Konstanty Marian Czartoryski

Konstanty Marian Czartoryski (ur. 9 kwietnia 1822 w Wiedniu, zm. 31 października 1891 tamże) – książę, polityk, dyplomata, dziedziczny członek Izby Panów.

Konstanty Marian Czartoryski

Czartoryski
Rodzina	Czartoryscy herbu Pogoń Litewska
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1822 Wiedeń
Data i miejsce śmierci	31 października 1891 Wiedeń
Ojciec	Konstanty Adam Czartoryski
Matka	Maria Dzierżanowska

Konstanty Marian Czartoryski

Data urodzenia	9 kwietnia 1822
Data śmierci	31 października 1891
Dyplomata
Okres	od 1861 do 1891
Dziedziczny członek Izby Panów
Okres	od 1868 do 1891

Zarys biografii

Był drugim synem księcia Konstantego Adama i Marii Dzierżanowskiej. Miał trzech braci: przyrodniego Adama Konstantego i dwóch rodzonych Aleksandra Romana i Jerzego Konstantego oraz siostrę Marię Zuzannę. Młodość spędzał i pierwsze wychowanie odebrał w Wiedniu. Z nadania ówczesnej głowy rodu Władysława Czartoryskiego pełnił rozmaite misje dyplomatyczne.

W 1861 roku spotkał się z papieżem Piusem IX oraz z sekretarzem stanu, kardynałem Antonellim (1806–1876). Podczas spotkań referował sytuację w kraju. Stolicy Apostolskiej doręczył memoriał O wpływie wypadków aktualnych w Polsce na życie religijne tego kraju^[1]. Po wybuchu powstania styczniowego udał się z misją do Szwecji. Zabiegał o poparcie Szwedów dla podjęcia wspólnej akcji dyplomatycznej. Podczas wizyty rozmawiał z królem Karolem XV. Przebywał następnie w Danii i Austrii. Sprawy polskie omawiał między innymi z cesarzem Franciszkiem Józefem I^[2].

W kolejnych latach przebywał w Malines, w Belgii na Kongresie Ogólnego Stowarzyszenia Katolików w Europie oraz ponownie w Rzymie, dziękując Stolicy Apostolskiej za wyrażone wsparcie. Ostatnią misję pełnił między styczniem a kwietniem 1866 roku. Potem osiadł na stałe w Wiedniu i Galicji. Poseł do Sejmu Krajowego Galicji II (1867–1869), właściciel dóbr Bakończyce. Wybrany w I kurii obwodu Tarnopol, z okręgu wyborczego Tarnopol. W 1868 roku został dziedzicznym członkiem Izby Panów. Był stronnikiem Gołuchowskiego i przeciwnikiem Francji. Przez wiele lat zasiadał w radzie nadzorczej Kolei Karola Ludwika. Od 1890 roku był jej prezydentem. Interesował się literaturą, teatrem i muzyką. Zmarł 31 października 1891 roku. Nie był żonaty, nie zostawił potomstwa.