Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Jaskinia Zakopiańska (Wielka Upłaziańska) – jaskinia w Dolinie Kościeliskiej w Tatrach Zachodnich[1]. Wejście do niej znajduje się w lewym orograficznie zboczu górnej części Żlebu pod Wysranki na wysokości 1350 metrów n.p.m. w pobliżu Jaskini przy Sikawce i północno-wschodniego otworu Jaskini Czarnej. Długość jaskini wynosi 46 metrów, a jej deniwelacja 12 metrów[2].
| Plan jaskini | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
46 m |
| Głębokość |
11 m |
| Deniwelacja |
12 m |
| Wysokość otworów |
1350 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
380 m |
| Ekspozycja otworów |
ku NNW |
| Data odkrycia |
znana od dawna |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.D-09.01 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°14′51″N 19°52′51″E | |
Główną częścią jaskini jest duża sala (9 metrów długości, 5 metrów szerokości) połączona ciasnym 2-metrowym przełazem z niewielką salką. Sale znajdują się zaraz przy otworze wejściowym. Jest on podzielony na dwie części. Jedną częścią wchodzi się do dużej sali, drugą do niewielkiej salki.
Z dużej sali idzie ciasny, 15-metrowej długości korytarz, z licznymi zaciskami, do małej salki w której zaczyna się 5-metrowy ciąg kończący się zawaliskiem. Po drodze w bok odchodzi krótki szczelinowy korytarzyk[3].
Jaskinia jest prawdopodobnie fragmentem Jaskini Czarnej.
Można w niej spotkać mleko wapienne, drobne stalaktyty, stalagmity oraz nacieki grzybkowe[3].
Otwór jaskini, zasypany częściowo gruzem skalnym, był prawdopodobnie znany od dawna. W 1965 roku rozpoczęli go odkopywać J. Grodzicki, J. Rudnicki i E. Winiarski. Przez następne lata odkopywanie, również częściowo zasypanych sal i korytarzy, kontynuowali grotołazi z Warszawy i Zakopanego.
R. Kujat opublikował w 1979 roku plan jaskini oparty na pomiarach W.W. Wiśniewskiego i własnych[3].
