Kai Bumann
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kai Bumann (ur. 16 sierpnia 1961[1] w Berlinie, zm. 2 czerwca 2022[2][3] w Nowym Targu) – niemiecki dyrygent, pedagog i profesor sztuk muzycznych[4], profesor Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku.
| Data i miejsce urodzenia |
16 sierpnia 1961 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 czerwca 2022 |
| Przyczyna śmierci |
zawał serca |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1986–2022 |
| Powiązania |
Akademia Muzyczna im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, |
| Odznaczenia | |
 | |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Wykształcenie
Absolwent wydziału dyrygentury Uniwersytetu Artystycznego w Berlinie.
Działalność artystyczna za granicą
Jego początek działalności artystycznej to rok 1986, gdzie rozpoczął pracę jako korepetytor operowy w Trewirze i Fryburgu Bryzgowijskim[5]. W 1989 został pierwszym dyrygentem teatru muzycznego w Detmold, a w sezonie 1992/1993 objął w nim stanowisko dyrektora artystycznego. W Detmlod kierował premierami: Lady Makbet mceńskiego powiatu Szostakowicza, Salome Straussa i Lulu Berga[6]. W latach 1986–1992, jako dyrygent, współpracował na stałe z wieloma teatrami operowymi w Niemczech. W 1996 został pierwszym dyrygentem w Staatstheater w Wiesbaden gdzie zrealizował premierę Czarodziejskiego fletu Mozarta, Cyrulika Sewilskiego Rossiniego, Aidę Verdiego i Toscę Pucciniego[6]. W latach 1998–2003 gościł regularnie w berlińskiej Deutsche Oper dyrygując m.in. Czarodziejskim fletem. Od 1998 był dyrektorem artystycznym i pierwszym dyrygentem Schweizer Jugend-Sinfonie-Orchester w Zurychu[5].
Działalność artystyczna w Polsce
Przez wiele lat był blisko związany z polską sceną i estradą muzyczną. Po zdobyciu II nagrody w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim w Genewie w 1994 rozpoczął współpracę z najważniejszymi ośrodkami muzycznymi w Polsce. W 1996 został pierwszym gościnnym dyrygentem Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, gdzie dyrygował m.in. cyklem symfonii Beethovena oraz - podczas obchodów 1000-lecia miasta – Pasją wg św. Łukasza Pendereckiego. W 1997 objął dyrekcję artystyczną Opery Krakowskiej, stając się również jej pierwszym dyrygentem[7]. Od początku 2004 do maja 2013 był stałym dyrygentem Warszawskiej Opery Kameralnej[8]. Współpracę z tą sceną rozpoczął, przygotowując muzycznie premierę Falstaffa Verdiego (2003). Z zespołem WOK odbył podróże do Francji, Hiszpanii i dwukrotnie do Japonii (2004, 2006). W Teatrze Wielkim – Operze Narodowej zadebiutował w lutym 2007, dyrygując operą Mozarta Don Giovanni[9]. Od września 2008 do czerwca 2012 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Polskiej Filharmonii Bałtyckiej im. Fryderyka Chopina w Gdańsku, gdzie wykonał m.in. wszystkie symfonie Gustava Mahlera[10]. W sezonach 2013–2015 był pierwszym gościnnym dyrygentem w Filharmonii Łódzkiej im. Artura Rubinsteina[11]. Od września 2015 do czerwca 2020 był dyrektorem artystycznym Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy[12]. 6 października 2018 dyrygował prawykonaniem Lacrimosy nr 2 Krzysztofa Pendereckiego, jednego z ostatnich dzieł kompozytora[13].
Działalność pedagogiczna
Od 2010 prowadził klasę dyrygentury w Akademii Muzycznej w Gdańsku[14]. Prowadził kursy mistrzowskie na uczelniach muzycznych w Polsce i za granicą.[15]
Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 grudnia 2021 otrzymał tytuł profesora sztuk muzycznych[4].
Życie prywatne
Kai Bumann był zafascynowany historią i kulturą Polski[16]. Oprócz działalności dyrygenckiej był wielkim humanistą. Przyjaźnił się z wieloma osobistościami polskiego życia kulturalnego[17]. Najbardziej cenił sobie przyjaźń z Józefem Tischnerem[16]. Mawiał często, że cisza to najpiękniejsza muzyka – dlatego schronienia szukał w cichej gorczańskiej wsi Łopuszna, a mieszkał niedaleko słynnej Tischnerówki. Za życia ks. Józefa Tischnera często szukał u niego porad. Później zawsze pilnował, by odwiedzić jego grób, a w Gdańsku organizował Dni Tischnerowskie[18].
Śmierć
Zmarł 2 czerwca 2022 na zawał serca w nowotarskim szpitalu. Został pochowany 7 czerwca 2022 zgodnie ze swoją wolą[19] na cmentarzu w Łopusznej[20].
Nagrody i odznaczenia
- II nagroda w Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim w Genewie (1994)
- Medal św. Wojciecha (2011)[21]
- Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (5 listopada 2014)[22]
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.