Jan Wasilewski (1907–1973)

Jan Wasilewski (ur. 12 kwietnia 1907 w Moskwie^[1], zm. 27 marca 1973^[2]) – polski działacz partyjny, prawnik, dyplomata, podsekretarz stanu w Ministerstwie Ziem Odzyskanych (1945–1947), poseł w Finlandii (1947–1949), zastępca Prokuratora Generalnego PRL (1957–1961), ambasador w Belgii (1961–1968), sędzia Sądu Najwyższego (1969–1973).

Nie mylić z: Janem Wasilewskim, do 2001 Prezesem Sądu Najwyższego kierującym Izbą Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych.

Jan Wasilewski

Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1907 Moskwa
Data śmierci	27 marca 1973
Podsekretarz stanu w Ministerstwie Ziem Odzyskanych
Okres	od grudnia 1945 do stycznia 1947
Przynależność polityczna	PPR
Poseł RP w Finlandii
Okres	od lutego 1947 do czerwca 1949
Przynależność polityczna	PPR
Poprzednik	Stefan Szumowski
Następca	Włodzimierz Umiastowski
Zastępca Prokuratora Generalnego
Okres	od lutego 1957 do czerwca 1961
Przynależność polityczna	PZPR
Ambasador PRL w Belgii
Okres	od 7 listopada 1961 do 11 października 1968
Przynależność polityczna	PZPR
Poprzednik	Aleksander Wolski
Następca	Franciszek Modrzewski
Sędzia Sądu Najwyższego
Okres	od 15 stycznia 1969 do 27 marca 1973

Życiorys

Syn Ludwika. W 1928 ukończył szkołę średnią im. Juliusza Słowackiego w Wilnie. W 1930 zapisał się na Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniwersytetu Wileńskiego. Ze względu na trudną sytuację materialną musiał w 1930 rozpoczął pracę jako praktykant w urzędach pocztowych w Wilnie. Do 1934 doszedł do stanowiska zastępcy kierownika poczty. W 1934 zdał egzamin urzędniczy i do 1939 pracował w Ministerstwie Poczt i Telegrafów jako referent do spraw uproszczenia manipulacji pocztowych. Jednocześnie pełnił funkcję sekretarza redakcji „Przeglądu Pocztowego”^[1].

W latach 1939–1942 pracował dorywczo. Od 1942 do 1944 był kierownikiem handlowym w firmie K. Borkowski i Spółka. Od sierpnia 1944 do stycznia 1945 był oficerem w Zarządzie Polityczno-Wychowawczym 1 Armii Wojska Polskiego^[1]. Był dyrektorem Biura Prezydialnego Krajowej Rady Narodowej^[3].

W styczniu 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Uzyskał stopień doktora praw^[1].

Od stycznia do grudnia 1945 był szefem Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP. Od grudnia 1945 do stycznia 1947 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Ziem Odzyskanych. Od października 1946 odbywał praktykę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ), by w lutym objąć stanowisko posła RP w Finlandii, na którym pozostał do czerwca 1949. Po powrocie z Helsinek, od czerwca 1949 do lutego 1950 pracował w MSZ. Od lutego 1950 do listopada 1952 był radcą prawnym-adwokatem w BOR^[1]. Od listopada 1952 do listopada 1954 przebywał w areszcie na wniosek dyrektora Departamentu X Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego^[1][4]. Następnie, od listopada 1954 do marca 1957 ponownie pracował jako radca prawny i adwokat w Radzie Adwokackiej^[1]. W marcu 1957 objął kierownictwo tzw. komisji Mazura-Wasilewskiego^[4]. Od lutego 1957 do czerwca 1961 pełnił funkcję zastępcy prokuratora generalnego PRL. W latach 1961–1968 był ambasadorem w Belgii. 15 stycznia 1969 został powołany na sędziego Sądu Najwyższego^[1].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[2].

Przypisy

1. Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2023-07-07] [zarchiwizowane 2023-07-07].
2. Wyszukiwarka cmentarna [online], Warszawskie cmentarze [dostęp 2023-07-07].
3. ZenonZ. Romanow ZenonZ., Memoriał Polaków z powiatu złotowskiego z 18 września 1945 roku, „Słupskie Studia Historyczne”, 10, 2003, s. 314, ISSN 1641-9650 [dostęp 2023-07-07].
4. DianaD. Maksymiuk DianaD., Rozliczeniowe komisje, Przystanek Historia, 19 października 2022 [dostęp 2023-07-07] [zarchiwizowane 2023-03-22].

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 13157413875016052738
• PLWABN: 9811263154305606