Królestwo Włoch (1805–1814)

Królestwo Włoch (wł. Regno d'Italia) – historyczne państwo ze stolicą w Mediolanie, położone w północnej i środkowej części dzisiejszych Włoch, utworzone w 1805 roku przez Napoleona Bonapartego w miejsce założonej trzy lata wcześniej Republiki Włoskiej. Napoleon koronował się przy tym na króla tego państwa, zaś swoim zastępcą (wicekrólem) uczynił Eugeniusza de Beauharnais^[1].

Ten artykuł dotyczy państwa włoskiego istniejącego w latach 1805–1814. Zobacz też: inne włoskie państwa o nazwie „Królestwo Włoch”.

Królestwo Włoch

Regno d'Italia

1805–1814
Herb Flaga
Ustrój polityczny	monarchia
Stolica	Mediolan
Data powstania	17 marca 1805
Data likwidacji	25 maja 1814
Władca	Napoleon I Bonaparte
Powierzchnia	84 000 km²
Populacja  • liczba ludności	6 700 000
Waluta	lir włoski
Język urzędowy	włoski
Religia dominująca	katolicyzm
Położenie na mapie

Państwo początkowo obejmowało tereny, z których składała się Republika Włoska, po czym w 1806 roku jego terytorium zostało rozszerzone o Wenecję Euganejską, w 1808 roku o Marche, zaś w 1810 roku - o Górną Adygę. W szczytowym momencie zajmowało obszar o powierzchni 84 tysięcy km² i było zamieszkiwane przez 6,7 miliona ludzi^[2]. Przestało istnieć w 1814 roku, niedługo po abdykacji Napoleona Bonapartego we Francji^[3][4].