Jacek Moskwa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jacek Moskwa

Jacek Moskwa (ur. 22 marca 1948 w Warszawie) – polski dziennikarz prasowy i telewizyjny, pisarz, watykanista. W latach 1990–2005 korespondent z Rzymu i Watykanu. Autor książek biograficznych o papieżu Janie Pawle II.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Zawód, zajęcie ...
Jacek Moskwa
Thumb
Data i miejsce urodzenia

22 marca 1948
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz pisarz

Zamknij

Życiorys

Podsumowanie
Perspektywa

Ukończył VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Warszawie oraz Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach rozpoczął pracę jako dziennikarz. Związany głównie z mediami katolickimi. W latach osiemdziesiątych był jednym z redaktorów podziemnego dwutygodnika „Solidarności Walczącej” „Horyzont”. W 1987 roku podczas II pielgrzymki Jana Pawła II do Polski pracował w biurze prasowym Konferencji Episkopatu Polski. W latach 1988/1989 pełnił obowiązki zastępcy sekretarza Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Od 1990 do 2005 r. korespondent polskich mediów akredytowany w Rzymie i przy Stolicy Apostolskiej; w tym charakterze odbył wiele podróży na pokładzie papieskiego samolotu m.in. do: Albanii, Libanu, Meksyku, USA, Indii, Gruzji, Jordanii, Izraela i na Kubę. Po powrocie do Polski wydawca „Świata Książki” i redaktor TVP – od początku 2010 roku pracuje wyłącznie jako pisarz i niezależny publicysta. Jest m.in. autorem książek biograficznych o papieżu Janie Pawle II. Od 1975 roku członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, od 1989 r. polskiego oddziału PEN Clubu, od 2003 r. Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 2008 r. wiceprezes Oddziału Warszawskiego i rzecznik prasowy Zarządu Głównego)[1]. Od maja 2010 r. wiceprezydent Rady Pisarzy Trzech Mórz, skupiającej organizacje literatów z 26 krajów Europy. Zasiada w Radzie Konsultacyjnej Centrum Monitoringu Wolności Prasy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[2]. Członek warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej i w latach 2014-2016 członek komisji rewizyjnej tego stowarzyszenia.

Praca zawodowa

  • Od 1971 – dziennikarz redakcji „Słowo Powszechne” oraz współpracownik „Gazety Prawniczej” i tygodników społeczno-kulturalnych. W roku 1981 mianowany zastępcą redaktora naczelnego „Słowa Powszechnego”, po wprowadzeniu stanu wojennego zostaje wraz z częścią zespołu redakcyjnego zwolniony z pracy pod zarzutem popierania „Solidarności”;
  • 1982–1987 – zastępca redaktora naczelnego w miesięczniku Księży Pallotynów „Królowa Apostołów” i autor artykułów w prasie podziemnej;
  • 1987–1989 – członek redakcji podziemnego dwutygodnika „Solidarności Walczącej” „Horyzont” oraz miesięcznika „Res Publica
  • 1989–1990 – zastępca redaktora naczelnego dziennika „Rzeczpospolita”
  • 1990–2005 – korespondent z Rzymu oraz Watykanu:
  • 2006 – wydawca w oficynie „Świat Książki” odpowiedzialny za dział literatury faktu
  • 2007 – 2009 – redaktor odpowiedzialny za dział publicystyki w Agencji Produkcji Telewizyjnej TVP

Praca dydaktyczna

Nagrody i wyróżnienia

  • 1976, 1980 – nagrody Fundacji Reinholda Schneidera z Hamburga za eseje o chrześcijańskiej filozofii pokoju;
  • 1984 – nagroda Episkopatu Polski w konkursie z okazji 600-lecia Jasnej Góry za powieść „Pątnicy”;
  • 1987 – nagroda Fundacji Reinholda Schneidera z Hamburga za esej o Maksymilianie Kolbem i Edycie Stein;
  • 1987 – Nagroda Niezależnych Dziennikarzy im. Ks. Stanisława Konarskiego za książkę „Antoni Marylski i Laski”;
  • 1997 – nagroda „Premio Internazionale Calabria” dla najlepszego korespondenta zagranicznego we Włoszech;
  • 2002 – znalazł się pośród 14 watykanistów z różnych krajów, zaproszonych jako autorzy modlitw i rozważań Drogi Krzyżowej odbywającej się w rzymskim Koloseum pod przewodnictwem papieża Jana Pawła II Opatrzył komentarzem stację ósmą (według numeracji włoskiej): „Szymon Cyrenejczyk pomaga nieść krzyż Jezusowi”.
  • 2012 – Nagroda „Ślad” im. bp. Jana Chrapka[4]

Twórczość

Książki

Programy telewizyjne

  • W duchu i w prawdzie (o ks. Janie Zieji) wspólnie z Krystyną Mokrosińską, TVP 2, Warszawa 1991;
  • Polityka wschodnia Watykanu, Dyrekcja Programów Informacyjnych TVP, Warszawa 1991;
  • Znak sprzeciwu, XV-lecie pontyfikatu Jana Pawła II, TVP 1, Warszawa 1993;
  • Pollone i Polska (o rodzinie Frassati – Gawrońskich) wspólnie z Agnieszką Matynią-Dąbrowską, TVP 1, Warszawa 1994;
  • Jak rozpoznać Ośmiornicę? (o mafii we Włoszech) wspólnie z Agnieszką Matynią-Dąbrowską, TVP 1, Warszawa 1994;
  • Książki nocą. Śmierć ostatniego samuraja (o twórczości Yukio Mishimy), Agencja Produkcji Telewizyjnej dla TVP 2.

Przypisy

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.