Klofazymina
antybiotyk stosowany w leczeniu trądu Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klofazymina (łac. clofaziminum) – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, pochodna fenazyny, chemioterapeutyk stosowany w leczeniu trądu[2].
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Ogólne informacje | |||||||||||||||||||
Wzór sumaryczny |
C27H22Cl2N4 | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Masa molowa |
473,39 g/mol | ||||||||||||||||||
Wygląd |
rudobrązowy proszek[1] | ||||||||||||||||||
Identyfikacja | |||||||||||||||||||
Numer CAS | |||||||||||||||||||
PubChem | |||||||||||||||||||
DrugBank | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||||||||||||
Klasyfikacja medyczna | |||||||||||||||||||
ATC | |||||||||||||||||||
Stosowanie w ciąży |
kategoria C[4] | ||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
|
Mechanizm działania
Klofazymina jest silnie lipofilowym związkiem o działaniu przeciwdrobnoustrojowym (bywa też określany jako antybiotyk[6]) z grupy pochodnych riminofenazyny[2] (czyli fenazyny zawierającej podstawioną grupę iminową =N−R, „R-imino”[7]). Mechanizm działania nie został ustalony, jednakże wydaje się, że działa destabilizująco na ścianę komórkową bakterii, bakteryjny łańcuch oddechowy oraz transportery jonowe. Oprócz działania przeciwbakteryjnego klofazymina posiada właściwości przeciwzapalne oraz immunosupresyjne[6].
Zastosowanie
- trąd[1]
- trąd oporny na leczenie dapsonem[1]
- rumień guzowaty w przebiegu trądu[1]
- leczenie gruźlicy lekoopornej (lek 5. grupy według WHO o niejasnej skuteczności)[6]
Klofazymina znajduje się na wzorcowej liście podstawowych leków Światowej Organizacji Zdrowia (WHO Model Lists of Essential Medicines) (2015)[8].
Klofazymina nie jest dopuszczona do obrotu w Polsce (2016)[9].
Działania niepożądane
Klofazymina może powodować następujące działania niepożądane u ponad 1% pacjentów[1]:
- zmiana zabarwienia skóry od czerwonego do czarnobrązowawego w ciągu kilku tygodni od rozpoczęcia leczenia, które ustępuje po miesiącach lub latach po zakończeniu leczenia (75–100%),
- zmiana zabarwienia moczu, kału, śliny i potu,
- zmiana zabarwienia spojówek i rogówki,
- rybia łuska i suchość skóry (8–28%),
- wysypka i świąd (1–5%),
- ból brzucha, biegunka, nudności, wymioty, dyspepsja (40–50%),
- suchość, pieczenie, swędzenie lub podrażnienie oczu,
- podwyższony poziom glukozy w osoczu krwi,
- podwyższony odczyn Biernackiego (OB).
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.