Kazimierz Buncler

Kazimierz Buncler (ur. 5 marca 1896^{[uwaga 1]}, zm. po 1960) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Kazimierz Buncler

Kazimierz Buncler (przed 1934)
major piechoty
Data urodzenia	5 marca 1896
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	41 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Kazimierz Buncler urodził się 5 marca 1896 w majątku Godzisz, pow. Garwolin, gm. Sobolew, jako syn Ludwika i Walentyny z d. Łuczkowskiej^[2]. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[3]. Służył w 29 Pułku Strzelców Kaniowskich^[3][4].

17 grudnia 1931 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. W czerwcu 1933 został przeniesiony z KOP do 41 Pułku Piechoty im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Suwałkach na stanowisko dowódcy batalionu^[3][6]. W 1936 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza, a w sierpniu 1939 na stanowisko dowódcy III batalionu. Na jego czele walczył w obronie Warszawy^[7]. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu X A Sandbostel, następnie w Oflagu XC Lubeck, a od 20 kwietnia 1942 do 1945 w Oflagu II C Woldenberg^[8] .

Kazimierz Buncler był żonaty z Felicją z Bielinków, z którą miał syna Kazimierza ps. „Mik” (ur. 29 września 1926, zm. 17 listopada 1945 w ZSRR), żołnierza 3 Wileńskiej Brygady Armii Krajowej i Oddziału Rozpoznawczego Okręgu Wilno AK^[9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5125^[4]
• Krzyż Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[10]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[11]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[12][13]
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”^[14]

Uwagi

1. W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie daty urodzenia mjr. Kazimierza Bunclera z „22 lutego 1896” na „5 marca 1896”^[1].

Przypisy

1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 28.
2. Kolekcja VM ↓, s. 1.
3. Kolekcja VM ↓, s. 4.
4. Bełdowski 1928 ↓, s. 31.
5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 144.
7. Głowacki 1985 ↓, s. 21, 23, 87, 182, 187, 211, 321.
8. Straty ↓.
9. Zygmunt Kłosiński: Buncler Kazimierz „Mik” (1926–1945). Kujawsko-Pomorska Biblioteka Cyfrowa. [dostęp 2020-10-29]. (pol.)..
10. M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.
11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40.
12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 12.
13. M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612
14. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 135.

Bibliografia

• Buncler Kazimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.64-5460 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-09-01].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Lucjan Bełdowski: Zarys historji wojennej 29-go pułku strzelców kaniowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].