Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
José Aldo
brazylijski zawodnik mieszanych sztuk walki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
José Aldo da Silva Oliveira Júnior (ur. 9 września 1986 w Manaus) – brazylijski zawodnik mieszanych sztuk walki w wadze koguciej. Mistrz WEC z 2009 oraz dwukrotny UFC w wadze piórkowej z 2010 i 2016.
Remove ads
Remove ads
Życiorys
Urodził się 9 września 1986 roku w Manaus, w Brazylii. Jako niemowlę Aldo został upuszczony na grilla, co pozostawiło trwałą bliznę na lewej stronie jego twarzy[1][2]. Przez cały okres dziecięcy interesował się piłką nożną i chciał zostać piłkarzem. Jego sportowe aspiracje wspierał ojciec. W młodzieńczym czasie miał dość bicia się w bójkach na ulicy, przez co zaczął trenować capoeirę, aby nauczyć się samoobrony. Po zajęciach trenował capoierę walki na ulicach. Zwrócił uwagę trenera brazylijskiego jiu-jitsu, który później namówił go do trenowania tej sztuki walki. Aldo zdecydował się porzucić capoeirę i zacząć trenować jiu-jitsu. W wieku 17 lat przeniósł się z Manaus do Rio de Janeiro mając ze sobą tylko swoje ubrania i determinację, by trenować tam mieszane sztuki walki, aż osiągnie coś w tym sporcie[3]. Jest kolegą z klubu i partnerem treningowym byłego mistrza UFC w wadze koguciej Renana Barão, w Nova União[4][5].
Remove ads
Kariera MMA
Podsumowanie
Perspektywa
Wczesna kariera
Profesjonalną karierę MMA rozpoczął w 2004 roku w wieku 17 lat. Pierwszych 7 walk wygrał przed czasem w 1. rundzie[6]. W ósmym pojedynku doznał pierwszej porażki, gdy w listopadzie 2005 roku przegrał w rodzinnym Manaus przez poddanie z Luciano Azevedo[6].
WEC
W 2008 roku legitymując się bilansem walk 10-1, podpisał kontrakt z amerykańską organizacją WEC. W ciągu roku wygrał 5 walk z rzędu, wszystkie przez nokaut[6], dzięki czemu otrzymał szansę walki o mistrzostwo WEC w wadze piórkowej z dotychczasowym mistrzem Mikiem Brownem. Doszło do niej 18 listopada 2009 roku w Las Vegas (WEC 44). Aldo wygrał z Amerykaninem przez techniczny nokaut w 2. rundzie i odebrał mu pas[7]. Będąc niepokonanym od 2005 roku, Aldo był teraz powszechnie uznawany za najlepszego zawodnika MMA w wadze piórkowej i uwzględniany na czołowych miejscach rankingów zawodników bez podziału na kategorie wagowe. W styczniu 2010 roku został ponadto nagrodzony przez fachowy portal internetowy sherdog.com tytułem „Zawodnika roku 2009”[8].
24 kwietnia 2010 roku na gali WEC 48 obronił tytuł pokonując przez jednogłośną decyzję Urijah Fabera[6]. W drugiej obronie tytułu 30 września 2010 roku (WEC 51) znokautował ciosami pięściami Manwela Gamburjana[6]. Było to 8. z rzędu zwycięstwo Aldo w WEC, co było rekordem tej organizacji.
UFC
28 października 2010 roku prezydent organizacji UFC, Dana White ogłosił, że WEC zostanie połączona z UFC, a jej mistrzowie w wagach piórkowej i koguciej staną się automatycznie mistrzami UFC. 20 listopada, podczas konferencji prasowej w Auburn Hills Aldo otrzymał z rąk White’a pas mistrza UFC w wadze piórkowej[9].
Mistrz UFC w wadze piórkowej
Tytuł obronił pięciokrotnie. 30 kwietnia 2011 roku w Toronto (UFC 129) pokonał przez jednogłośną decyzję Kanadyjczyka Marka Hominicka (48-45, 48-46, 49-46)[10], a 9 października w Houston (UFC 136) Amerykanina Kenny’ego Floriana[11].
14 stycznia 2012 roku w Rio de Janeiro (UFC 142) znokautował natomiast ciosem kolanem Amerykanina Chada Mendesa[12][13].
2 lutego 2013 pokonał na punkty debiutującego w wadze piórkowej byłego mistrza w kat. lekkiej Frankiego Edgara. Na początku sierpnia stoczył kolejną walkę w obronie pasa, tym razem z Koreańczykiem Jung Chan-sungiem którego ostatecznie pokonał w 4. rundzie przez TKO (wcześniej Koreańczyk doznał kontuzji barku, a sam Aldo złamał stopę).
Utrata pasa i dalsze walki o tytuł
12 grudnia 2015 przegrał z Irlandczykiem Conorem McGregorem walkę o zunifikowany tytuł mistrza UFC w wadze piórkowej, co przerwało jego passę 18 zwycięstw z rzędu[14].
9 lipca 2016 roku na jubileuszowej gali UFC 200, zdobył tymczasowy tytuł wagi piórkowej, wypunktowując na pełnym dystansie pięciu rund w rewanżu Frankiego Edgara[15].
26 listopada 2016 UFC poinformowało o zwakowaniu pasa wagi piórkowej przez McGregora. Aldo natomiast został promowany na niekwestionowanego mistrza wagi piórkowej[16].
3 czerwca 2017 podczas UFC 212 stracił tytuł na rzecz tymczasowego mistrza wagi piórkowej Hawajczyka Maxa Hollowaya z którym przegrał przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie[17]. W rewanżu 2 grudnia 2017 ponownie uległ Hollowayowi w trzeciej rundzie przez TKO[18].
28 lipca 2018 stoczył pierwszą od ponad ośmiu lat walkę która nie miała statusu mistrzowskiego, pokonując przez TKO w pierwszej rundzie Jeremy’iego Stephensa[6].
W głównej walce podczas gali UFC Fight Night 144 2 lutego 2019 wygrał walkę z Renato Moicano przez TKO w drugiej rundzie[19]. Zwycięstwo przyniosło mu bonus za występ wieczoru[20].
Na UFC 237 w dniu 11 maja 2019 roku w Rio de Janeiro zmierzył się z Alexandrem Volkanovskim[21]. Przegrał walkę przez jednogłośną decyzję[22].
24 czerwca 2019 roku ogłoszono, że przed walką z Volkanovskim podpisał nowy kontrakt na osiem walk z UFC. Oznaczało to poważne odchylenie od poprzedniego zdecydowanego stanowiska Aldo w kwestii przejścia na emeryturę pod koniec 2019 roku, w którym stwierdził: „Już planowałem przestać, gdy miałem 30 lat i zacząć coś innego. Jestem w punkcie, w którym muszę podjąć decyzję i nic nie zmieni mojego zdania. Sztuki walki zawsze będą częścią mojego życia, ale wszystko ma początek, środek i koniec. I widzę, że to się kończy[23][24].”
Przejście do wagi koguciej
23 października 2019 ogłoszono, że zadebiutuje w wadze koguciej. Zmierzył ze swoim rodakiem Marlonem Moraesem na UFC 245 14 grudnia 2019[25]. Wyrównany pojedynek przegrał przez niejednogłośną decyzję[26].
Oczekiwano, że zmierzy się z mistrzem wagi koguciej UFC Henrym Cejudo 9 maja 2020 roku na UFC 250[27]. Aldo wycofał się 8 kwietnia z powodu problemów wizowych, ponieważ oczekiwano, że wydarzenie zostanie przeniesione do Stanów Zjednoczonych z powodu pandemii COVID-19. Po obronie tytułu Cejudo przeciwko Dominickowi Cruzowi na UFC 249, Cejudo ogłosił, że kończy karierę zawodową w MMA i zwolnił tytuł mistrza wagi koguciej UFC. Amerykańska organizacja ogłosiła, że Aldo zmierzy się o ten tytuł z Piotrem Janem na UFC 251 12 lipca 2020[28]. Przegrał walkę przez techniczny nokaut w rundzie piątej[29].
19 grudnia 2020 roku podczas gali UFC Fight Night 183 19 grudnia 2020 roku stoczył walkę z Marlonem Verą[30]. Aldo przełamał serię porażek i zwyciężył przez jednogłośną decyzję sędziów (29-28, 29-28, 29-28)[31].
W kolejnej walce 7 sierpnia 2021 roku na gali UFC 265 zmierzył się z Pedro Munhozem[32]. Po 15 minutach walki sędziowie byli jednogłośni i wskazali na kolejną wygraną Aldo[33].
4 grudnia 2021 roku zmierzył się z Robem Frontem w walce wieczoru gali UFC on ESPN 3[34]. Karty punktowe jako zwycięzcę, jednogłośnie wskazały byłego dominatora wagi piórkowej – Aldo[35].
20 sierpnia 2022 na gali UFC 278 w Salt Lake City przegrał przez jednogłośną decyzję (29-28, 29-28, 30-27) z Gruzinem, Merabem Dwaliszwilim[36].
Przejście na emeryturę
18 września 2022 tego samego dnia, w którym urodził się jego syn, ogłoszono, że zakończył karierę w MMA, pozostawiając jedną walkę w kontrakcie z UFC[37]. Pomimo początkowych doniesień okazało się, że miał nadal kontrakt z UFC, jednak otrzymał pozwolenie na poszukiwanie możliwości w innych sportach[38].
Powrót z emerytury
Po powrocie z emerytury, zmierzył się z Jonathanem Martinezem 4 maja 2024 na gali UFC 301[39]. Wygrał walkę jednogłośną decyzją sędziowską[40].
Pięć miesięcy później na październikowej gali UFC 307 w Salt Lake City stoczył walkę z Mario Bautistą[41]. Przegrał niejednogłośną decyzją sędziów[42].
10 maja 2025 roku na UFC 315 w Montrealu skrzyżuje rękawice z Aiemannem Zahabim[43].
Remove ads
Styl walki
Jest znany przede wszystkim z uderzeń w stylu boksu tajskiego i kopnięć, połączonych z defensywnymi zapasami. Posiada również czarny pas w brazylijskim stylu zapaśniczym luta livre oraz brazylijskim Jiu-jitsu. Od czasu walki z Markiem Hominickiem trenuje boks tajski z holenderskim shootboxerem, Andym Souwerem.
28 września 2014 roku w Nova União, pod okiem wielu trenerów otrzymał swój czarny pas w luta Livre[44].
Ma najwięcej zwycięstw i nokautów w historii wagi piórkowej UFC i WEC; zadał w sumie 691 znaczących uderzeń w UFC i WEC[45].
Życie prywatne
Dorastał w biedzie i często zdarzały mu się dni bez jedzenia lub z jego niewielką ilością. Na podstawie jego wczesnego życia powstał brazylijski film Mais Forte que o Mundo[46].
Jest żonaty z Vivianne Perreira, która posiada purpurowy pas w jiu-jitsu i dwukrotnie walczyła zawodowo w boksie tajskim. W 2012 roku urodziła się ich córka, Joanna. 18 września 2022 roku Vivianne urodziła pierwszego syna pary[47].
Jest zapalonym fanem piłki nożnej. W Brazylii znany jest jako kibic Clube de Regatas Brasil oraz Chelsea F.C.[48].
Remove ads
Osiągnięcia
Mieszane sztuki walki
- World Extreme Cagefighting
- 2009–2010: mistrz WEC w wadze piórkowej
- Ultimate Fighting Championship
- 2010–2015: mistrz UFC w wadze piórkowej
- 2016: tymczasowy mistrz UFC w wadze piórkowej
- 2016–2017: mistrz UFC w wadze piórkowej
- Sherdog
- 2009: Zawodnik roku[49]
- 2010: All-Violence Second Team[50]
- Galeria sławy MMA[51]
- 2021: Powracający zawodnik roku[52]
- World MMA Awards
- 2010: Zawodnik Roku im. Charlesa "Maski" Lewisa[53]
- 2014: Walka roku vs. Chad Mendes na UFC 179[54]
- ESPN
- 2014: Walka roku vs. Chad Mendes na UFC 179[55]
- BloodyElbow.com
- 2014: Walka roku vs. Chad Mendess na UFC 179[56]
- MMAJunkie.com
- 2014: Walka roku vs. Chad Mendes na UFC 179[57]
- 2014: Walka miesiąca październik vs. Chad Mendes[58]
- Wrestling Observer Newsletter
- 2015: Najlepszy feud vs. Conor McGregor
Grappling
Remove ads
Lista zawodowych walk w MMA
Podsumowanie
Perspektywa
Remove ads
Lista walk w boksie
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads