Kazimierz Plisowski (ur. 11 lutego 1896 w Nowosiółce, zm. 22 grudnia 1962 w Warszawie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 | |
 pułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia |
11 lutego 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 grudnia 1962 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1945 |
| Siły zbrojne |
Armia Imperium Rosyjskiego |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca brygady |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
          | |
Życiorys
Urodził się 11 lutego 1896 we wsi Nowosiółka, w guberni podolskiej, w rodzinie Karola i Marii z Hołubów[1][2][3]. Jego starszymi braćmi byli generałowie Konstanty Plisowski i Józef Plisowski. Uczył się w Korpusie Kadetów w Sumach, gdzie uzyskał w maju 1915 roku maturę[4]. Następnie od 1 czerwca 1915 do 1 lutego 1916 kontynuował naukę w Mikołajewskiej Szkole Jazdy w Petersburgu[4][5]. Następnie od lutego 1916 do 6 grudnia 1917 pełnił służbę w 12 Achtyrskim pułku huzarów[6][7].
W grudniu 1917 wszedł w skład polskiego szwadronu jazdy w Odessie, wraz z którym po dotarciu w rejon Bobrujska wszedł w skład 3 pułku ułanów I Korpusu Polskiego. Po kapitulacji I Korpusu Polskiego przedostał się do 4 Dywizji Strzelców Polskich, w której służył od września 1918 roku i wraz z nią wrócił do Polski.
Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej w Galicji Wschodniej, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej dowodząc szwadronem w 14 pułku ułanów. Ranny 1 czerwca 1920 między wsią Antonów, a Pustowarówka w Ukrainie[4].
Następnie pełnił funkcje: adiutanta dowódcy 14 pułku ułanów (od grudnia 1922 – do sierpnia 1924, dowódcy szwadronu zapasowego pułku (od sierpnia 1924 – do maja 1925), komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii i Podoficerów Zawodowych w DOK VI Lwów (9 maja 1925 – 24 grudnia 1928). W okresie od października do grudnia 1927 ukończył dwumiesięczny kurs w Centralnej Szkole Strzelania w Toruniu[5]. W styczniu 1928 został przeniesiony z 14 puł. do 3 pułku szwoleżerów w Suwałkach na stanowisko kwatermistrza[8]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 13 pułku ułanów w Nowej Wilejce na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9]. Od marca do maja 1931 był słuchaczem kursu oficerów sztabowych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Od 10 listopada 1932 do 13 marca 1937 był dowódcą 10 pułku strzelców konnych w Łańcucie[10]. Od 31 marca do 30 lipca 1933 był słuchaczem kursu dowódców w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[5].
13 marca 1937 objął stanowisko dowódcy 2 pułku ułanów i pułkiem tym dowodzi w czasie kampanii wrześniowej do dnia 9 września 1939 roku. Został wtedy dowódcą Suwalskiej Brygady Kawalerii i funkcję tę pełnił do 22 września. Następnie do 6 października dowodził Brygadą Kawalerii „Plis” w składzie Dywizji Kawalerii „Zaza”. Jako dowódca tej brygady brał udział w bitwie pod Kockiem, gdzie 6 października 1939 roku dostał się do niewoli niemieckiej[11].
W latach 1939–1945 przebywał w Oflag VII A Murnau, gdzie kierował konspiracyjnym Oddziałem III Bezpieczeństwa, który odpowiadał m.in. za jeniecką samoobronę. W kwietniu 1945 roku został uwolniony przez wojska amerykańskie i otrzymał przydział na stanowisko oficera do zleceń dowódcy Bazy Korpusu gen. Mariana Przewłockiego. Na tym stanowisku pozostawał do 1946, a następnie przystąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia[12]. Po demobilizacji wyjechał do Wielkiej Brytanii i zamieszkał w Londynie. Był czynnym członkiem Koła Generałów i Pułkowników byłych Dowódców Wielkich Jednostek. Ponadto był prezesem dwóch kół pułkowych: Koła 2. Pułku Ułanów Grochowskich i Koła Ułanów Jazłowieckich[12]. We wrześniu 1962 roku wrócił do Polski, już wtedy był ciężko chory. Zmarł 22 grudnia 1962 roku w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w grobowcu rodzinnym (kwatera B II 30-2-19)[13].
29 kwietnia 1924 we Lwowie ożenił się z Marią Jadwigą z Sulimirskich[14], z którą miał bliźniaczki urodzone 15 lutego 1925: Teresę primo voto Kobecką, secundo voto Rosen i Wandę, zamężną ze Zbigniewem Turkowskim[4].
Awanse
- chorąży (1916)
- podporucznik (1916)[5]
- porucznik (1917)[5]
- rotmistrz (1920)
- major (1924)
- podpułkownik (1931)
- pułkownik (1936)
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 126[1][15]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2513 (1921)[16]
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[17]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie[18]: po raz pierwszy w 1921)[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (4 marca 1925)[21][18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[18]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[18]
- Odznaka za Rany i Kontuzje[22]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)[18]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
