Karłowice (Wrocław)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Karłowice (Wrocław)

Karłowice (niem. Carlowitz, Karlowitz) – część (zwyczajowo nazywana osiedlem) Wrocławia, na osiedlu Karłowice-Różanka, za północnym brzegiem Starej Odry. W latach 1952–1990 (do czasu zniesienia podziału Wrocławia na dzielnice) wchodził w skład dzielnicy Psie Pole. Na zachodzie graniczy z Polanowicami, a na północy z Sołtysowicami. Na osiedlu mieszka około 20 tysięcy osób.

Thumb
Kościół św. Antoniego
Thumb
Dawny szpital dziecięcy im. Janusza Korczaka, dawniej klasztor urszulanek
Thumb
Plac Piłsudskiego na Karłowicach

Opis

Podsumowanie
Perspektywa
Thumb
Wieża ciśnień ul. Kasprowicza i pl. Daniłowskiego

Główną arterią osiedla jest biegnąca w przybliżeniu równoleżnikowo aleja Jana Kasprowicza. Znajduje się przy niej większość najważniejszych obiektów osiedla z przełomu XIX i XX wieku (kościół św. Antoniego z klasztorem franciszkanów, szpital dziecięcy – dawny klasztor urszulanek, wieża ciśnień) i najbardziej reprezentacyjne wille. W sąsiadujących mniejszych uliczkach rozlokowane są domy jednorodzinne; we wschodniej części osiedla przy kilku ulicach, w latach dwudziestych i trzydziestych, wybudowano dwu- i trzykondygnacyjne domy wielorodzinne. Na Karłowicach, przy ul. Czajkowskiego 109, znajdują się także koszary Akademii Wojsk Lądowych im. Tadeusza Kościuszki.

Przy ulicy Koszarowej, w kwartale między Sportową, Sołtysowicką, a linią kolejową znajdowały się za czasów PRL koszary wojsk radzieckich, a ulica Koszarowa od Przybyszewskiego do Sołtysowickiej była zamknięta dla ruchu. W początkach lat 90. XX wieku, po wyjściu ostatnich obcych wojsk, obiekty które te wojska wcześniej zajmowały przekazane zostały władzom cywilnym, a w przebudowanych budynkach powstał wkrótce szpital zakaźny, a część budynków przekazana została Uniwersytetowi Wrocławskiemu (później w kolejnych obiektach znalazł miejsce dolnośląski oddział IPN). Trzeci szpital, uruchomiony kilkanaście lat wcześniej (15 czerwca 1984 jako szpital „Czterdziestolecia PRL”) mieści się w północnej części osiedla, przy ul. Kamieńskiego 73a.

Karłowice zaliczane są do jednostki administracyjnej Karłowice-Różanka, której teren obejmuje oprócz Karłowic i Różanki także część terenów osiedli sąsiednich (Mirowiec, Kowale, Poświętne i Lipa Piotrowska).

Nazwa

Nazwa należy do grupy nazw patronomicznych i pochodzi od imienia założyciela miejscowości Karola[1]. Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia jako najstarszą zanotowaną nazwę miejscowości Karlowice podając jej znaczenie „Dorf des Karl”, czyli po polsku „Wieś Karola”[1].

Topograficzny słownik Prus z 1835 roku notuje miejscowość pod polską nazwą Carlowice, a także niemiecką Carlowitz[2], natomiast wydany pół wieku później Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich wymienia ją pod nazwą Karlowice[3].

Historia

Podsumowanie
Perspektywa

Osada została założona przez opata klasztoru św. Wincentego, Carla Kellera około roku 1699, jednak w dokumentach została odnotowana po raz pierwszy dopiero w roku 1736 pod nazwą Carlwitz (od imienia założyciela osady). Kilka lat później wieś pojawia się w dokumentach już pod nazwą Carlowitz. Do roku 1810 osada należała do klasztoru, po czym przeszła w ręce prywatne. Jeszcze w XIX w. dominowała we wsi ludność polska, a ostatnim wójtem mówiącym po polsku był ok. 1850 r. Antoni Szulc (pradziadek Jana Edmunda Osmańczyka)[4]. W latach 1894–1901 trwała budowa neogotyckiego kościoła i utrzymanego w podobnym stylu klasztoru franciszkanów. W 1911 roku niemiecki architekt Paul Schmitthenner(inne języki) rozpoczął realizację Gartenstadt Carlowitz („miasto-ogród Karłowice”), w 1913 powstał karłowicki rynek (obecnie plac Piłsudskiego), a w 1915 widoczna z daleka wieża ciśnień na dzisiejszym pl. Daniłowskiego, a w 1928 miejscowość włączona została w granice Wrocławia jako jedno z kilku nowych osiedli. W latach 1933–1935 pomiędzy obecnymi ulicami Przybyszewskiego i Przesmyckiego wybudowano nowe seminarium duchowne archidiecezji wrocławskiej (obecnie budynek należy do Uniwersytetu Wrocławskiego). Podczas II wojny światowej osiedle praktycznie nie ucierpiało i wciąż nazywane bywa – jak na początku XX wieku – „miastem-ogrodem” albo „osiedlem-ogrodem”. Obok czysto rekreacyjno-mieszkalnego charakteru, osiedle ma także instytucje podnoszące prestiż osiedla, jak szkoły (podstawowe, gimnazjum, do 1993 także liceum), uczelnie (niektóre wydziały uniwersytetu i szkoła oficerska) oraz szpitale.

Urzędy i instytucje

Komunikacja miejska

Linie tramwajowe

  • 1 (Poświętne – Biskupin)
  • 6 (Kromera – Krzyki)
  • 7 (Poświętne – Klecina)
  • 8 (Karłowice – Tarnogaj)
  • 11 (Kromera – Oporów)
  • 15 (Poświętne – Park Południowy)
  • 23 (Kowale – Nowy Dwór P+R)
  • 24 (Kowale – Pilczyce)

Linie autobusowe

  • A (Koszarowa (szpital) – Krzyki)
  • K (Kamieńskiego (pętla) – Gaj-pętla)
  • N (Petrusewicza – Litewska)
  • 105 (Kromera – Świniary)
  • 108 (Dworzec Nadodrze – Pracze Widawskie)
  • 111 (Kminkowa – Osiedle Sobieskiego)
  • 116 (Plac Grunwaldzki – Sołtysowice)
  • 118 (Rędzin – Sępolno/Wojnów)
  • 119 (Racławicka – Sołtysowice)
  • 128 (Nowy Dwór P+R – Zakrzów)
  • 129 (Poświęcka (ośrodek zdrowia) – Port lotniczy)
  • 130 (Osiedle Sobieskiego – Polanowice)
  • 132 (Oporów - Kromera)
  • 142 (Jarnołtów – Paprotna)
  • 144 (Polanowice – Zwycięska)
  • 315 (Zajezdnia Obornicka - Swojczyce)
  • 319 (Klecina (stacja kolejowa) – Kamieńskiego (pętla))
  • 904 (Galeria Dominikańska – Łozina (skrzyżowanie))
  • 908 (Dw. Nadodrze – Szymanów - pętla)
  • 914 (Galeria Dominikańska – Pruszowice)
  • 924 (Galeria Dominikańska – Stępin - kościół)
  • 930 (Kromera – Krzyżanowice)
  • 244 (Kminkowa – Petrusewicza; linia nocna)
  • 246 (Kozanów – Sołtysowice; linia nocna)
  • 247 (Giełdowa (centrum hurtu) – Polanowice; linia nocna)
  • 251 (Litewska – Krzyki; linia nocna)
  • 257 (Oporów – Ślazowa/Rędzin; linia nocna)

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.