząd:urnowy, grób:21)[9].
W 2011, za wybitne zasługi dla rozwoju niezależnego dziennikarstwa, za działalność na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, wolności słowa i wolnych mediów, został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W 2017 odmówił przyjęcia Krzyża Wolności i Solidarności w związku z niezaproszeniem go na uroczystość w Pałacu Prezydenckim, oświadczając, że pan prezydent Andrzej Duda dzieli (…) na lepszy i gorszy sort nawet tych, których nagradza medalami.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
