Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Juan Mata
hiszpański piłkarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Juan Manuel Mata García (wym. [ˈxwan manˈwel ˈmata]; ur. 28 kwietnia 1988 w Villafranca Montes de Oca[1]) – hiszpański piłkarz grający na pozycji pomocnika w australijskim klubie Western Sydney Wanderers. W latach 2009-2016 reprezentant Hiszpanii. Zwycięzca Mistrzostw Świata 2010 oraz Mistrzostw Europy 2012. Uczestnik Mistrzostw Świata 2014.
Remove ads
W swojej karierze występował m.in. w takich klubach jak: Manchester United, Chelsea, Valencia, Galatasaray czy Real Madryt B.
Remove ads
Kariera klubowa
Podsumowanie
Perspektywa
Wychowanek klubu Real Oviedo, od 2003 do 2006 roku zawodnik juniorskich zespołów Realu Madryt[2]. W sezonie 2006/2007 podstawowy gracz Realu Madryt Castilla, występującego w Segunda División.
Latem 2007 roku przeszedł na zasadzie wolnego transferu do Valencii. 2 września zadebiutował w jej barwach w Primera División w wygranym 2:1 meczu z Almeríą, natomiast pierwszego gola strzelił 3 lutego 2008 w spotkaniu z Realem Valladolid. W 2008 roku wraz z Valencią zdobył puchar Hiszpanii – w wygranym 3:1 finale z Getafe CF zdobył jedną z bramek[3]. W sezonie 2007/2008 zadebiutował również w europejskich pucharach – 11 grudnia 2007 zagrał w spotkaniu Ligi Mistrzów z Chelsea[4].
Podstawowym zawodnikiem Valencii stał się w połowie grudnia 2007 roku. W sezonach 2008/2009 i 2009/2010 regularnie występował w rozgrywkach Pucharu UEFA/Ligi Europy, natomiast w sezonie 2010/2011 rozegrał siedem meczów i zdobył jednego gola (z rzutu karnego w meczu fazy grupowej z tureckim Bursasporem[5]) w Lidze Mistrzów[1].
21 sierpnia 2011 roku Chelsea porozumiała się z Valencią w sprawie transferu Maty[6]. Trzy dni później Hiszpan został zawodnikiem londyńskiego klubu, podpisując z nim pięcioletni kontrakt[7]. W nowym zespole zadebiutował 27 sierpnia w wygranym 3:1 meczu z Norwich City, w którym strzelił jednego z trzech goli dla swojej drużyny[8]. W sezonie 2011/2012 wraz z Chelsea zdobył puchar Anglii, wygrał również Ligę Mistrzów – w spotkaniu finałowym z Bayernem Monachium wystąpił w podstawowym składzie, a w serii rzutów karnych nie zdobył bramki (Manuel Neuer obronił)[9]. W sezonie 2013/14 po przyjściu do klubu nowego trenera – Jose Mourinho, Mata zasiadł na ławce rezerwowych. Nie wystąpił w Superpucharze Europy w meczu z Bayernem, a jego drużyna uległa w rzutach karnych. Dopiero po kilku meczach portugalski szkoleniowiec dał zagrać w podstawowym składzie The Blues. Ostatecznie Mata znowu wrócił do pierwszego składu londyńskiej drużyny.
24 stycznia 2014 roku Manchester United poinformował, że ustalił z Chelsea warunki transferu Maty[10]. Dzień później piłkarz oficjalnie podpisał kontrakt z nowym klubem[11]. 28 stycznia 2014 roku zadebiutował w meczu z Cardiff City wygranym przez zespół z Manchesteru 2:0, Mata zanotował asystę przy drugim trafieniu[12]. 29 marca 2014 zdobył pierwszego gola w barwach United, w wygranym 4:1 spotkaniu z Aston Villą[13]. Od 1 lipca 2021 roku, po wygaśnięciu kontraktu z Manchesterem United, był wolnym zawodnikiem. Następnego dnia ponownie związał się roczną umową z tym klubem. 2 czerwca 2022 roku Manchester United poinformował o nie przedłużeniu kontraktu z Matą[14].
Remove ads
Kariera reprezentacyjna
Podsumowanie
Perspektywa
W 2006 wraz z reprezentacją Hiszpanii U-19 został mistrzem Europy. W turnieju, który został rozegrany w Polsce strzelił cztery gole (w tym hat-tricka w spotkaniu grupowym z Turcją) w pięciu meczach[15]. Rok później uczestniczył w mistrzostwach świata do lat 20 w Kanadzie – wystąpił w czterech pojedynkach i zdobył dwie bramki[16]. W 2007 zadebiutował w reprezentacji U-21, z którą w 2011 wywalczył mistrzostwo Europy oraz został wybrany do drużyny gwiazd turnieju[17].

W seniorskiej reprezentacji Hiszpanii zadebiutował 28 marca 2009 w wygranym 1:0 meczu z Turcją[18]. W tym samym roku wziął udział w Pucharze Konfederacji – wystąpił w dwóch spotkaniach, zaś Hiszpania zajęła trzecie miejsce[16]. W 2010 roku wraz z reprezentacją został mistrzem świata. W turnieju, który odbył się w Republice Południowej Afryki zagrał jedynie w meczu fazy grupowej z Hondurasem (2:0), zmieniając w drugiej połowie Fernando Torresa[19].
W mistrzostwach Europy w Polsce i na Ukrainie (2012) wystąpił jedynie w wygranym 4:0 meczu finałowym z Włochami, w którym zmienił w 87. minucie Andrésa Iniestę i chwilę później strzelił czwartego gola dla Hiszpanów[20]. Następnie uczestniczył w igrzyskach olimpijskich w Londynie, w których był podstawowym zawodnikiem reprezentacji – zagrał we wszystkich trzech meczach kadry w podstawowym składzie[16].
Remove ads
Statystyki kariery
Klubowe
- (aktualne na 22 maja 2022)
Reprezentacja
- (aktualne na 15 listopada 2016)
Sukcesy
- Valencia
- Puchar Króla (1): 2007/2008
- Chelsea
- Puchar Anglii (1): 2011/2012
- Liga Mistrzów UEFA (1): 2011/2012
- Liga Europy UEFA (1): 2012/2013
- Manchester United
- Puchar Anglii (1): 2015/2016
- Tarcza Wspólnoty (1): 2016
- Puchar Ligi (1): 2016/2017
- Liga Europy UEFA (1): 2016/2017
Sukcesy reprezentacyjne
- Złoty medal na Mistrzostwach Świata (1): 2010
- Złoty medal na Mistrzostwach Europy (1): 2012
- Srebrny medal na Pucharze Konfederacji (1): 2013
- Złoty medal na Mistrzostwach Europy U-19 (1): 2006
- Złoty medal na Mistrzostwach Europy U-21 (1): 2011
Remove ads
Nagrody
- Mistrzostwa Europy U-21 Golden Player: 2011
- Mistrzostwa Europy U-21 Brązowy But: 2011
- Mistrzostwa Europy U-21 Drużyna turnieju: 2011
- Jedenastka sezonu Premier League 2012/2013 według PFA
- Piłkarz Roku Chelsea: 2012, 2013[21]
- Najlepszy gracz finału FA Cup: 2012
- Gracz miesiąca Premier League: 2012 (październik)
- Najwięcej asyst w Premier League: 2012/2013
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads