Klasztor istniał do roku 1945, do wkroczenia Armii Czerwonej, która zajęła zespół klasztorny zdewastowała i spaliła (9/10.03.1945, bez kościoła), a całkowicie rozebrany został w roku 1954 wraz z kościołem[2]. Tylko niewielka liczba sióstr, dzieci, młodzieży i starców z sierocińca, szkoły, szpitala i domu starców ocalała po wkroczeniu Armii Czerwonej, tylko ci co zdołali uciec (ocalałe siostry wysiedlono w 1946[2]), a część dzieci i sióstr ewakuowano wcześniej, bez dzieci z ograniczoną sprawnością umysłową lub fizyczną i starców z których część mogła spłonąć żywcem. Część Sióstr Boromeuszek mogła zginąć śmiercią męczeńską na miejscu i w Kołobrzegu, część sióstr wraz z częścią dzieci i młodzieży z sierocińca oraz trudną do ustalenia liczbą innymi dzieci i młodzieży, pozostawionych bez opieki lub podejrzanych o aktywny udział w HJ lub BDM (dla dziewcząt) z terenu Powiatu Regenwalde zostały wywiezione wagonami na Sybir (mogli zabrać tylko koc) i tylko nieliczni powrócili w latach 50. do rodzin odnalezionych w NRD[3]. Część Sióstr Boromeuszek zmarła w latach 1945-47 na skutek chorób, urazów fizycznych i psychicznych odniesionych po wkroczeniu Armii Czerwonej. Dyrektor ośrodka ksiądz Wilhelm Book zmarł w 1945 roku na Syberii.
Założycielem klasztoru był Ludolph von Beckedorff (1778—1858), pruski urzędnik, nauczyciel i lekarz, który nawrócony na katolicyzm został odsunięty od służby cywilnej za odmowę od 1815 realizacji planów Fryderyka Wilhelma III zmierzających do złączenia Kościołów pod jednym zarządem państwowym. Opuszcza Berlin i osiada w Święciechowie, gdzie nabył od Ernsta von Bülowa z Kummerow, majątek Grünhoff, należący wcześniej do rodziny Borcke, na której gospodarzył i zbudował w 1831 cukrownię. W roku 1857 założył klasztor i Fundację św. Alojzego Gonzagi przekazując na ten cel oszczędności, 26 mórg pól i budynki, oraz stawy, ogrody, szklarnie i budynki gospodarcze. Rezydentkami zespołu klasztornego były początkowo Siostry Szkolne, a od roku 1861 Siostry Boromeuszki z Trzebnicy w liczbie 20–30 sióstr. W latach 1870/71 w czasie wojny francusko-pruskiej dwie (w Czechach), a następnie 4 siostry z Klasztoru były sanitariuszkami.
Fundacja ta zakłada podobne katolickie sierocińce w Stralsundzie (1862) i w Szczecinie (1867). W skład zespołu klasztornego wchodziła kaplica domowa (od 1852) potem pogrzebowa (1855, kamień węgielny, 1859 święcenia), plebania (1885), a następnie zbudowany w 1884 kościółneogotycki, od 1857 zakład dla sierot na 100-150 wychowanków, pierwszy w powiecie szpital (1857, na 15 łóżek[6]), którym opiekowali się od 1882 lekarze z rodziny Arndt wraz z założonym w 1914 domem starców, pensja, nową wybudowano w 1884, którą przekształcono w roku 1927 na szkołę gospodarstwa domowego z internatem dla dziewcząt (14-20 letnich, nowy budynek w 1896)[7]. Pożary w latach 1874, 1888, 1938 oraz Kulturkampf spowodowały znaczne osłabienie działalności klasztoru i Fundacji. Pod koniec XIX w. powstała w Grünhoff parafia misyjna, która początkowo liczyła ok. 150 katolików, w 1925 dwa razy więcej, a przed wybuchem wojny ponad 450 wiernych. Na msze tutaj odprawiane przybywali polscy pracownicy sezonowi i polscy robotnicy przymusowi.
W 1927 w Grünhoff odbył się „3 Pomorski Dzień Katolicki” (Pommersche Katholikentag)[8].
1828 – pierwszym kapłanem jest van Rossum z Kleve[10], pierwszy katolicki ksiądz na Pomorzu poza Szczecinem, opiekun synów Ludolpha von Beckedorffa z których Friedrich (1818-1893) został później generałem[11]
1855 – ksiądz Wilhelm Krätzig (zm. 1904 w Pasewalku), budowniczy kościoła, miał pierwszą posługę w Regenwalde po 300. latach reformacji, w domu nawróconego sędziego okręgowego Teuto, w 1903 ksiądz Wilhelm obchodził 50. lat kapłaństwa. Za jego posługiwania w Powiecie Regenwalde było 133. katolików, 10. w Łobzie, 8. w Płotach i 115 na wsiach[12]
1856 – ksiądz Joseph Gottwald ((1832-1916), wyświęcony w 1856) od 1856 w Grünhoff jako kapelan domowy, od 1860 opiekun sierocińca[13], przez 54 lata posługiwał w Grünhoff, prowadził kronikę
1914 – ksiądz Arthur Gabiersch, założył Zgromadzenie Maryjne, Towarzystwo Różańcowe i przeprowadził pierwsze procesje Bożego Ciała na zewnątrz Klasztoru, regularnie posługiwał dla katolików w kościele w Resku, nauczał co miesiąc religii w Regenwalde, Geiglitz i Friedrichsgnade, zabiegał o zbudowanie kaplicy dla katolików w Resku[14]
1918 – ksiądz dr Josef Jusek (zm. w 1960), jawny przeciwnik nazizmu
1928 – proboszczem i dyrektorem ośrodka został Ernst Daniel, studiował teologię we Wrocławiu, w 1941 został prorektorem w Szczecinie
1941 – ksiądz Wilhelm Book ((1901–1945), zesłany w 1945 na Sybir wraz z trudną do ustalenia liczbą osób dorosłych z terenu Powiatu Regenwalde, ocalałych dezerterów lub jeńców, osób podejrzanych o aktywną działalność w Werwolfie, NSDAP lub zajmujących kierownicze stanowiska w aparacie partyjnym lub administracyjnym[15].
1857-61, siostra Eugenie, Siostra Szkolna Notre Dame, dyplomowana nauczycielka, reguła zakonna ograniczała ją do nauczania tylko dziewcząt
1861-86, Maria Nepomucena Beck (zm. 1884), pierwsza Boromeuszka
1886-88, siostra Klara Kirschke
1888-1901, siostra Ursulina Greulich, muzyk
1901-06, siostra Alana Büssow (zm. 1906)
1906-14, siostra Ursulina Greulich (zm. 1914)
1915-21, siostra Nepomucena Kasper
1921-27, siostra Seraphica Braun
1933-34, siostra Carina Kiera
1934-41, siostra Leonardine Koberling
1941-42, siostra Clara Lammert
1942-45, siostra Olga Michalik, prowadziła dziennik
Liczba dzieci, sióstr, nauczycieli i innych osób w ośrodku zmieniała się następująco[18][19][20]:
1857 – w ośrodku jest po otwarciu 4. dzieci, następnie 12, sióstr 2
1958 – w ośrodku jest 28 podopiecznych
1860 – liczba dzieci wzrosła do 31
1861 – w ośrodku są 3 zakonnice
1864 – po Wojnie duńskiej sierociniec przyjął dodatkowo 12 sierot po żołnierzach poległych w walce (z polecenia Królowej Augusty), jest 7 sióstr i 75 podopiecznych
1867 – jest 93 dzieci
1869 – w ośrodku 95 dzieci i młodzieży
1874 – 100 podopiecznych
1915 – 165 dzieci
1916 – są 22 zakonnice, 3 nauczycielki i 165 podopiecznych
Eduard Müller, inicjator utworzenia zakładu dla sierot w Grünhoff
Od 1882 w szpitalu, III pokolenia reskich lekarzy z rodziny Arndt, wcześniej lekarz osobisty rodziny Beckedorff
Ernst Daniel (1896—1975), dyrektor ośrodka, w latach 1928-1941 posługiwał w Grünhoff i okolicznych wsiach, odprawiał msze święte w języku polskim dla robotników przymusowych, autor tekstów w Heimatkreiskalender Kreis Regenwalde. Represjonowany przez gestapo, aresztowany w lutym 1943 roku i skazany na cztery lata więzienia[22]
dr Josef Stracke, w latach 1945-46 odprawiał msze, udzielał ślubów, chrzcił i święcił kościoły protestanckie na katolickie[23][24]
Geschichte des fürstbischöflichen Delegaturbezirkes Brandenburg und Pommern von Dr. Leo Jablonski, Breslau, Druck R. Nischkowsky, Jahrg. 1929, S. 389 – 391.
