Konstanty Tyszkiewicz

Konstanty Benedykt Stanisław Tyszkiewicz (ur. 5 lutego 1806 w Łohojsku, zm. 13 lipca 1868 w Mińsku) – polski hrabia na Łohojsku, archeolog i krajoznawca; badacz pradziejów Litwy i południowej Rusi.

Konstanty Tyszkiewicz

Leliwa
Rodzina	Tyszkiewiczowie herbu Leliwa
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1806[1] Łohojsk
Data i miejsce śmierci	13 lipca 1868[1] Mińsk
Ojciec	Pius Tyszkiewicz[2]
Matka	Augusta Plater
Żona	Paulina Ciechanowiecka
Dzieci	Oskar Tyszkiewicz

Życiorys

Syn Piusa Tyszkiewicza, brat Eustachego^[2]. Nauki pobierał w kolegium jezuickim w Połocku, następnie w szkole dominikanów w Zabiałach. Gimnazjum ukończył w Wilnie, tam też w 1823 roku wstąpił na uniwersytet, studiując nauki ekonomiczne i prawne. W 1828 roku objął posadę w Ministerstwie Skarbu Królestwa Polskiego i jako jego urzędnik wysłany został z misją do Anglii. Nabytą wiedzę wykorzystał w zarządzaniu podupadającym i zaniedbanym majątkiem w Łohojsku. Założył fabrykę wyrobów lnianych i bawełnianych, odlewnię żelaza i fabryczkę narzędzi rolniczych, obliczoną głównie na potrzeby miejscowej ludności. Otworzył też bank hipoteczny dla mieszczan. W rolnictwie jako pierwszy w powiecie borysowskim zastosował płodozmian. Pasję badacza i archeologa wykorzystywał podczas wyjazdów dla poratowania zdrowia. W 1858 wyjechał w Alpy, co połączył z kilkudniowymi wykopaliskami na cmentarzysku w Hallstatt i zwiedzaniem Krakowa. Od 1852 był członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego oraz prezesem Komisji Wileńskiej. Po roku 1861 nie ma już śladu kontaktów Konstantego Tyszkiewicza z krakowskim środowiskiem naukowym. Pogarszał się jego stan zdrowia, a najdotkliwsza była utrata wzroku. Dożył jeszcze wydania drukiem swojej pracy O kurhanach na Litwie i Rusi Litewskiej. W 1864 roku został członkiem Moskiewskiego Towarzystwa Archeologicznego^[3].

Został pochowany przy kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Kazimierza w Łohojsku.

Grób przy obecnym kościele w Łohojsku

Publikacje

• Wiadomości historyczne o zamkach, horodyszczach i okopiskach starożytnych na Litwie i Rusi Litewskiej (1859).
• O kurhanach na Litwie i Rusi Zachodniej (1868).
• Wilija i jej brzegi. Pod względem hydrograficznym, historycznym, archeologicznym i etnograficznym (wyd. pośmiertne 1868).