Kazimierz Gluziński ps. „Franciszek Górnicki” (ur. 23 czerwca 1900 we Lwowie, zm. 23 listopada 1969 we Francji) – pracownik przemysłu II Rzeczypospolitej, działacz narodowy.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Tytuł naukowy | |
| Rodzice |
Antoni |
| Krewni i powinowaci |
Tadeusz (brat) |
| Odznaczenia | |
  | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 23 czerwca 1900 we Lwowie[1]. Był synem prof. Antoniego Gluzińskiego, bratem Tadeusza Gluzińskiego (1888-1940)[2]. Podczas nauki gimnazjalnej był sportowcem Pogoni Lwów[2]. W 1918 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (w jego klasie był m.in. Ludwik Dworzak)[3].
U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej i został wówczas ranny[2]. W późniejszych latach podczas studiów związał się z ruchem narodowym[2]. W 1923 ukończył studia na Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie otrzymując tytuł magistra, a w 1927 uzyskał stopień doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[2]. Następnie przez 12 lat do 1939 był zatrudniony we Wspólnocie Interesów Górniczo-Hutniczych na Śląsku, na koniec na stanowisku szefa administracji[2]. Był członkiem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego[4]. W latach międzywojennych był także wyróżniającym się szachistą, członkiem Lwowskiego Klubu Szachistów[5].
W 1934 należał do założycieli Obozu Narodowo-Radykalnego i tajnej Organizacji Polskiej[6], następnie jednym z przywódców OP (na tzw. poziomie „A”)[5].
Po wybuchu II wojny światowej przeniósł się do Warszawy. Wszedł w skład Komitetu Wykonawczego Organizacji Polskiej (OP, stanowiącej tajne struktury konspiracyjne Obozu Narodowo-Radykalnego). Od grudnia 1941 kierował Komisariatem Cywilnym Związku Jaszczurczego[2][5], po przekształceniu od września 1942 do 1944 stał na czele Służby Cywilnej Narodu[6], funkcjonując pod pseudonimem „Franciszek Górnicki” (jego zastępcą był Stanisław Froelich). Był działaczem Grupy „Szańca” (analogicznie jego brat Tadeusz), w drugiej połowie 1944 zasiadł w Radzie Politycznej Narodowych Sił Zbrojnych. Po wkroczeniu Armii Czerwonej na ziemie polskie w sierpniu 1944 został przewodniczącym Rady Politycznej NSZ-Zachód, stanowiącej zwierzchnictwo nad strukturami NSZ na zachód od frontu wschodniego. Wszedł także w skład Dyrektoriatu Organizacji Polskiej[5]. Od 19 sierpnia 1944 był przewodniczącym Komisji Weryfikacyjnej przy dowódcy Brygady Świętokrzyskiej[7]. W październiku 1944 został przewodniczącym wojskowego sądu specjalnego NSZ, który skazał na śmierć Stanisława Nakoniecznikoff-Klukowskiego[8].
Najprawdopodobniej od października 1945 ukrywał się przed władzami komunistycznym na terenie województwa zielonogórskiego[9]. W 1946 przedostał się na Zachód, początkowo przebywał w Niemczech[10], gdzie uczestniczył w próbach odtworzenia struktur Organizacji Polskiej[11], w 1948 wszedł w skład Komitetu Wykonawczego OP[12]. Również w 1948 został członkiem władz jawnej organizacji kombatanckiej o nazwie Samopomoc Żołnierzy Brygady Świętokrzyskiej[13]. W 1949 osiadł we Francji[2]. Mieszkał w miejscowości Auch[7], a od ok. 1952 w Paryżu[14]. Był członkiem Zarządu Głównego działającego do połowy lat 50. Stowarzyszenia „Ogniwo” (kontrolowanego przez OP)[7][15], nieformalnym kierownikiem duchowym zrzeszonych w stowarzyszeniu żołnierzy BŚ[16], a w latach 1949–1956 także redaktorem naczelnym pisma Ogniwo[17]. od 1953 redagował również pismo Ojczyzna[18]. Pracował w Polskim Seminarium Duchownym w Paryżu[2]. Zmarł 23 listopada 1969 we Francji[1][2][7].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.