Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1980
lista w projekcie Wikimedia Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Remove ads
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1980 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XIII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1980 roku w Lake Placid.
zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu
zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu
zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu
państwa bez medalu
państwa nieuczestniczące w igrzyskach
Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1980
.jpg)
Na igrzyskach w 1980 roku w Lake Placid rozegrano 38 konkurencji w dziesięciu dyscyplinach sportowych[1], czyli o jedną więcej niż podczas poprzednich igrzysk, które odbyły się w Innsbrucku. Konkurencją debiutującą na igrzyskach olimpijskich był biathlonowy sprint na dystansie 10 km[2].
W zawodach wzięło udział 1072 sportowców (837 mężczyzn i 235 kobiet) z 37 narodowych reprezentacji. Dla trzech państw – Cypru, Chińskiej Republiki Ludowej i Kostaryki – był to debiut w zimowych igrzyskach olimpijskich. Dla Cypryjczyków był to zarazem pierwszy występ olimpijski zarówno w letnich, jak i zimowych edycjach[3].
Medale zdobyli reprezentanci 19 państw, co oznacza, że 18 krajów uczestniczących w igrzyskach zakończyło je z zerowym dorobkiem medalowym.
Po raz piąty igrzyska olimpijskie zorganizowano w Stanach Zjednoczonych. Amerykanie powtórzyli najlepszy swój występ w zimowych igrzyskach olimpijskich – taki sam rezultat medalowy osiągnęli na poprzednich igrzyskach w Lake Placid, które zorganizowano w 1932 roku. Występ USA był lepszy od startu w roli organizatora zimowych igrzysk w 1960 roku w Squaw Valley, jednak nieporównywalnie słabszy od występów w roli organizatora letnich edycji w 1904 roku w St. Louis i 1932 roku w Los Angeles[4]. Zwycięzcą klasyfikacji medalowej został Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich z dorobkiem 22 medali – 10 złotych, 6 srebrnych i 6 brązowych[1][5]. Po raz piąty z rzędu kraj ten wygrał klasyfikację medalową igrzysk olimpijskich, po zimowych i letnich igrzyskach w 1972 i 1976 roku[6][7][8][9][1]. Mecz hokejowy pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim, w którym amerykańska drużyna amatorów pokonała zespół radziecki, przeszedł do historii jako „cud na lodzie” i został wybrany przez IIHF najważniejszym wydarzeniem stulecia w hokeju na lodzie[10][11].
Na igrzyskach w Lake Placid pierwszy złoty medal olimpijski, wliczając w to letnie i zimowe starty, zdobyła reprezentacja Liechtensteinu. Startująca w jej barwach Hanni Wenzel została dwukrotną mistrzynią olimpijską w narciarstwie alpejskim[12][13]. Pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Bułgarii zdobył natomiast Iwan Lebanow – trzeci zawodnik biegu narciarskiego na 30 km mężczyzn[14][15].
Najlepszy z dotychczasowych startów w zimowych edycjach igrzysk zaliczyła reprezentacja Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W jej barwach startował biathlonista Frank Ullrich, który jako pierwszy reprezentant NRD trzykrotnie stanął na podium olimpijskim podczas jednych zimowych igrzysk[16]. Swój najlepszy występ w ZIO wyrównała reprezentacja Węgier. Para taneczna z tego kraju – Krisztina Regőczy i András Sallay – zdobyła drugi w historii węgierskich startów srebrny medal zimowych igrzysk olimpijskich. Był to zarazem pierwszy medal ZIO dla Węgier od igrzysk w Cortina d’Ampezzo w 1956 roku[17].
Dla reprezentacji Austrii występ w Lake Placid był najlepszym startem olimpijskim od zimowych igrzysk w Grenoble[18], a dla Szwecji najlepszym zimowym startem również od Grenoble[19]. Po raz trzeci w historii, po 1956 i 1972 roku, medal zimowych igrzysk olimpijskich zdobyła reprezentacja Japonii[20].
Reprezentacja Republiki Federalnej Niemiec odnotowała w Lake Placid najgorszy start olimpijski. Po raz pierwszy sportowcy z RFN nie wywalczyli ani jednego złota olimpijskiego[21]. Najsłabszy zimowy start w dotychczasowej historii występów olimpijskich odnotowali również Norwegowie, którzy po raz pierwszy zakończyli zimowe igrzyska z tylko jednym złotem[22]. Najgorsze rezultaty olimpijskie od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1964 uzyskali reprezentanci Włoch i Czechosłowacji, a najsłabszy wynik medalowy w ZIO – reprezentanci Holandii. Dla Włochów były to zarazem pierwsze od 1964 roku igrzyska olimpijskie bez złotego medalu[23][24][25]. Dla Francuzów igrzyska w Lake Placid były trzecimi z rzędu zimowymi bez złota olimpijskiego i drugimi bez srebra[26].
Multimedalistami igrzysk zostało 25 sportowców, spośród których 17 zdobyło przynajmniej jeden złoty medal olimpijski. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem został panczenista Eric Heiden, który jako pierwszy w historii zdobył pięć złotych medali olimpijskich w konkurencjach indywidualnych podczas jednej edycji igrzysk olimpijskich[27]. Trzykrotnie na podium olimpijskim stanęli ponadto Nikołaj Zimiatow, Anatolij Alabjew, Hanni Wenzel, Frank Ullrich i Juha Mieto[1].
Remove ads
Klasyfikacja państw
Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1980 w Lake Placid, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.
Remove ads
Klasyfikacje według dyscyplin
Podsumowanie
Perspektywa
Biathlon
Podczas igrzysk w Lake Placid rozegrane zostały trzy konkurencje biathlonowe mężczyzn – bieg indywidualny na dystansie 20 km, sprint na dystansie 10 km oraz sztafetę 4 × 7,5 km. Sprint był konkurencją debiutującą w programie igrzysk olimpijskich[2]. Po raz pierwszy na igrzyskach olimpijskich zastosowano tarcze mechaniczne, a także skrócono odległość od tarczy ze 150 do 50 metrów[28][29].
Najbardziej utytułowanym biathlonistą został Anatolij Alabjew, który zdobył dwa złote medale i jeden brązowy. Na podium olimpijskim wszystkich trzech konkurencji stanął również Frank Ullrich, zdobywając jeden złoty i dwa srebrne medale. Ponadto multimedalistami zostali Władimir Alikin (złoto i srebro) i Eberhard Rösch (srebro i brąz)[30]. W rywalizacji sztafet mistrzami olimpijskimi po raz czwarty z rzędu zostali reprezentanci Związku Radzieckiego i tym samym utrzymali passę zwycięstw w tej konkurencji od jej wprowadzenia do kalendarza olimpijskiego w 1968 roku[31]. W radzieckiej sztafecie biegł Aleksandr Tichonow, zdobywając czwarty z rzędu złoty medal olimpijski w tej konkurencji[32].
Biegi narciarskie
Konkurencje biegowe rozegrane na igrzyskach w Lake Placid nie zmieniły się w porównaniu do igrzysk w Innsbrucku – przeprowadzono cztery biegi mężczyzn i trzy kobiet[33][34].
Najlepszy wynik medalowy osiągnął Nikołaj Zimiatow – trzykrotny mistrz olimpijski igrzysk w Lake Placid. Trzy razy na podium olimpijskim stanął także Juha Mieto, w dorobku którego znalazły się dwa srebrne i jeden brązowy medal. Dwa medale wśród mężczyzn zdobyli również Wasilij Roczew (złoty i srebrny) oraz Ove Aunli (srebrny i brązowy). Wśród kobiet najbardziej utytułowaną biegaczką została Barbara Petzold z dwoma złotymi medalami. Multimedalistkami były również Raisa Smietanina (złoto i srebro) oraz Hilkka Riihivuori (dwa razy srebro)[34].
Po raz pierwszy w historii złoty medal olimpijski w sztafecie kobiet zdobyły reprezentantki Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Przerwały tym samym passę dwóch zwycięstw zawodniczek z ZSRR[35][36].
W biegu na 30 km mężczyzn brązowy medal wywalczył Iwan Lebanow. Był to pierwszy medal zimowych igrzysk olimpijskich zdobyty dla Bułgarii[15].
Mistrzem olimpijskim w biegu mężczyzn na 15 km został Thomas Wassberg, który pokonał drugiego na mecie Juhę Mieto różnicą 0,01 sekundy. W wyniku tak niewielkiej różnicy Międzynarodowa Federacja Narciarska zmieniła przepisy dotyczące pomiarów czasu, ograniczając ich dokładność do 0,1 sekundy[37].
Bobsleje
Podczas igrzysk w Lake Placid, tak samo jak cztery lata wcześniej w Innsbrucku, odbyły się dwie konkurencje bobslejowe – dwójki i czwórki mężczyzn[38][39].
Medalistami zostali zawodnicy z Niemieckiej Republiki Demokratycznej i Szwajcarii. Wszyscy bobsleiści, którzy stanęli na podium w dwójkach, zostali medalistami również w czwórkach, w wyniku czego sześciu zawodników zostało multimedalistami igrzysk w Lake Placid – Erich Schärer, Joseph Benz, Bernhard Germeshausen i Hans-Jürgen Gerhardt zdobyli po jednym złotym i jednym srebrnym, a Meinhard Nehmer i Bogdan Musiol po jednym złotym i jednym brązowym medalu[40][41].
Hokej na lodzie
Niezmiennie od poprzednich igrzysk w kalendarzu olimpijskim znalazł się turniej mężczyzn w hokeju na lodzie[42][43]. W turnieju triumfowali reprezentanci Stanów Zjednoczonych, przerywając tym samym dominację drużyny radzieckiej w turniejach olimpijskich od igrzysk w 1964 roku w Innsbrucku[44]. Brązowy medal wywalczyli Szwedzi[43].
Mecz rundy medalowej pomiędzy USA a ZSRR przeszedł do historii jako „cud na lodzie”. Składająca się z hokeistów-amatorów drużyna amerykańska pokonała faworyzowany zespół radziecki[10]. Spotkanie to zostało w 2008 roku wybrane przez Międzynarodową Federację Hokeja na Lodzie najważniejszym wydarzeniem stulecia w historii międzynarodowego hokeja[11], a w 2004 roku doczekało się ekranizacji pod tytułem Cud w Lake Placid[45][46].
Kombinacja norweska
W programie igrzysk olimpijskich w Lake Placid, niezmiennie od poprzednich igrzysk, znalazł się jeden konkurs indywidualny w kombinacji norweskiej. Niezmienna pozostała również formuła zawodów – pierwszego dnia dwuboiści oddawali po trzy skoki narciarskie na normalnym obiekcie, z których odrzucana była najgorsza próba, drugiego dnia brali udział w 15-kilometrowym biegu narciarskim[47][48].
Mistrzem olimpijskim po raz trzeci z rzędu został reprezentant Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Ulrich Wehling. Jako drugi zawodnik w historii, po Johanie Grøttumsbråtenie (1924, 1928, 1932), trzykrotnie stanął na podium olimpijskim w kombinacji norweskiej i jako pierwszy trzykrotnie został mistrzem olimpijskim w tej dyscyplinie. Drugie miejsce w konkursie zajął Jouko Karjalainen, a trzecie – Konrad Winkler, który zdobył drugi z rzędu brązowy medal olimpijski[49].
Łyżwiarstwo figurowe
W Lake Placid, tak samo jak w Innsbrucku, odbyły się cztery konkurencje w łyżwiarstwie figurowym – rywalizacja solistów, solistek, par sportowych i par tanecznych[50][51].
Żaden z zawodników nie zdobył w Lake Placid więcej niż jednego medalu[51]. Tytuł mistrzów olimpijskich w parach sportowych obronili Irina Rodnina i Aleksandr Zajcew. Dla Rodniny był to zarazem trzeci z rzędu złoty medal olimpijski w parach sportowych (w 1972 roku zdobyła go z Aleksiejem Ułanowem, a cztery lata później z Zajcewem)[37]. Jednocześnie był to piąty z rzędu tytuł mistrzów olimpijskich w tej konkurencji przyznany ZSRR[52].
Para taneczna Krisztina Regőczy i András Sallay zdobyła pierwszy od 24 lat medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Węgier. Był to jednocześnie drugi w historii węgierskich startów srebrny medal olimpijski, po zdobytym w 1948 roku przez parę sportową Andrea Kékesy i Ede Király[17].
Łyżwiarstwo szybkie
Konkurencje łyżwiarstwa szybkiego w Lake Placid były takie same jak w Innsbrucku. Panczeniści rywalizowali na pięciu dystansach, a panczenistki na czterech[53][54].
Rywalizację mężczyzn zdominował Eric Heiden, który wygrał wszystkie konkurencje i został pięciokrotnym mistrzem olimpijskim. Został pierwszym w historii sportowcem, który zdobył pięć złotych medali na jednych igrzyskach olimpijskich w konkurencjach indywidualnych oraz pierwszym, który zdobył pięć złotych medali podczas zimowych igrzysk olimpijskich[27]. Ponadto poprawił rekordy olimpijskie na wszystkich dystansach oraz rekord świata na dystansie 10 000 m[55].
Poza Heidenem multimedalistami zawodów mężczyzn zostali Kay Stenshjemmet z dorobkiem dwóch srebrnych medali oraz Tom Erik Oxholm z dwoma brązowymi medalami. Wśród kobiet najbardziej utytułowaną zawodniczką została Natalja Pietrusiowa ze złotem i brązem. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanęła także Leah Poulos, zdobywając dwa srebrne medale oraz Sabine Becker ze srebrem i brązem[54].
W biegu na 1000 m mężczyzn trzecie miejsce ex aequo zajęli Władimir Łobanow i Frode Rønning, wobec czego w tej konkurencji przyznano dwa brązowe medale[54].
Narciarstwo alpejskie
Konkurencje alpejskie rozgrywane na igrzyskach w Lake Placid były takie same jak w Innsbrucku – kobiety i mężczyźni rywalizowali w slalomie, slalomie gigancie i biegu zjazdowym[56][57]. Zawody olimpijskie były jednocześnie 26. edycją mistrzostw świata w narciarstwie alpejskim, do których zaliczana była również kombinacja alpejska kobiet i mężczyzn[58].
Najbardziej utytułowaną alpejką tych igrzysk została Hanni Wenzel, w dorobku której znalazły się dwa złote i jeden srebrny medal. Wenzel została pierwszą w historii mistrzynią olimpijską z Liechtensteinu[12]. Za jej sprawą Liechtenstein został najmniejszym pod względem powierzchni krajem ze złotym medalem olimpijskim[59]. Wśród mężczyzn dwa złote medale olimpijskie zdobył Ingemar Stenmark[57]. Zwyciężył on w slalomie i slalomie gigancie, zostając w ten sposób trzecim zawodnikiem w historii (po Tonim Sailerze i Jean-Claude Killym[60][61]), który wygrał oba slalomy na jednych igrzyskach[62].
W kombinacji alpejskiej, zaliczanej jednak tylko do mistrzostw świata, triumfowali Phil Mahre wśród mężczyzn[63] i Hanni Wenzel wśród kobiet[64].
Saneczkarstwo
Niezmiennie od poprzednich igrzysk, w Lake Placid rozegrano trzy konkurencje saneczkarskie – jedynki kobiet i mężczyzn oraz dwójki mężczyzn[65][66].
Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego[66]. W dwójkach tytuł mistrzów olimpijskich z Innsbrucka obronili Hans Rinn i Norbert Hahn[67]. W jedynkach kobiet triumfowała Wiera Zozula, a trzecie miejsce zajęła Ingrīda Amantova. Były to pierwsze medale olimpijskie zdobyte dla Związku Radzieckiego w saneczkarstwie oraz pierwsze medale zimowych igrzysk olimpijskich wywalczone przez sportsmenki narodowości łotewskiej[68]. Z kolei Paul Hildgartner został pierwszym włoskim medalistą olimpijskim w saneczkarskich jedynkach mężczyzn, zdobywając srebrny medal w tej konkurencji[69].
Skoki narciarskie
Zawody olimpijskie w skokach narciarskich na igrzyskach w Lake Placid składały się z dwóch konkursów indywidualnych – na dużej i normalnej skoczni, tak samo jak na poprzednich igrzyskach olimpijskich[70][71].
Żaden ze skoczków nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego. W konkursie na normalnym obiekcie drugie miejsce zajęli ex aequo Manfred Deckert i Hirokazu Yagi, wobec czego obaj zdobyli srebrny medal, a medalu brązowego nie przyznano[37]. Taka sytuacja, że dwóch zawodników zajęło takie samo miejsce na podium olimpijskim w skokach narciarskich, wydarzyła się po raz pierwszy w historii[72]. Mistrz olimpijski z normalnej skoczni, Toni Innauer, został drugim w historii austriackim mistrzem olimpijskim w skokach narciarskich po Karlu Schnablu, a mistrz z dużej skoczni, Jouko Törmänen, został trzecim w historii fińskim skoczkiem ze złotem olimpijskim po Antti Hyvärinenie i Veikko Kankkonenie[72].
Remove ads
Multimedaliści
Podsumowanie
Perspektywa
25 sportowców zdobyło w Lake Placid więcej niż jeden medal, a 17 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – po sześcioro – multimedalistów startowało w barwach Niemieckiej Republiki Demokratycznej i Związku Radzieckiego. Sześciu z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w bobslejach, czworo w biegach narciarskich, trzech w biathlonie i po dwoje w łyżwiarstwie szybkim i narciarstwie alpejskim.
Najwięcej medali – pięć – zdobył reprezentant Stanów Zjednoczonych w łyżwiarstwie szybkim, Eric Heiden, który został pięciokrotnym mistrzem olimpijskim. Trzy tytuły mistrza olimpijskiego zdobył również radziecki biegacz narciarski – Nikołaj Zimiatow.
Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1980, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads