Loading AI tools
polski duchowny rzymskokatolicki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Bukraba (ur. 23 listopada?/5 grudnia 1885 w Grodnie, zm. 7 maja 1946 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny piński w latach 1932–1946.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 maja 1946 |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup diecezjalny piński | |
| Okres sprawowania |
1932–1946 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
2 lutego 1909 |
| Nominacja biskupia |
10 lipca 1932 |
| Sakra biskupia |
21 sierpnia 1932 |
| Data konsekracji |
21 sierpnia 1932 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Wilno | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Urodził się 23 listopada?/5 grudnia 1885 w Grodnie. Kształcił się w miejscowym gimnazjum. W 1904 rozpoczął studia w seminarium metropolitalnym w Petersburgu, które od 1908 kontynuował na uniwersytecie w Innsbrucku[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 2 lutego 1909 w Krakowie[1] tamtejszy biskup pomocniczy Anatol Nowak[2].
Pracował jako wikariusz parafii katedralnej w Mińsku Litewskim i prefekt miejscowych szkół średnich, a następnie rektor kościoła i prefekt szkół w Pińsku. Aktywnie uczestniczył w ruchu niepodległościowym. Podczas I wojny światowej kilkukrotnie przebywał w niemieckiej niewoli w charakterze zakładnika. W latach 1919–1928 był proboszczem i dziekanem w Nowogródku, po czym objął probostwo największej w diecezji pińskiej parafii w Brześciu nad Bugiem[1].
10 lipca 1932 papież Pius XI prekonizował go biskupem diecezjalnym diecezji pińskiej. Święcenia biskupie przyjął 21 sierpnia 1932 w kościele św. Kazimierza w Wilnie[3]. Konsekrował go arcybiskup metropolita mohylewski Edward von Ropp, któremu asystowali biskupi pomocniczy: Kazimierz Mikołaj Michalkiewicz z Wilna i Jāzeps Rancāns z Rygi[2]. Rządy w diecezji objął 28 sierpnia 1932[1], kiedy to odbył ingres do katedry Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Pińsku[3]. W 1934 promulgował uchwały I synodu diecezjalnego z 1929. W 1938 powołał Instytut Wyższej Kultury Religijnej[1]. Zreformował seminarium duchowne w Pińsku. Utworzył 20 parafii i 2 dekanaty Otwierał ochronki i przedszkola[4]. Wspierał Polską Macierz Szkolną[4], w 1935 został członkiem zarządu głównego stowarzyszenia[5]. Utrzymywał dobre relacje z politykami sanacji. W 1935 wezwał wiernych, aby w wyborach parlamentarnych zagłosowali na kandydatów bloku rządowego. W publicznych wystąpieniach gloryfikował marszałka Józefa Piłsudskiego. Był członkiem Komisji Unionistycznej Episkopatu Polski[1].
W 1933 konsekrował biskupa pomocniczego pińskiego Karola Niemirę[2].
Po zajęciu Pińska przez Armię Czerwoną ze zdiagnozowaną chorobą serca i depresją nerwową wyjechał do Lwowa, gdzie w klinice uniwersyteckiej został poddany długotrwałemu leczeniu. W lutym 1942 udał się do Warszawy, gdzie u władz okupacyjnych bezskutecznie zabiegał o zgodę na powrót do diecezji[1]. Brał udział w powstaniu warszawskim jako duszpasterz[4], a po kapitulacji w październiku 1944 udał się przez Pruszków do Milanówka. W styczniu 1945 zamieszkał u łódzkich urszulanek[1].
Zmarł 7 maja 1946 w Łodzi i został pochowany w miejscowej katedrze. W 1967 jego szczątki przeniesiono do prokatedry w Drohiczynie[1].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
