Janina Doroszewska
polska pedagożka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janina Doroszewska (ur. 7 kwietnia 1900 w Łodzi; zm. 22 września 1979 w Warszawie) – polska pedagog. Doktor filozofii Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Specjalistka z zakresu pedagogiki terapeutycznej oraz kształcenia nauczycieli mających uczyć w szkołach specjalnych[2]. Profesor Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej i profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodziła się 7 kwietnia 1900 roku w Łodzi. Jej rodzicami byli Katarzyna i Bronisław Rogowscy – działacze społeczno-oświatowi. Maturę zdała w 1918. Brała udział w Bitwie Warszawskiej jako pielęgniarka[3]. W 1928 uzyskała stopień doktora filozofii na Uniwersytecie Warszawskim. Dwa lata studiowała we Francji i jeden rok w Stanach Zjednoczonych. Po powrocie do Polski pracowała w zakładach specjalnych oraz w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie[1][4]. W 1937 r. przebywała w Stanach Zjednoczonych, gdzie interesowała się nowojorskim instytutem niewidomych. Podczas II wojny światowej była dyrektorką przedszkola dla dzieci niewidomych w Laskach[3].
W 1947 została profesorem. Następny rok przepracowała w stołecznym szpitalu dziecięcym. We wrześniu 1949 rozpoczęła pracę w Instytucie Pedagogiki Specjalnej jako zastępczyni dyrektora[1]. Jednocześnie, wraz z Marią Grzegorzewską, współpracowała w ramach Katedry Pedagogiki Specjalnej na Uniwersytecie Warszawskim[3]. W 1959 otrzymała stanowisko docenta na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1967–1970 pracowała na stanowisku profesora i wykładała pedagogikę specjalną na Wydziale Psychologii i Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Do 1975 była redaktorką naczelną czasopisma „Szkoła Specjalna”. Zmarła 22 września 1979 w Warszawie. Pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera R-6-6/7)[5].
Była żoną Witolda Doroszewskiego[1][6].
Zainteresowania naukowe
Zainteresowania naukowe Janiny Doroszewskiej koncentrowały się wokół problematyki pedagogiki leczniczej, profilaktyki i terapii dziecięcej, a także problemów kształcenia nauczycieli pragnących podjąć pracę w szkołach specjalnych[1]. Zajmowała się zagadnieniami opieki wychowawczej nad dziećmi chorymi i niepełnosprawnymi oraz ich terapią medyczną, psychologiczną i pedagogiczną[3][6].
Główne prace
- Terapia wychowawcza (Zakład im. Ossolińskich, 1957)
- Stefania Sempołowska. Wspomnienia, (Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1959)
- Nauczyciel-wychowawca w zakładzie leczniczym (Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1963)
- Maria Grzegorzewska. Materiały z sesji naukowej - 7.XI.1969 r. (1972)
- O regeneracji (1972)
- Pedagogika specjalna (1989)[1][2]
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.