Karabin maszynowy RPD

RPD (ros. РПД, Ручной Пулемёт Дегтярёва^[a]) – radziecki ręczny karabin maszynowy konstrukcji Wasilija Diegtiariowa.

RPD

Państwo	ZSRR
Rodzaj	ręczny karabin maszynowy
Historia
Prototypy	1943
Produkcja	1945 – ??
Dane techniczne
Kaliber	7,62 mm
Nabój	7,62 × 39 mm wz. 43
Taśma nabojowa	taśma 100 nab, segmentowa. w osłonie bębnowej[1]
Wymiary
Długość	1040 mm[1]
Długość lufy	590 mm[1]
Długość linii celowniczej	596 mm
Masa
broni	7,4 kg (niezaładowanej)[1] 9 kg (załadowanej)[1]
lufy	520 mm
Inne
Prędkość pocz. pocisku	735 m/s[1]
Szybkostrzelność teoretyczna	650 strz./min[1]
Szybkostrzelność praktyczna	150 strz./min[1]
Zasięg skuteczny	1000 m[1]

W 1942 roku Diegtiariow rozpoczął pracę nad nowym ręcznym karabinem maszynowym, który mógłby zastąpić używany dotychczas rkm DP. W tym samym czasie dwóch inżynierów, N. Jelizarow i S. Siemin, opracowało nowy rodzaj amunicji strzeleckiej – nabój pośredni 7,62 × 39 mm wz. 43. Wtedy Diegtiariow opracował rkm, który był jednym z pierwszych modeli broni zaprojektowanej do strzelania nowym nabojem. Karabin wszedł na uzbrojenie Armii Radzieckiej w 1949 roku i otrzymał oznaczenie RPD (РПД). Była to konstrukcja zawodna, często dochodziło do zacięć^{[potrzebny przypis]}.

RPD pozostawał na wyposażeniu Armii Radzieckiej do lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy to został zastąpiony przez ręczny karabin maszynowy M. Kałasznikowa RPK. Chociaż formalnie został wycofany, nadal wiele jego egzemplarzy można znaleźć w magazynach wielu armii krajów byłego bloku wschodniego. Pod oznaczeniem rkm D był używany także przez Siły Zbrojne PRL. Licencyjny odpowiednik RPD produkowany w Chinach to ręczny karabin maszynowy Typ 56.

Uwagi

1. trb. Rucznoj Puliemiot Diegtiariowa

Przypisy

1. Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). s. 194.

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 194. ISBN 83-86028-01-7.