Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich 2006
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Remove ads
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich 2006 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety paraolimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na IX Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich w 2006 roku w Turynie.
zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu
zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu
zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu
państwa bez medalu
państwa nieuczestniczące w igrzyskach
Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich 2006
.JPG)
Na igrzyskach paraolimpijskich w Turynie przeprowadzono 58 konkurencji w pięciu dyscyplinach sportowych[1], czyli o 34 mniej niż na poprzednich zimowych igrzyskach, rozegranych w 2002 roku w Salt Lake City[2]. Różnica w liczbie konkurencji była efektem nowej kategoryzacji niepełnosprawnych sportowców startujących w biegach narciarskich i narciarstwie alpejskim. Zamiast dotychczas stosowanych klas sportowych wprowadzono trzy ogólne kategorie niepełnosprawności (osoby stojące, osoby na wózkach i osoby niewidome), za które przyznawano odpowiednią wartość procentową w zależności od stopnia niepełnosprawności[3][4]. Po raz pierwszy medale igrzysk paraolimpijskich przyznano w curlingu na wózkach[5]. Konkurencjami debiutującymi na igrzyskach paraolimpijskich były również biathlonowe biegi na długich dystansach (10 km wśród kobiet na siedząco oraz 12,5 km w pozostałych kategoriach)[6][7].
W zawodach wzięło udział 474 sportowców (375 mężczyzn i 99 kobiet) reprezentujących 38 narodowe komitety paraolimpijskie[1]. Po raz pierwszy na zimowych igrzyskach paraolimpijskich wystartowały reprezentacje Meksyku i Mongolii[8][9].
Medale zdobyli reprezentanci 19 państw, co oznacza, że 19 reprezentacji zakończyło igrzyska z zerowym dorobkiem medalowym[10][1]. Po raz pierwszy w historii zwycięstwo w klasyfikacji medalowej zimowych igrzysk paraolimpijskich odniosła Rosja. Sportowcy z tego kraju zdobyli 33 medale – 13 złotych, 13 srebrnych i 7 brązowych. Był to najlepszy występ Rosjan w historii zimowych startów i drugi w historii, biorąc pod uwagę również edycje letnie[11]. Drugą pozycję w tabeli medalowej zajęły Niemcy z 18 medalami (8 złotymi, 5 srebrnymi i 5 brązowymi). Dla Niemców był to najsłabszy wynik medalowy podczas igrzysk paraolimpijskich od 1980 roku[12][13]. Trzecie miejsce w klasyfikacji zajęła Ukraina, dla której osiągnięty wynik (25 medali – 7 złotych, 9 srebrnych i 9 brązowych) był najlepszym ze wszystkich zimowych startów w historii[14].
Najlepsze pod względem liczby zdobytych medali zimowe starty od igrzysk w Lillehammer w 1994 roku odnotowały reprezentacje Francji i Polski[15][16]. Dla reprezentacji Japonii były to drugie zimowe igrzyska paraolimpijskie (po Nagano 1998), podczas których zdobyła ona złoty medal[17], a dla Białorusi drugi z rzędu zimowy występ z medalami paraolimpijskimi[18].
Najsłabszy występ w historii startów na igrzyskach paraolimpijskich (letnich i zimowych) zaliczyli reprezentanci Norwegii[19] i Słowacji[20], a najsłabsze występy, biorąc pod uwagę jedynie zimowe starty, reprezentacje Austrii[21], Szwecji i Szwajcarii. Szwajcarzy po raz pierwszy w zimowych igrzyskach nie zdobyli złotego medalu[22], a Szwedzi po raz drugi we wszystkich startach paraolimpijskich nie zdobyli złota ani srebra[23]. Po raz pierwszy od Letnich Igrzysk Paraolimpijskich 1968 reprezentacja Finlandii nie zdobyła żadnego medalu[24]. Najsłabsze wyniki medalowe od zimowych igrzysk w 1980 roku osiągnęły reprezentacje Stanów Zjednoczonych[25] i Nowej Zelandii[26], od igrzysk w 1988 roku – reprezentacje Australii[27] i Hiszpanii[28], a od igrzysk w 1994 roku – reprezentacje Włoch[29], Czech[30] i Wielkiej Brytanii[31]. W porównaniu do igrzysk w Salt Lake City, w Turynie żadnego medalu nie zdobyły reprezentacje Korei Południowej, Holandii (w Turynie nie wystawiła ona żadnego reprezentanta), Finlandii i Nowej Zelandii[32][33][24][26].
Najbardziej utytułowaną zawodniczką igrzysk w Turynie została Ołena Jurkowśka, reprezentantka Ukrainy w biegach narciarskich i biathlonie w kategorii osób na wózkach. W jej dorobku było sześć medali – cztery złote, jeden srebrny i jeden brązowy. Drugie miejsce w klasyfikacji multimedalistów zajęła rosyjska niewidoma biegaczka Lubow Wasiljewa z trzema złotymi i jednym brązowym medalem, a trzecie startujący na wózku niemiecki alpejczyk Martin Braxenthaler z trzema tytułami mistrza paraolimpijskiego[34].
Remove ads
Klasyfikacja państw
Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Paraolimpijskich 2006 w Turynie, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego[10]. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.
Remove ads
Klasyfikacje według dyscyplin
Podsumowanie
Perspektywa
Biathlon
Na igrzyskach paraolimpijskich w Turynie rozegranych zostało dwanaście konkurencji biathlonowych[35]. Do dotychczas przeprowadzanych biegów na 7,5 km we wszystkich kategoriach dołączono biegi na dłuższych dystansach – 10 km wśród kobiet na siedząco oraz 12,5 km w pozostałych kategoriach[6][7]. W programie znalazło się po sześć biegów kobiet i mężczyzn. Konkurencje podzielone były na trzy kategorie: osoby stojące, osoby na wózkach i osoby niewidome[35].
Medale zdobyli reprezentanci siedmiu państw. Najliczniejszy dorobek medalowy uzyskali Rosjanie, którzy zdobyli sześć złotych, cztery srebrne i dwa brązowe medale. Jedenaścioro biathlonistów wywalczyło w Turynie po dwa medale paraolimpijskie. Wśród mężczyzn w kategorii osób na wózkach dwa złote medale zdobył Władimir Kisielow, w kategorii osób stojących dwa złota wywalczył Rustam Garifułlin, a dwa brązowe medale Nils Erik Ulset, z kolei w kategorii niewidomych po złotym i srebrnym medalu zdobyli Irek Mannanow i Witalij Łukjanenko. W zawodach kobiet w kategorii osób na wózkach dwa złote medale zdobyła Ołena Jurkowśka, po srebrnym i brązowym medalu wywalczyły Switłana Tryfonowa i Ludmyła Pawłenko, w kategorii osób niewidomych złoto i srebro zdobyła Miyuki Kobayashi, a złoto i brąz Verena Bentele, natomiast wśród osób stojących multimedalistką została Anne Floriet, w dorobku której znalazł się złoty i brązowy medal[36][7].
Verena Bentele jako jedyna biathlonistka obroniła tytuł mistrzyni paraolimpijskiej z Salt Lake City, zwyciężając na obu igrzyskach bieg na 7,5 km osób niewidomych[6][7].
Biegi narciarskie
W ramach igrzysk paraolimpijskich w Turynie przeprowadzono 20 konkurencji w biegach narciarskich, czyli o 12 mniej niż na poprzednich igrzyskach w Salt Lake City[37][38]. Zmiana liczby biegów wynikała z nowej kategoryzacji niepełnosprawnych biegaczy – dotychczasowe klasy startowe, określające stopień niepełnosprawności[3], zastąpiono trzema ogólnymi kategoriami: osoby stojące, osoby na wózkach (siedzące) i osoby niewidome. W każdej kategorii przyznawano po trzy medale w każdej konkurencji, stosując tzw. system handicapowy, wedle którego rodzaj schorzenia danego zawodnika był rekompensowany odpowiednią wartością procentową[4][39].
W programie konkurencji biegowych wprowadzono również drobne korekty dystansów – w otwartej sztafecie mężczyzn zmieniono dystans krótkiego biegu z 2,5 do 3,75 km, z kolei u kobiet rozegrano bieg na 2,5 km tylko wśród osób siedzących (w Salt Lake City odbył się on we wszystkich kategoriach), natomiast odwrotnie w przypadku biegu na 10 km (w Turynie przeprowadzono go tylko wśród osób siedzących)[38][39].
Medale wywalczyli reprezentanci dziewięciu państw, spośród których największy dorobek uzyskali Rosjanie – 21 medali (7 złotych, 9 srebrnych i 5 brązowych). Dziewiętnaścioro biegaczy i biegaczek zostało multimedalistami igrzysk w Turynie. Pięć zawodniczek zdobyło po cztery medale – Ołena Jurkowśka (dwa złote, jeden srebrny, jeden brązowy) oraz Ludmiła Wauczok (jeden złoty i trzy srebrne) spośród osób na wózkach, Lubow Wasiljewa (trzy złote i jeden brązowy) oraz Tatjana Iljuczenko (jeden złoty, dwa srebrne i jeden brązowy) wśród osób niewidomych i Julija Batenkowa (jeden srebrny i trzy brązowe) wśród osób stojących. W biegach kobiet przynajmniej dwa medale zdobyły ponadto: Katarzyna Rogowiec (dwa złote) i Anna Burmistrowa (jeden złoty i dwa srebrne) w kategorii osób stojących, Colette Bourgonje i Ludmyła Pawłenko (obie po dwa brązowe) w kategorii osób na wózkach oraz Jadwiha Skorabahata (dwa srebrne i jeden brązowy) w kategorii osób niewidomych. W biegach mężczyzn multimedalistami zostali: Taras Kryjanowski (dwa złote i jeden srebrny), Jurij Kostiuk (złoty, srebrny i brązowy) i Siergiej Szyłow (dwa srebrne i jeden brązowy) w kategorii osób na wózkach, Steve Cook (dwa złote i jeden brązowy), Kiriłł Michajłow (jeden złoty i jeden srebrny) i Alfis Makamiedinow (dwa srebrne) w kategorii osób stojących oraz Brian McKeever (dwa złote i jeden srebrny), Ołeh Munc (jeden złoty i jeden brązowy) i Wasil Szapciaboj (jeden srebrny i jeden brązowy) w kategorii osób niewidomych[40].
Tytuły mistrzów paraolimpijskich z Salt Lake City obronili: Brian McKeever w biegach na 5 i 10 km osób niewidomych oraz Taras Kryjanowski na dystansie 5 km osób siedzących[38][39].
Curling na wózkach
Na igrzyskach w Turynie po raz pierwszy przyznano medale paraolimpijskie w curlingu na wózkach. Dyscyplinę tę włączono do programu paraolimpijskiego po przeprowadzeniu mistrzostw świata w 2002 roku. W turnieju wzięły udział pięcioosobowe drużyny mieszane – według zasad w skład każdej z nich musieli wchodzić przedstawiciele obu płci, a w każdym meczu w każdym zespole musiała być co najmniej jedna kobieta[41][42][5].
Tytuł pierwszych mistrzów paraolimpijskich zdobyła reprezentacja Kanady, która wystąpiła w składzie: Gerry Austgarden, Karen Blachford, Gary Cormack, Chris Daw, Sonja Gaudet. Srebrne medale zdobyli Brytyjczycy, a brązowe Szwedzi[43].
Hokej na lodzie na siedząco
Na igrzyskach w Turynie po raz czwarty rozegrano turniej paraolimpijski w hokeju na lodzie na siedząco[44]. Do turnieju przystąpiło osiem zespołów[45], w skład których weszli wyłącznie mężczyźni[46].
Złoty medal zdobyła reprezentacja Kanady, srebrny Norwegii, a brązowy Stanów Zjednoczonych[47]. Po raz pierwszy medalu w hokeju nie zdobyła reprezentacja Szwecji, w związku z czym druga w turnieju Norwegia została jedynym państwem, które zdobyło medal paraolimpijski na wszystkich igrzyskach od 1994 roku[44]. W drużynie norweskiej po raz czwarty na igrzyskach paraolimpijskich zagrali Helge Bjørnstad, Eskil Hagen, Atle Haglund i Kjetil Korbu Nilsen. Zostali tym samym po raz czwarty medalistami paraolimpijskimi, w dorobku każdego z zawodników był jeden złoty i trzy srebrne medale[48].
Narciarstwo alpejskie
Zawody w narciarstwie alpejskim podczas igrzysk w Turynie składały się z 24 konkurencji, czyli o 29 mniej niż w Salt Lake City[49][50]. Tak samo, jak w przypadku konkurencji w biegach narciarskich, różnica w liczbie konkurencji polegała na zmianie kategorii niepełnosprawności – zamiast klas sportowych wprowadzono trzy kategorie: osoby stojące, osoby na wózkach i osoby niewidome, stopień niepełnosprawności rekompensowano według systemu handicapowego[4][50]. Kobiety i mężczyźni rywalizowali w zjeździe, supergigancie, slalomie i slalomie gigancie w trzech kategoriach niepełnosprawności[51].
Medale zdobyli reprezentanci dwunastu państw. Najwięcej medali wszystkich kruszców zdobyli zawodnicy i zawodniczki z Austrii (14 – 3 złote, 4 srebrne i 7 brązowych), w tabeli medalowej najlepsi byli natomiast Niemcy z dorobkiem 11 medali (6 złotych, 3 srebrnych i 2 brązowych)[52]. Dziewiętnaścioro alpejczyków zdobyło przynajmniej dwa medale paraolimpijskie w Turynie. Wśród mężczyzn najbardziej utytułowanym zawodnikiem był Martin Braxenthaler, który zdobył trzy złote medale w konkurencjach osób na wózkach. W tej samej kategorii po dwa medale wywalczyli Harald Eder (dwa srebrne) i Jürgen Egle (dwa brązowe). Wśród mężczyzn w kategorii osób stojących czterokrotnie medalistą został Gerd Schönfelder (dwa złote, jeden srebrny i jeden brązowy medal), a dwukrotnie – Walter Lackner (złoty i brązowy) i Thomas Pfyl (srebrny i brązowy). Z kolei spośród osób niewidomych multimedalistami zostali: Nicolas Berejny (dwa złote i jeden brązowy), Gianmaria Dal Maistro (złoty i srebrny), Gerd Gradwohl (złoty i brązowy) oraz Eric Villalón i Chris Williamson (obaj po jednym srebrnym i jednym brązowym). Wśród kobiet najbardziej utytułowaną alpejką została Solène Jambaqué, w dorobku której znalazły się cztery medale (dwa złote, jeden srebrny i jeden brązowy) zdobyte w kategorii osób stojących. W tej samej kategorii dwa medale wywalczyła Lauren Woolstencroft (złoty i srebrny). Tak samo jak Jambaqué po cztery medale zdobyły zawodniczki niewidome Sabine Gasteiger (jeden złoty, dwa srebrne i jeden brązowy) oraz Silvia Parente (jeden złoty i trzy brązowe). Multimedalistkami zostały również: niewidoma Pascale Casanova (dwa złote i jeden srebrny medal) oraz startujące na wózkach Laurie Stephens (dwa złote i jeden srebrny), Kuniko Obinata (jeden złoty i dwa srebrne) i Daila Dameno (jeden srebrny i jeden brązowy)[53].
Tytuły mistrzów paraolimpijskich z Salt Lake City obronili: wśród mężczyzn Martin Braxenthaler w slalomie, slalomie gigancie i supergigancie osób na wózkach, Gerd Schoenfelder w zjeździe i slalomie gigancie osób stojących i Kevin Bramble w zjeździe osób na wózkach, a wśród kobiet Pascale Casanova w zjeździe osób niewidomych[49][50].
Remove ads
Multimedaliści
Podsumowanie
Perspektywa
Podczas igrzysk paraolimpijskich w Turynie 32 sportowców wywalczyło więcej niż jeden medal, w tym przynajmniej jeden złoty. Najwięcej – ośmioro – multimedalistów startowało w barwach Rosji. Trzynaścioro z multimedalistów stawało na podium paraolimpijskim w narciarstwie alpejskim, dziesięcioro jednocześnie w biegach narciarskich i biathlonie, siedmioro tylko w biegach narciarskich, a dwoje tylko w biathlonie.
Najwięcej medali zdobyła Ołena Jurkowśka – 4 złote, 1 srebrny i 1 brązowy. Tuż za nią miejsca w indywidualnej tabeli medalowej zajęli Lubow Wasiljewa z trzema złotymi i jednym brązowym medalem oraz Martin Braxenthaler z trzema złotymi medalami.
Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich 2006, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal paraolimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.
Remove ads
Zobacz też
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads