Loading AI tools
nowozelandzki rugbysta i trener Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
John Mitchell (ur. 23 marca 1964 w Hawera) – nowozelandzki rugbysta grający w trzeciej linii młyna, zwycięzca National Provincial Championship, reprezentant kraju, następnie trener, zdobywca Currie Cup i brązowy medalista Pucharu Świata 2003.
 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
John Eric Paul Mitchell | ||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzrost |
190 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Masa ciała |
108 kg | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Rugby union | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Reprezentacja narodowa | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||
Uczęszczał do Francis Douglas Memorial College, gdzie występował w szkolnych drużynach rugby union i koszykówki. W tej drugiej powoływany był w latach 1981–1983 do narodowych reprezentacji szkół średnich oraz juniorów, zdecydował się jednak skoncentrować na rugby[1][2]. W 1983 roku związał się z Fraser Tech Rugby Club, z którym trzykrotnie zwyciężał w rozgrywkach Waikato Rugby Union[3]. Wkrótce został kapitanem zespołu juniorów Waikato, zaś w seniorskiej drużynie zadebiutował w roku 1985 i w kolejnych dziesięciu sezonach zaliczył 134 występy[1][4][5]. Jako kapitan doprowadził region do triumfu w National Provincial Championship w 1992 oraz do zdobycia Ranfurly Shield rok później[1][6]. Na poziomie klubowym grał także w Europie w zespołach Garryowen Football Club[7][8] oraz Sale Sharks[9].
W 1993 roku otrzymał powołanie do nowozelandzkiej reprezentacji na tournée do Europy. Nie wystąpił w żadnym testmeczu, zagrał jednak w sześciu meczach All Blacks z regionalnymi zespołami, trzykrotnie jako kapitan, zdobywając dwa przyłożenia. W roku następnym został mianowany kapitanem drużyny podczas szkoleniowej wyprawy do Argentyny[1].
Trzykrotnie zagrał dla Barbarians[10], a w 1995 roku wystąpił w zespole Classic All Blacks[2].
Karierę trenerską zaczynał w Fraser Tech Rugby Club, z którym dwukrotnie zwyciężał w rozgrywkach Waikato Rugby Union[2][3]. Kolejne jej etapy miały miejsce na Wyspach Brytyjskich. Z Sale Sharks, z którym związany był początkowo jako grający trener, potem jedynie w roli szkoleniowca, dotarł do finału Anglo-Welsh Cup[3], prowadził następnie Wasps[11]. Był odpowiedzialnym za formację młyna asystentem prowadzącego irlandzką reprezentację Murraya Kidda[12][13][14], następnie w tej samej roli znajdował się w latach 1997–2000 w sztabie szkoleniowym Clive’a Woodwarda, a Anglicy w tym czasie zdobyli Triple Crown w 1998 oraz Puchar Sześciu Narodów 2000[3][15].
Po tym turnieju odrzucił propozycję przedłużenia kontraktu, powrócił do Nowej Zelandii i objął funkcję dyrektora do spraw rozwoju i trenera zespołu rezerw Waikato[11][16][2][17]. Już w październiku tego roku podpisał dwuletni kontrakt z występującym w rozgrywkach Super 12 zespołem Chiefs[18][19]. Doprowadził go do szóstego miejsca w sezonie 2001, po czym zgłosił swoją kandydaturę w konkursie na szkoleniowca All Blacks, a będąc wybrany spośród dwudziestu dwóch kandydatów w październiku 2001 roku zastąpił na stanowisku Wayne’a Smitha[1][20][21]. W czasie dwuletniej kadencji zdobył Bledisloe Cup i dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Trzech Narodów[3], jednak kluczowa dla jego losów była porażka w półfinale Pucharu Świata 2003 z Wallabies[22]. Pomimo zdobycia brązowego medalu musiał ponownie ubiegać się o tę posadę[23], otrzymał ją jednak Graham Henry[1][24].
W grudniu 2003 roku został trenerem Waikato z umową obowiązującą przez trzy lata[25][26]. W National Provincial Championship 2004 poprowadził zespół do półfinałów[3], jednak na początku roku 2005 poprosił o wcześniejsze zwolnienie[27]. W lutym tego roku został szkoleniowcem tworzącego się zespołu Western Force[28], a kontrakt w roku 2007 został przedłużony do końca sezonu 2011[29]. Pod koniec grudnia 2008 roku został częściowo zawieszony w obowiązkach z uwagi na skargi zawodników i sztabu szkoleniowego[30][31], na początku stycznia 2008 został jednak przywrócony do pracy w pełnym wymiarze[32].
W czerwcu 2010 roku ogłoszono, iż podczas posezonowej przerwy w rozgrywkach Super 14 wraz z Carlosem Spencerem i Johanem Ackermannem poprowadzi w Currie Cup południowoafrykański zespół Golden Lions[33][34][35]. We wrześniu tego roku podpisał jednak z nim trzyletni kontrakt[36][37], za zgodą Force opuszczając klub, z którym podczas pięcioletniej kadencji nie udało się awansować do fazy play-off.[38]. W roku 2011 w Super Rugby poprowadził Lions, zaś z Golden Lions zwyciężył w Currie Cup[39], co dało mu wyróżnienie dla najlepszego trenera roku w RPA[40]. Podobnie jak w Australii, również w RPA zawodnicy wysunęli skargi na jego zachowanie i ich traktowanie[41], przez co w czerwcu 2012 roku związek zawiesił trenera w obowiązkach na czas zbadania sprawy[42]. W listopadzie zarzuty zostały oddalone i Mitchell powrócił do pracy[43][44], kilka dni później zrezygnował pozostając związany z zespołami w roli konsultanta[45][46]. Pod koniec listopada 2012 roku dołączył do sztabu szkoleniowego Sale Sharks[47], po miesiącu opuścił jednak zespół podając powody osobiste[48].
We wrześniu 2013 roku został głównym trenerem drużyny rugby z University of KwaZulu-Natal[49]. Dotarł z nią do finału uniwersyteckich rozgrywek, po czym zrezygnował z prowadzenia zespołu[50]. Prowadził następnie konsultacje i warsztaty dla trenerów[51]. Pod koniec roku 2015 był przymierzany do roli szkoleniowca Stormers po odejściu Eddiego Jonesa[52], na początku stycznia 2016 roku został jednak ogłoszony nowym selekcjonerem reprezentacji USA[53][54].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
